Σκηνή Πέμπτη: Το νόμιμο Σύμπαν και ο παράνομος Άνθρωπος

Μια ματωμένη ανοικτή πληγή στο απέραντο σώμα του Σύμπαντος.

Είναι μια ανοικτή πληγή, υιέ μου,

γιατί ο άνθρωπος δεν γεύεται πια την τροφή του Νόμου,

δεν ισορροπεί ο νους του με την ουσία των αρετών και

αδυνατεί, υιέ μου, να προσφέρει αφού αρνείται να πάρει.

Έτσι, υιέ μου, αφού ο άνθρωπος δεν δέχεται την ίαση

από το βάλσαμο του Συμπαντικού Νόμου,

η πληγή αιμορραγεί.

Φρόνιμο είναι, υιέ μου, ο άνθρωπος,

να ανοίγει τα μάτια του στο φως του Ήλιου,

να κρατά καλά μέσα του την προσφορά της άνοιξης,

πλούσια κόρη αυτής της δοτικής γης,

να στρέφει τα μάτια του στο στερέωμα και

να κοιτάζει, υιέ μου, τα φωτεινά του στολίδια και το λαμπερό του πετράδι.

Και όλα τούτα, υιέ μου,

να γίνουν η τροφή που θα ισορροπήσει το νου του,

να ελευθερωθεί η φωτεινή του ψυχή,

να τροφοδοτήσει με την ενέργειά της το σώμα,

να γίνει εύρωστο και άτρωτο

για να πάψει, υιέ μου, η πληγή να αιμορραγεί.

Τότε όλο το σύμπαν, υιέ μου, θα χαμογελά

και ο Νόμος θα χαίρεται.