Vekrakos
Spartorama | Πέθανε ο ζωγράφος του βυθού Γιάννης Μανιατάκος

Πέθανε ο ζωγράφος του βυθού Γιάννης Μανιατάκος - video

Spartorama 18/02/2017 Εκτύπωση Πολιτισμός
Πέθανε ο ζωγράφος του βυθού Γιάννης Μανιατάκος
«Θρησκεία μου μόνο η αξιοκρατία και η δουλειά... Χιλιάδες ώρες κάτω από τον καυτό ήλιο του Αιγαίου έπλαθα τα αγάλματά μου»
Οδός Εμπόρων

Έφυγε από τη ζωή την Τετάρτη ο ζωγράφος του βυθού, σπουδαίος γλύπτης και εκπαιδευτικός Γιάννης Μανιατάκος

Γεννήθηκε στο Φλωμοχώρι της Μάνης το 1935. Σπούδασε γλυπτική με κρατική υποτροφία στην ΑΣΚΤ. Από το 1971 που διορίστηκε Διευθυντής του Προπαρασκευαστικού Επαγγελματικού Σχολείου Καλών Τεχνών Πανόρμου Τήνου, έως το 2001 που συνταξιοδοτήθηκε, εκπαίδευσε περισσότερους από 300 μαθητές. 

Σήμερα μαθητές του απασχολούνται στα μεγαλύτερα αναστηλωτικά έργα του υπουργείου Πολιτισμού ή εργάζονται σαν μαρμαρογλύπτες σε ιδιωτικά εργαστήρια, περίπου 60 συνέχισαν τις σπουδές τους στην ΑΣΚΤ και 3 είναι δάσκαλοι τέχνης σε ΑΕΙ. 

Από το 1967 μέχρι σήμερα, κατάφερε να συνδιάζει τη ζωγραφική και τη γλυπτική με την αγάπη του για τη θάλασσα και τον ήλιο της Τήνου, «του ιερού νησιού, που είναι το πρώτο και μεγαλύτερο λίκνο της νεότερης Ελλάδας στην Τέχνη». 

Με αφορμή την τελευταία του αναδρομική έκθεση στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών τον Απρίλιο του 2016 είχε δηλώσει μεταξύ άλλων άλλων στο in.gr για τα έργα ζωγραφικής που φιλοτεχνούσε στο βυθό της θάλασσας και το έκανε για μισό αιώνα. «Δεν το κάνω για να πρωτοτυπήσω. Η τέχνη είναι τροφή της ψυχής και όσο ζούμε πεινάμε». 

Η τελευταία φορά που κατέβηκε στο βυθό για να τον αποτυπώσει ήταν το καλοκαίρι του 2015. 

Η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί στον τόπο καταγωγής του, το Φλωμοχώρι Μάνης, όπως ο ίδιος επιθυμούσε, το Σάββατο 18 Φεβρουαρίου στη 13:00. 

Βιογραφικό 

Γεννήθηκε στο Φλωμοχώρι της Μάνης το 1935. Ήταν το πέμπτο από τα δέκα παιδιά της οικογένειάς του. Με τη μοίρα γραμμένη στο κύτταρο σπούδασε με κρατική υποτροφία στην ΑΣΚΤ. Τελείωσε το 1965. 

Έλεγε ο ίδιος: «Θρησκεία μου μόνο η αξιοκρατία και η δουλειά. Έτσι όταν το 1968 είδα να προδίδονται, εγκατέλειψα τα εγκόσμια και κράτησα ως προσευχή μόνο τη δουλειά. 

Χιλιάδες ώρες κάτω από τον καυτό ήλιο του Αιγαίου έπλαθα τα αγάλματά μου. 

Εκατοντάδες ώρες στο βυθό ζωγράφιζα τοπία από το 1967 ως το 2010. Δεν χρησιμοποίησα για ευκολία φωτογραφικές μηχανές, γιατί πίστευα ότι «το πιο δυνατό είναι το έργο, που έχει ταυτιστεί ο δημιουργός του». 

Το 1971 διορίστηκε διευθυντής του ΠΕΣΚΤΠΤ, όπου έμεινε ως το 2001 που συνταξιοδοτήθηκε. Από τη σχολή πέρασαν περισσότερα από 300 παιδιά, που είναι το τεχνικό δυναμικό των αρχαιοτήτων μας ή είναι ελεύθεροι επαγγελματίες μαρμαρογλυπτικής, που εξακολουθούν την παράδοση του ιερού νησιού της Τήνου, που είναι το πρώτο και μεγαλύτερο λίκνο της νεότερης Ελλάδας στην Τέχνη. Περίπου εξήντα από τους μαθητές του τελείωσαν την ΑΣΚΤ και τρεις είναι δάσκαλοι τέχνης σε ΑΕΙ. 

Ο Μανιατάκος υποστήριζε ότι «η Τέχνη είναι εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου ανέκαθεν και θα είναι ως το επέκεινα. Γιατί ο άνθρωπος ψυχανεμιζόμενος τα θεϊκά, θέλει μέσω των ορατών προσωρινών να κοινωνεί με τα αόρατα και αιώνια που κυβερνούν τον κόσμο, από τον άνθρωπο των σπηλαίων ως τους κοσμοναύτες, από τα μικρόβια ως το σύμπαν, μέρος του οποίου είμαστε όλοι». 

Δύο καΐκια, ο Θόδωρος και ο Κυναίγειρος επί 43 χρόνια ήταν οι βοηθοί του σ΄ αυτή τη μοναδική δουλειά της ζωγραφικής στο βυθό για να αποδοθεί «η θάλασσά του». 

Τη Γλυπτική τη θεωρούσε ανθρωποκεντρική και έφηβη.

«Το γυμνό ανθρώπινο σώμα είναι ό,τι πολυπλοκότερο υπάρχει για τον καλλιτέχνη, γιατί πέραν του αυστηρού σχεδίου της αμφίπλευρης ισοτιμίας της Φύσης είναι και το ξεχωριστό πνεύμα του κάθε ανθρώπου, που πρέπει να ερμηνευτεί εικαστικά πάνω στην ύλη που δεν είναι η σάρκα» είχε δηλώσει. «Είναι το πάντρεμα της ψυχής του καλλιτέχνη με το σώμα κα το πνεύμα του μοντέλου, που θα δώσουν ένα καινούριο ψυχοσωματικό γράφημα με το DNA και των δύο».







   



Οδός Εμπόρων