«Οι Άνθρωποι Ζουν Πολλές Ζωές», από τον Γεώργιο Κόρδη

Οι περισσότεροι των ανθρώπων έχουν αυτό που καλείται κανονική ζωή. Μεγαλώνουν σε μια οικογένεια, σπουδάζουν τις τυπικές γνώσεις της εκάστοτε κοινωνίας, αντιδρούν όσο και καθώς πρέπει στα νιάτα τους, αλητεύουν ολίγον και ύστερα υπανδρεύονται, νυμφεύονται ή ζευγαρώνουν όπως θεωρούν καλύτερα για αυτούς.

Ζουν ευτυχισμένοι για λίγο, κάνουν παιδιά κάποιοι εξ αυτών, έχουν καλές δουλειές, κάποιοι λιγότερο καλές, όλοι παραπονούνται, πηγαίνουν διακοπές, επιζητούν την ευτυχία και τες ηδονές και τελικώς φεύγουν από τη ζωή με γεύση πως δεν πραγμάτωσαν τα όνειρά των που συνήθως αδυνατούν να περιγράψουν.

Οι άνθρωποι όμως είναι πολυμήχανοι και ζουν ταυτόχρονως και άλλες ζωές, στο νου, στην φαντασία τους, στην συνείδηση ή στο ασυνείδητό τους.

Κάποιοι ζουν κρυφίως ζωή του Οδυσσέα και ονειρεύονται πως επιστρέφουν σε κάποιο ιδανικό. Στήνουν στην φαντασία τους ιστορίες που θα μπορούσαν να έχουν ζήσει στο ταξίδι αυτό, τις αφηγούνται σε φίλους και γνωστούς χαμογελώντας μυστικά και στο τέλος φτάνουν να πιστέψουν πως είναι δική τους αυτή η ζωή.

Άλλοι ζουν την ζωή μεγάλων εραστών και κολακεύονται πως θα μπορούσαν, αν οι συνθήκες το επέτρεπαν, να ήσαν μεγάλοι κατακτητές της καρδιάς. Αυτό τους δίδει μεγάλη αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία που φανερώνεται στον τρόπο που κοιτούν τον κόσμο και τους ανθρώπους.

Άλλοι ζουν μέσα στην ταπεινή κανονική ζωή τους, την ζωή ενός ήρωα που κατακτά, που ελευθερώνει, που σώζει άλλων ζωές ενώ άλλοι ζουν κρυφίως την ζωή μεγάλων αγίων και ασκητών και έχουν την αίσθηση πως υπερέχουν πνευματικώς των άλλων ανθρώπων έστω στο επίπεδο της συνειδητοποίησης των αμαρτιών τους.

Όλοι σχεδόν οι άνθρωποι ζουν πολλές ζωές στα όρια του χρόνου τη συμβατικής ζωής τους. Ο φανταστικές αυτές ζωές δεν πραγματώνονται παρά σπανίως όμως κυκλοφορούν γύρω από τους ανθρώπους που τες φέρουν και συγκρούονται με τις φανταστικές ζωές των άλλων και δημιουργούν μια ένταση και μια ταραχή ανεξήγητη αλλά πραγματική. Ένας φανταστικός λ.χ. Οδυσσέας όταν δει έναν φανταστικό Καζανόβα ή μια Μπουμπουλίνα ή Ιω?ννα της Λωραίνης εξανίσταται και αντιδρά αναλόγως για να πραγματώσει ανεμποδίστως το ταξίδι της επιστροφής. Στο τέλος φτάνει η πραγματικότητα, δηλαδή η συσσώρευση ακίνητων αντικειμένων κατά την ρήση γνωστού ποιητή, να είναι ένα απλό σκηνικό μπροστά από το οποίο συμβαίνει η θεατρική παράσταση των φανταστικών ζωών των ανθρώπων, μια τραγωδία, ή κωμωδία ενίοτε, χωρίς ουσία και νόημα που συνήθως αποκαλείται ιστορία του ανθρωπίνου πνεύματος.

Καλό δείλι…

Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr