«Το κίτρινο χαλί», από τον Βαγγέλη Μητράκο

Βαριέστησε, λοιπόν, η καϊσιά, εκεί στην άκρη του δρόμου, να καρτεράει το φθινόπωρο. Φτάσανε κοντά Χριστούγεννα κι ακόμα το Φθινόπωρο δεν είχε φανεί. Βλέπεις οι ανθρώποι καταφέρανε ν’ αλλάξουνε ακόμα και τις εποχές, με την καταστροφή που κάνουνε στο κοινό μας σπίτι, αυτό που λέγεται Γη. Και μια μέρα που λίγο χιόνι πασπάλισε τις κορφές του Ταΰγετου αποφάσισε η καϊσιά μας να πάει να «κοιμηθεί». Κι επειδή είχε βαρεθεί το γκρίζο που την τύλιγε, έβαψε κίτρινα, σαν τον κρόκο του αυγού, τα φύλλα της κι ύστερα καρτέρεσε τον άνεμο. Κάθε φορά  που εκείνος περνάει μες στα κλαδιά της, ελευθερώνει η καϊσιά λίγα από τα κίτρινα φύλλα της κι εκείνα, μ’ ένα χορό που τονε ξέρουνε από πάντα χωρίς κανείς να τους τον έχει μάθει, πέφτουνε στη γης και τη στρώνουνε μ’ ένα χαλί όμορφο και κίτρινο, που μια φορά το χρόνο αξιώνεται να χαρεί.

Σε λίγες μέρες η καϊσιά θα έχει τελειώσει το στρώσιμο του κίτρινου χαλιού της. Θα μείνουνε τα κλαδιά της γυμνά. Θα «κοιμηθεί» η καϊσιά ως την άνοιξη. Θα την ξυπνήσουνε τα πρώτα χελιδόνια του Μάρτη. Θα μπουμπουκιάσει. Θα βγάλει νια, πράσινα φύλλα. Θ’ ανθίσει ρόδινα και λευκά μυρωμένα άνθη. Μέλισσες και πεταλούδες και πουλάκια θα ’ρθουνε  να την επισκεφθούν. Και το καλοκαίρι θα είναι και πάλι γεμάτη με μυρωδάτα, χνουδωτά, κίτρινα καΐσια. Και οι διαβάτες, έξω από το έρημο πια σπίτι της κυρα – Ποτούλας, θ’ απλώνουνε το χέρι να τους φιλέψει η καϊσιά. Και, ποιος ξέρει; Μπορεί από τα κουκούτσια που θα πετάξουνε στη γης να φυτρώσει  κάπου (άμα βρεθεί χώμα και νερό), κάποια κόρη καϊσιά που θα συνεχίσει τον κύκλο της ζωής, έτσι όπως τα κανόνισε, προ αιώνων, ο Πλαστουργός του Σύμπαντος.

22-12-2019
Βαγγέλης  Μητράκος