«Πολυτεχνείο και Σήμερα», από τον Γιώργο Πουλοκέφαλο

«Γιατί με τόση ελαφρότητα ξεστρατίσαμε;»

Μέρα ιστορικής μνήμης που αθροίζεται σε τόσες ακόμη! Τότε που του Νοέμβρη η οργή έγινε θούριο του Ρήγα, ξέσπασμα, θρυαλλίδα λύτρωσης…

Ποιους και πόσο αφορά σήμερα η ηρωϊκή εκείνη εξέγερση;

Πόσο αντέχει η μνήμη του ‘73 στους λάϊτ καιρούς που μας περιβάλλουν;

Δύσκολο όσο και αναπόφευκτο το ερώτημα!

46 χρόνια μετά! Η κεφαλή του Σβορώνου, εκεί πλάϊ στη Πύλη σύμβολο, θα πλημυρίσει από λουλούδια και στεφάνια. Θα γεμίσει με χρώματα και νότες.

Κάποιοι θα περιγράψουν τα γεγονότα, κάποιοι θα ανασύρουν μνήμες, κάποιοι θα δακρύσουν, κάποιοι θα αμφισβητήσουν, κάποιοι θα πουν τη μικρή τους ιστορία με τους δικούς τους συνειρμούς…

Μήπως εκείνοι που έχουν να πουν για το Πολυτεχνείο του 1973 σιωπούν και εκείνοι που έχουν να πράξουν αδρανούν;

Και εκείνα τα παιδιά, οι «άγουροι», στις 3 το πρωί της 17ης Νοέμβρη 1973, που δεν πρόλαβαν να γευτούν τη χαρά της απελευθέρωσης, της απελευθέρωσης που αυτοί προετοίμασαν και ξεψύχησαν!

Πολυτεχνείο 1973.

Στην ιστορία καταγράφεται ένας νέος σταθμός.

Έκτοτε χρόνος πολύς!

Στο μεσοδιάστημα θα μπορούσαν να είχαν πραγματοποιηθεί πολλά, να είχαν εκπληρωθεί όνειρα, προσδοκίες, διαχρονικά αιτήματα ενός λαού! Φαίνεται πολλά δεν άγγιξαν τους επιγενόμενους γι’ αυτό και βούλιαξε αύτανδρη η σημερινή μας ερειπωμένη κοινωνία!

Γιατί με τόση ελαφρότητα ξεστρατίσαμε;

Πόσα οράματα και πόσες ελπίδες, διατυπωμένες με τόση σαφήνεια από εκείνα τα νέα παιδιά!

Έκτοτε χρόνος πολύς!

Με αμβλυμμένες μνήμες και συμπεριφορές!

46 χρόνια μετά.

Το Πολυτεχνείο όμως ζει, γιατί παραμένουν ζωντανά τα αιτήματα του.

Απαιτήσεις ανατροπής και διεκδίκησης, αναδιανομή προσδοκιών!

Για τις αξίες της ελευθερίας, της εργασίας, της αγάπης για ζωή και δημιουργία, για τα απαράγραπτα παγιωμένα δικαιώματα.

Το Πολυτεχνείο θα ζει, για να θυμίζει διαχρονικά τον αναντικατάστατο ρόλο του αγώνα και της συλλογικής προσπάθειας! Γιατί τίποτα δεν χαρίζεται!

Το πολυτεχνείο θα ζει στη προσπάθεια εκείνων που επιμένουν να αντιστέκονται, κόντρα στο εύκολο ρεύμα της λήθης, που παρασέρνει μακρύτερα η περιρρέουσα ανασφάλεια της σημερινής πολυπρόσωπης κρίσης και προετοιμάζει μεθοδικά την κοινωνία του ατομισμού, της ιδιώτευσης και της παραίτησης.

Γιατί η ελευθερία πέρα από αρετή και τόλμη απαιτεί και αγώνα και όραμα! Γιατί η αναμέτρηση Αξιών δεν είναι εύκολη υπόθεση, θέλει δουλειά πολλή…!

46 χρόνια μετά!

Ο κόσμος θα φύγει, οι ύμνοι θα κλείσουν, τα λουλούδια θα μαραθούν… Η πόρτα όμως, η πόρτα που τσάκισε το ερπυστριοφόρο της χούντας θα μείνει για πάντα εκεί, σαν ένα σύμβολο ιερό, ενσωματωμένο στη συλλογική μνήμη και θα θυμίζει διαχρονικά αυτό που δεν πρέπει ποτέ να ξεχαστεί!

Το πάθος για τη λευτεριά, τη πίστη για τη νίκη!

Ο αγώνας είναι διαρκείας! Και σήμερα όσο ποτέ που τα «γενόσημα» της μιντιοκρατίας επικαθορίζουν και οριοθετούν τα πλαίσια του κυνισμού της ανάγκης επιβίωσης και μας εθίζουν στις ελάχιστες δυνατές προσδοκίες, σε μια γαλέρα χωρίς προορισμό!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΟΥΛΟΚΕΦΑΛΟΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ