Σάββατο, 22 Φεβρουαρίου 2025
Εκφράζει ο Τραμπ με τον απλουστευτικό ακροδεξιό του λόγο την κοινή λογική που δήθεν εκλείπει από τους άλλους πολιτικούς χώρους;
Η θριαμβευτική επανεκλογή του αμφιλεγόμενου
Προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ σκόρπισε ρίγη ενθουσιασμού στους φίλα
προσκείμενους οπαδούς του ανά τον κόσμο και με τις πρώτες εξαγγελίες του
γοήτευσε ακόμα και κεντροαριστερούς – αριστερούς πολίτες που δήλωναν
χαρακτηριστικά: «Μωρέ έπρεπε να αναδειχθεί ο Τραμπ για να ειπωθούν και να
γίνουν τα αυτονόητα;» και οίκτιραν – όχι άδικα- τα κόμματα της Κεντροαριστεράς
– Αριστεράς που παρακολουθούν τις πολιτικές-κοινωνικές εξελίξεις της εποχής μας
ανίκανα να τα επεξεργαστούν ως γεγονότα και να διατυπώσουν προοδευτικές
πολιτικές προτάσεις για την επίλυσή τους. Είναι, όμως, πράγματι έτσι; Εκφράζει ο Τραμπ
με τον απλουστευτικό ακροδεξιό του λόγο την κοινή λογική που δήθεν εκλείπει από
τους άλλους πολιτικούς χώρους; Και μπορεί η πολιτική του τραμπισμού, όπως
λέγεται, να δώσει λύσεις σε ακανθώδη προβλήματα του κόσμου μας, χαρίζοντας το
φωτοστέφανο του «ειρηνοποιού» και του υποστηρικτή της παραδοσιακής ηθικής και
των αξιών της στον εμπνευστή της; Κατ’ αρχάς, αν κάποιος θέλει να κατανοήσει σε
βάθος τον τρόπο με τον οποίο αναρριχήθηκε στην εξουσία ο Τραμπ και να καταλάβει
που στοχεύει με τις καταιγιστικές εξαγγελίες-αποφάσεις του για κορυφαία
προβλήματα των ΗΠΑ και του πλανήτη μας, δεν έχει παρά να αναζητήσει και να
μελετήσει τα στοιχεία που αφορούν την εμφάνιση, την πρόοδο και την εδραίωση του
ναζιστικού κόμματος στη Γερμανία και του ηγέτη του Αδόλφου Χίτλερ που για να
υλοποιήσει τα μεγαλόπνοα ψυχοπαθολογικά πολιτικά οράματά του αιματοκύλησε την
Ευρώπη και σκόρπισε παντού πόνο, δυστυχία και καταστροφή. Δεν ισχυρίζομαι, βέβαια, πως ο Τραμπ είναι
ένας νέος Χίτλερ, γιατί είναι άλλοι οι καιροί και άλλες οι πολιτικοοικονομικές
συνθήκες, αλλά έχει σημασία να δούμε ότι οι ακροδεξιές πολιτικές του τότε και
του τώρα στηρίζονται στις ίδιες αρχές, στις ίδιες παραμέτρους και στα ίδια
επικοινωνιακά τεχνάσματα ώστε να παρασυρθεί ο λαός και να εμπιστευτεί τις τύχες
του στο νέο Μεσσία που εμφανίζεται ως εκπρόσωπος του Θεού – ήμαρτον Θεέ μου!-
για να απαλλάξει τον κόσμο από τους Εβραίους τότε ή τους ομοφυλόφιλους τώρα,
για να αποκαταστήσει στην ηγετική θέση της τη Γερμανία τότε ή να επιβάλλει την
οικονομική κυριαρχία των ΗΠΑ , που έχουν «αδικηθεί» από τα άλλα κράτη τώρα, για
να πάρει δια της βίας αμφισβητούμενα εδάφη γειτονικών κρατών τότε ή να
διεκδικεί τη διώρυγα του Παναμά, να θέλει να εξαγοράσει τη Γροιλανδία και να
κάνει τον Καναδά μία ακόμα Πολιτεία της Ομοσπονδίας τώρα. Ας δούμε μερικά από τα στοιχεία της πολιτικής
του Προέδρου Τραμπ που γοήτευσαν όσους θέλουν να αποφύγουν την ουσία των
σύγχρονων προβλημάτων και καταφεύγουν στην εύκολη και απλουστευτική πολιτική
του τραμπισμού που λίγο πολύ προωθεί το γνωστό: «πονάει χέρι, κόψει χέρι»! Ο νέος Πρόεδρος διακήρυξε την προσήλωσή του στην παραδοσιακή οικογενειακή ηθική
και στα δύο φύλα, αποκηρύσσοντας τα λεγόμενα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, τα οποία είναι
αλήθεια πως τα τελευταία χρόνια ξέφυγαν από τη διεκδίκηση των ανθρώπινων
δικαιωμάτων και της ισοπολιτείας και
προσπάθησαν να επιβάλλουν την δήθεν ύπαρξη κι άλλων ανθρώπινων φύλων κάτι που
αντίκειται σαφώς στη Φύση και την Επιστήμη της Βιολογίας. Αλήθεια όμως πόσο
ηθικός είναι ένας άνθρωπος που έχει συνάψει τρεις γάμους κι έχει καταδικαστεί
για χρηματισμό πορνοστάρ προκειμένου να συγκαλύψει τη συνεύρεσή μαζί τους; Πόσο ειρηνοποιός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος
που παζαρεύει την αμερικανική βοήθεια προς την Ουκρανία με τις σπάνιες γαίες
που είναι πολύτιμες για τη νέα τεχνολογία, δέχεται ως πρώτο πολιτικό επισκέπτη
στο Λευκό Οίκο τον Πρωθυπουργό του Ισραήλ Νετανιάχου που είναι καταζητούμενος
με ένταλμα του Διεθνούς Δικαστηρίου για
εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας κι επισφραγίζει τη συνάντησή τους με την αποκρουστική
δήλωση του εκπατρισμού των δύστυχων Παλαιστινίων από τη Γάζα, προκειμένου «ο
μέγας Μωυσής» να την ισοπεδώσει και να αναγείρει θέρετρα, μετατρέποντάς την σε
«Ριβιέρα της Μέσης Ανατολής», αποφεύγοντας να πει μισή κουβέντα για τον υπαίτιο
αυτής της καταστροφής και για το δικαίωμα των Παλαιστινίων να έχουν πατρίδα και
δικό τους κράτος; Εκεί που δίνει τα ρέστα του ο Τραμπ είναι στην
αντιμετώπιση των παράνομων μεταναστών που τους παρουσιάζει συλλήβδην ως
εγκληματίες δολοφόνους και βιαστές γυναικών και μικρών παιδιών διατάζοντας την
απέλασή τους ή την αυστηρή κράτησή τους στο στρατόπεδο του Γκουαντανάμο που
διαθέτουν οι ΗΠΑ στην Κούβα. Κι επιχαίρουν οι εντόπιοι θαυμαστές του
αποσιωπώντας τις πρόσφατες διακηρύξεις του ΟΗΕ
σχετικά με το θέμα .Η Εκπρόσωπος της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ
για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου Ραβίνα Σαμντασάνι σε απάντηση των διακηρύξεων
Τραμπ επισήμανε ότι: «Όλα τα κράτη έχουν το δικαίωμα να ασκήσουν την
δικαιοδοσία τους κατά μήκος των διεθνών συνόρων τους, αλλά «οφείλουν να το πράττουν
τηρώντας τις υποχρεώσεις τους στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Και
υπενθύμισε πως «Το δικαίωμα αιτήσεως ασύλου είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα
οικουμενικά αναγνωρισμένο». Κι επιχαίρουν άνθρωποι που γνωρίζουν (;) πόσοι
Έλληνες δραπέτευσαν στα χρόνια της χούντας ζητώντας άσυλο σε χώρες της Δύσης,
όταν «όλα τα σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά»! Η πικρή αλήθεια είναι
πως οι μεγάλες μεταναστευτικές ροές προέρχονται από περιοχές του κόσμου μας
στις οποίες μαίνονται οι πολεμικές συγκρούσεις, συχνά υποκινούμενες από δυτικές
χώρες και μάλιστα από τις ΗΠΑ, ενώ η σωρεία των οικονομικών μεταναστών
προέρχεται από χώρες του Τρίτου Κόσμου που τις ξεζούμισαν οι δυτικοί
αποικιοκράτες και τις καταδίκασαν σε διαρκή φτώχεια, πείνα και ασθένειες! Το πλέον επικίνδυνο στοιχείο της Κυβέρνησης Τραμπ είναι το γεγονός ότι δίπλα
στα εκλεγμένα στελέχη της φιγουράρουν εξωκοινοβουλευτικοί παράγοντες όπως ο
Έλον Μασκ που πέραν από την στενή εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους ονειρεύονται
κι εξωθεσμικές παρεμβάσεις σε ξένες χώρες, ώστε να αποσταθεροποιηθούν οι
νόμιμες και δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις και να ενισχυθούν τα ακροδεξιά
πολιτικά μορφώματα όπου γης για να επικρατήσουν παντού συνθήκες κατάλυσης της
Δημοκρατίας, παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, στυγνής εκμετάλλευσης,
αυταρχισμού, καταπίεσης και βίας. Γιάννης Μητράκος