«Προς την κα Γιάννα Αγγελοπούλου: Υποχρεούσθε να τιμήσετε την Λακωνία και την Μάνη», από τον Ηλία Παναγιωτακάκο

Ως Πρόεδρος της Επιτροπής για τους εορτασμούς των 200 Χρόνων της Εθνικής Παλιγγενεσίας, αλλά και ως γυναίκα να τιμήσετε με την παρουσία σας αυτή την ιστορική επέτειο.

Αυτή η συμβολική κίνηση αυτόματα θα αποκαθιστούσε την μέχρι τώρα αδικία για το ξεκίνημα της Ελληνικής Επανάστασης την 17η Μαρτίου από την ΤΣΙΜΟΒΑ (ΑΡΕΟΠΟΛΗ) στον ιερό Ναό των Ταξιαρχών.

Δεν χρειάζονται πομπώδεις τυμπανοκρουσίες, με τις χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες του Ναού, ίσως σας θυμίσουν τον λιτό, σεμνό και απέριττο τρόπο που οι Λάκωνες και οι Μανιάτες έκαναν το χρέος τους στην Πατρίδα!

Είναι βέβαιο ότι ξέρουμε να τιμούμε, να εκτιμούμε και να συγχωρούμε λάθη και παραλείψεις.

Είναι ευκαιρία και είναι βέβαιο ο Δήμαρχος οι θεσμικοί εκπρόσωποι και ο λαός θα σας υποδεχθούν ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΑ.

Ότι και να γίνει όμως, είναι νόμος απαράβατος ότι η ιστορία δεν παραγράφεται ούτε αλλοιώνεται.

Έχω και εγώ ένα μικρό λόγο ευαισθησίας, γιατί ως Νομαρχιακός Σύμβουλος είχα την πρωτοβουλία και ψηφίστηκε ομόφωνα το 2000 η επέτειος της 17ης Μαρτίου να αποκτήσει ΠΑΛΛΑΚΩΝΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ,

Κα Γιάννα το πρώτο ελεύθερο λάβαρο είχε το τίτλο «ΝΙΚΗ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ» και σε ποια περιοχή υψώθηκε είναι ιστορικά καταγεγραμμένο

Ποτέ δεν είναι αργά...

17 Μαρτίου 1821: Έναρξη της Επανάστασης από την ΑΡΕΟΠΟΛΗ (Τσίμοβα)

Σύμφωνα με τις γραπτές μαρτυρίες οι πρόκριτοι της περιοχής, που τελούσε υπό προνομιακό καθεστώς, ζήτησαν από τον ηγέτη τους να ξεκινήσει πρώτη η Μάνη τον αγώνα της απελευθέρωσης, κάτι που ήταν σύμφωνο και με τους σχεδιασμούς της Φιλικής Εταιρείας. Έτσι μετά από πρόσκληση του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη συγκεντρώθηκαν όλοι οι Μανιάτες οπλαρχηγοί στην Τσίμοβα, τη σημερινή Αρεόπολη, κι αποφάσισαν την έναρξη του αγώνα κατά των Τούρκων, που οδήγησε στην απελευθέρωση της Καλαμάτας και τη δημιουργία της Μεσσηνιακής Γερουσίας.

Προκήρυξις προς τας ευρωπαικάς Αυλάς εκ μέρους του φιλογενούς Αρχιστρατήγου των Σπαρτιατικών στρατευμάτων Πέτρου Μαυρομιχάλη και της Μεσσηνιακής Γερουσίας της εν Καλαμάτα.

«Ο ανυπόφορος ζυγός της οθωμανικής τυραννίας εις το διάστημα ενός και επέκεινα αιώνος κατήντησεν εις μίαν ακμήν, ώστε να μη μείνη άλλο εις τους δυστυχείς Πελοποννησίους Γραικούς ειμή μόνον φωνή και αυτή διά να ωθή κυρίως τους κρυφίους αναστεναγμούς των.

…Δικαίω τω λόγω η μητέρα μας Ελλάς, εκ της οποίας και σείς εφωτίσθητε, απαιτεί όσον τάχιστα την φιλάνθρωπον συνδρομήν σας και διά χρημάτων, και διά όπλων, και διά συμβουλών, των οποίων είμεθα ευέλπιδες ότι θέλει αξιωθώμεν, και ημείς θέλομεν σας ομολογεί άκραν υποχρέωσιν και εν καιρώ θέλομεν δείξει και πραγματικώς την υπέρ της συνδρομής σας ευγνωμοσύνην μας.

Εν τω Σπαρτιατικώ στρατοπέδω της Καλαμάτας

τη 23η Μαρτίου 1821

ΠΕΤΡΟΣ ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗΣ
Ηγεμών και Αρχιστράτηγος
ΚΑΙ Η ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΗ ΓΕΡΟΥΣΙΑ ΕΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑ»

Η Μάχη του Διρού, 22α Ιουνίου 1826

«Όταν οι γυναίκες  «γεγόνασι άνδρες» και ρεζίλεψαν τον Ιμπραήμ το 1826, στη μάχη της Βέργας, και στη νίκη του Διρού.»

Ο Ιμπραήμ αποφασίζει πως ήρθε ο καιρός να λύσει «μια και καλή» τους λογαριασμούς του με τούτο το απάτητο κάστρο του αγώνα, τους Μανιάτες/ισσες.

Στις 29 Μαΐου 1826 στέλνει από τη Μεθώνη μαύρο γράμμα και τον προσκαλεί «…εις δέκα ημερών προθεσμίαν να έλθετε με τους σημαντικούς της πατρίδος σας εις εμέ δια να την ασφαλίσετε,άλλως θα κάνω την πατρίδα σας ως την άλλην Πελοπόννησον, να μην αφήσω ίχνος οσπιτίου»

………………………………

Οι Μανιάτες αποδεικνύουν έμπρακτα ότι δε δέχονται φοβέρες, ούτε λυγίζουν στο πλήθος των εχθρών, δεν υποκύπτουν σε δυνάστες ούτε δέχονται δεσμά, ζουν στους πύργους και τ’ άγρια βουνά τους, φτωχοί και λεύτεροι…

Και απαντούν στον Ιμπραήμ:

«Δια τούτο και ημείς σε περιμένομεν με όσας δυνάμεις θελήσεις….»

Αποφάσισαν να τον περιμένουν στην Βέργα τα’ Αλμυρού, αφού κήρυξαν πανστρατιά σε ολόκληρη την Μάνη. Την απόφασή τους να αντισταθούν την γνωστοποίησαν στην Διοίκηση και στον Κολοκοτρώνη, γράφοντες…

«Εκρίναμεν εύλογον να σας πληροφορήσωμεν ότι ημείς κατά κοινήν επιθυμίαν, ενωθέντες στενότατα και αγκαλιασθέντες δεσμόν πατριωτικής αγάπης… θέλει τοποθετηθώμεν εις τον Αλμυρόν όπου βέβαια θέλει  είναι μέρος δια την εισβολήν του εχθρού…»

Ο Αμβρόσιος Φραντζής γράφει παραστατικά για τον πάνδημο συναγερμό της Μάνης «Οι Μανιάτες έκρουσαν τους κώδωνας των εκκλησιών των και όλοι συναχθέντες, Αρχιερείς, Ιερείς, άνδρες γυνάικες, γέροντες και παίδες έδραμον κατά το Διρό… γράφοντες προς τους εν Αλμυρώ αμυνομένους να μην ταραχθώσι ποσώς, μηδέν’ αφήσωσιν την θέσιν των»

Μανιάτες και Μανιάτισσες αρχίζουν πρώτοι την επίθεση κατά των Αιγυπτίων, που παρατάχθηκαν κατά φάλαγγες και έτσι μπόρεσαν να αναχαιτίσουν το κύμα της μανιάτικης επίθεσης. Αντεπιτίθενται τώρα αυτοί. Οι Μανιάτες υποχωρούν και οχυρώνονται πίσω από έναν τοίχο ξηρολιθιάς. Οι Αιγύπτιοι τους χτυπούν με πυροβόλα. Λόγω του πετρώδους του εδάφους οι βολές είναι φονικές. Αυτό υποχρεώνει τους αμυνομένους να επιχειρήσουν επίθεση από τα πλάγια. Το εγχείρημα επιτυγχάνει. Οι εχθροί τρέπονται σε φυγή, σπεύδουν στα πλοία για να σωθούν.

Εδώ διέπρεψαν πιο πολύ οι γυναίκες. Τα σκουριασμένα δρεπάνια του θέρισαν κεφάλια. Το μοιρολόι τελειώνει με το εγκώμιο των γυναικών «Εύγε σας, μεταεύγε σας γυναίκες, άντρες γίνατε, σαν αντρειωμένες κρούετε, σαν Αμαζόνες μάχεστε»

Ο έγκυρος ιστορικός, ο Μεσολογγίτης Σπυρίδων Τρικούπης γράφει:

«Άνδρες εφάνησαν κι αυταί αι δρεπανηφόροι Μανιάτιδες και άξιον μνήμης το εξής ανδροαγάθημα μιας αυτών: Θερίζων ο γερο Βοζίκης τον επί της παραλίας αγρόν του, συνελήφθη υπό δύο Αιγυπτίων…καταγινομένων δε εις δεσμευσίν του έπεπεσεν την συνθερίζουσα θυγατέρα του Πανώρηα, έκοψε τον λάρυγγα του ενός και βοηθούμενη του πατρός της εφόνευσε και τον άλλον……………….

Αξίζει λοιπόν η δικαίωση ΚΑΙ αυτού του αγώνα και της θυσίας αυτού του τόπου…

Ηλίας Παναγιωτακάκος