«Λίγες οι δυνάμεις -είπε- αλλά το σπίτι μου το συγυρίζω και δεν μπορώ να συγυρίσω το σπίτι της Παναγίας;»
Πολλές οι εκφάνσεις αφοσίωσης στην Παναγία, την Παντοβασίλισσα των προσφύγων μας της Μικράς Ασίας. Όλο το πρωινό της παραμονής η θεία Νίκα γυάλιζε τα καντήλια της «Παναγίας της Κοιμήσεως»: πρώτα τα δεξιά καντήλια, του Χριστού -μετά τα αριστερά, τα καντήλια της Παναγίας- ιεραρχώντας το θείο και το ανθρώπινο.
Να αφαιρεθούν τα απόλαδα· σύρμα ψιλό, σύρμα χονδρό, σφουγγάρια, σαπούνι, ζεστό νερό και ξέβγαλμα στο κρύο νερό της πηγής - στέγνωμα στον ήλιο. Και μετά, με την ευφορία του πιστού που προσφέρει το ελάχιστο, τα απαστράπτοντα καντήλια να κρεμαστούν και να γεμίσουν λάδι. Να είναι λαμπερά και έτοιμα ν΄ ανάψουν σήμερα στην Χάρης Της σαν πρωτοκρέμαστα.
Ογδόντα πέντε χρονών η θεία Νίκα: «Λίγες οι δυνάμεις -είπε- αλλά το σπίτι μου το συγυρίζω και δεν μπορώ να συγυρίσω το σπίτι της Παναγίας;»
Της Παναγίας της κοιμήσεως: «Και είτα προσέτι, παρεκάλει δια του άσματος την Παναγίαν, να είναι μεσίτρια προς τον Θεόν, "μη μου ελέγξη τας πράξεις ενώπιον των Αγγέλων...". Ω, αυτό είχε την δύναμιν και το προνόμιον να κάμνη πολλά ζεύγη οφθαλμών να κλαίωσι τον παλαιόν καιρόν, όταν οι άνθρωποι έκλαιον ακόμη εκούσια δάκρυα εκ συναισθήσεως ...», έγραφε, στις 15 Αυγούστου του 1906 στον «Ρεμβασμό του Δεκαπενταύγουστου», ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.
Γεωργία Κακούρου-Χρόνη
presspublica.edu
