Περί αξιοπρέπειας...

Μιλάνε φίλοι μου για το 2060, το καταλαβαίνουμε όλοι αυτό..., ας δούμε ένα δίδαγμα «Περί Αξιοπρέπειας».

Περί αξιοπρέπειας

Κάποτε, ο ποιητής Φιλόξενος έκανε άσχημη κριτική στον Διονύσιο τον τύραννο των Συρακουσών για κάτι στίχους που είχε γράψει.

Όπως όλοι ξέρουμε, ο Διονύσιος εκτός από διάσημος εκδοροσφαγέας ανθρώπων, γνωστός βασανιστής, διαβόητος κλέφτης, πλιατσικολόγος, άνθρωπος που δεν τηρούσε ποτέ το λόγο του κι άλλα πολλά ιδιαζόντως συμπαθή, ήτανε επίσης εραστής νέων ιδεών και ποιητής.

Προλάβαινε που λέτε αυτό το εργασιομανές θηρίο στις ώρες της σχόλης του να λογοτεχνίζει. (Πριν ή μετά, που είχε ακούσει τους χαφιέδες και τους σπιούνους με τους οποίους είχε φισκάρει τις Συρακούσες, δεν διευκρινίζεται από τον Διόδωρο τον Σικελιώτη που αναφέρει το γεγονός).

Του άρεσε να έχει στην αυλή του και γλοιώδεις τύπους οι οποίοι για να τρώνε και να πίνουνε στην υγειά του τον γλείφανε πατόκορφα και τον εξυμνούσαν.

Έγινε έξαλλος λοιπόν αυτός ο καλός κι αγαθός άνθρωπος με την κριτική του Φιλόξενου και τον καταδίκασε σε καταναγκαστικά έργα στα ορυχεία.

Μετά από κάποιες μέρες μετάνιωσε, έφερε πίσω τον Φιλόξενο και διοργάνωσε προς τιμήν του ένα μεγάλο συμπόσιο.

Στη διάρκεια αυτού του συμποσίου διάβασε στους συνδαιτημόνες νέους στίχους του και ζήτησε από το Φιλόξενο να τους κρίνει.

Ο Φιλόξενος σηκώθηκε, έκανε νόημα στους φρουρούς να έρθουν κοντά του και είπε απλά: «Πάρτε με πίσω στα ορυχεία».

Χαμένη μου Αξιοπρέπεια...

Ε.Β.