Vekrakos
Spartorama | «Η Ζωγραφική και η Παραβολή του Καλού Σαμαρείτη», από τον Γεώργιο Κόρδη

«Η Ζωγραφική και η Παραβολή του Καλού Σαμαρείτη», από τον Γεώργιο Κόρδη

Γεώργιος Κόρδης 14/12/2020 Εκτύπωση Άρθρα Κοινωνία Πολιτισμός Φιλοσοφία
«Η Ζωγραφική και η Παραβολή του Καλού Σαμαρείτη», από τον Γεώργιο Κόρδη
«Πρέπει το κάθε τμήμα, κάθε στοιχείο να γίνει ενεργό γεγονός που αναπτύσσει σχέσεις υγιείς με το περιβάλλον του, με τα άλλα στοιχεία»
Οδός Εμπόρων

Λέγαμε εψές στην ωραία σύναξη μας για το πως χτίζουμε τις ζωγραφικές σχέσεις σε μιαν εικόνα.

Λέγαμε πως η διαδικασία μοιάζει με την κανονική ζωή όπως αυτή προτείνεται στην παραβολή του Καλού Σαμαρείτη.

Η πρόταση δεν είναι να διορθώσεις μεμιάς και γενικώς και αορίστως το σύνολο των πραγμάτων του κόσμου αλλά απλώς να θεραπεύσεις με αγάπη και τρυφεράδα τον πλησίον, αυτό που είναι δίπλα σου χωρίς καμμιά διάκριση και εξαίρεση.  Ύστερα ο άλλος θα κάνει το ίδιο στον τόπο και χώρο του με τους πλησίον του. Κι άλλος ύστερα κι ο άλλος, κι ο άλλος. Έτσι σαν μια φλογίτσα αυτό θα εξαπλώνεται στα πέρατα του κόσμου και η ζωή θα χτίζεται μέσα από υγιείς σχέσεις αγάπης και ελευθερίας.

Έτσι κάνουμε και στην εικόνα όταν την γράφουμε εξαρχής και δεν αντιγράφουμε τις σχέσεις που έφτιαξε κάποιος άλλος.

Στήνουμε καταρχάς τα βασικά στοιχεία σε μια αρχική δομή, σε έναν σκελετό που ακουμπάει σε χαράξεις χιαστί και προτείνει σε όλα τα στοιχεία έναν κοινό λόγο ύπαρξης έτσι ώστε όλα να γίνουν  μια ενότητα κοινωνίας.

Όλα σε αυτό το σύστημα αλληλοστηρίζονται και προϋποθέτουν το ένα το άλλο.

Αυτό όμως είναι μια γενική πρόταση-δομή και δεν είναι  αρκετό. Χρειάζεται αυτή η δομή, ο ζωγραφικός λόγος, να γίνει κοινός λόγος και τρόπος ύπαρξης όλων των στοιχείων και να πραγματωθεί και να φανερωθεί στις επιμέρους σχέσεις. Έτσι όλη η ζωγραφιά θα διέπεται από τον λόγο ζωής και θα είναι μια κανονική εικόνα, οπτική μαρτυρία δηλαδή ενός κόσμου με την πρώτη έννοια της λέξεως, μιας κοινωνίας δηλαδή  ελευθερίας, αγάπης και ενότητας.

Γι΄ αυτό στις εικόνες βλέπεις όλα τα στοιχεία να είναι δουλεμένα και έρρυθμα «δομημένα» και δεν υπάρχει μια γενικότροπη αντιμετώπιση με ένα απλό φώτισμα παραδείγματος χάριν. Το «φως» στα ενδύματα λ.χ. δομείται αναλόγως και γίνεται ενέργεια και δομή - πράγμα ταυτόχρονα. Έτσι λειτουργεί και ως ενέργεια αλλά και ως σχήμα ρυθμός που επιτρέπει στις αισθήσεις να βρουν τρόπο να συνδεθούν και να σχετιστούν. Κι αυτό εξαιτίας του ρυθμού που αποτελεί κοινό λόγο των όντων.

Για να συμβούν όμως όλα αυτά τα ωραία πρέπει, φαντάζομαι, ο ζωγράφος να έχει το νου του και την καρδιά του εκεί και να το παλεύει. Πρέπει το κάθε τμήμα, κάθε στοιχείο να γίνει ενεργό γεγονός που αναπτύσσει σχέσεις υγιείς με το περιβάλλον του, με τα άλλα στοιχεία. Κι αυτό, πιστέψτε με, δεν είναι διόλου εύκολο, ούτε γίνεται δίχως τον πόνο. Μια ζωή το παλεύουμε κι ακόμα τίποτα.

Ακόμα στον νόστο είμαστε...

Καλημέρα…


Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr


Φωτο άρθρου:
Καλοκαίρι, του Τάσου Λειβαδίτη
Ένα πουλί κάθισε πάνω στα κάγκελα του κήπου, κάτι είπε στην κοπέλα της βεράντας, αλλά εκείνη δεν άκουσε. Βούιζε ο κόσμος από τα τζιτζίκια. Και τότε σκέφτηκα πως αυτή τη σκηνή θα τη θυμηθώ κάποτε, ύστερα από χρόνια, και θα κλάψω απαρηγόρητος.
Ακρυλικά μελάνια σε πέτρα, 2020


Οδός Εμπόρων