«Χρειαζόμαστε ένα τόπο για να ζήσουμε» από τον Παναγιώτη Κουμουνδούρο

Σε κάθε μας βήμα μύριες στιγμές περνάνε

κάθε μας ματιά χιλιάδες χρόνια τελειώνουν.

Λυγμοί βαθιοί  που συνοδεύουν  τη σιωπή,

αμίλητοι παθιασμένα φιλούν την αυγή  στο στόμα.

Λόγια ανείπωτα σαν άνεμος περνούν

μα η σιωπή τις καρδίες δαγκώνει.

Θάλασσα ατάραχη, δίχως πληγή

τα κύματα δεν φουσκώνουν,

δεν μιλούν, ούτε θυμώνουν,

Λυγμός που χάνεται  στα βάθη της ψυχής,

σημάδι πόνου, μνήμης και ζωής.

Χρειαζόμαστε ένα τόπο για να ζήσουμε

Ο άνεμος αναζητά τη νύχτα,

να της δώσει ανθρώπινο ευχαριστώ

ανάσα που χάνεται στην λύπη την πικρή.

Ένας λυγμός αμίλητος το φάρυγγα δονεί.

ο χρόνος στέκει, δίχως να κυλά,

σταματημένος κοιτάζει την καρδιά

καθώς ματώνει σιγά σιγά

Κάθε λυγμός μια αλήθεια που πονά,

κάθε κραυγή η μιλιά, εκείνων που δεν την είχαν

Ένα κόσμο για να κατοικήσουμε, χρειαζόμαστε

μια σκιά για να ακολουθήσουμε ως άκρη της,

έναν ορίζοντα επιστροφής και  θα  βρούμε τον δρόμο

ένα σπίτι να νοικοκυρέψουμε

να αναθρέψουμε τα παιδιά και τα όνειρα

και να υπερασπιστούμε  τον έρωτα

από την φθορά του χρόνου.

Η ελπίδα, μέσα της κρύβει ζωή,

κομμάτι γυμνό κάθε βαθιάς ψυχής

Φυλακισμένοι στη γαλήνη ασάλευτοι, αμίλητοι

απαλλαγμένοι από του Ποσειδώνα την οργή.

Δίπλα ο χρόνος περνά άνεμος χωρίς όριο

αφήνει σημάδια στην καρδιά.

Άφαντη η γλώσσα που μιλούσαμε

ένα τραγούδι θλιμμένο σβήνει στη σιγή.

Αμίλητοι, σκεφτικοί σκιές ξεχασμένης βροχής,

περνάμε απ’ του κόσμο τα σοκάκια χωρίς φωνή

στις φυσαρμόνικας τους λυγμούς παραδομένοι.

Μιλάμε με βλέμματα λοξά, ψίθυρους σιγανούς,

η ψυχή μας αστέρι που καίει κρυφά στη σιωπή.

Μα κάθε δάκρυ που στάζει στη γη,

μα κάθε λυγμός ξεσκίζει τη χορογραφία της ζωής

κάτω από της αυγής τα βλέφαρα ήλιος μικρός

μια νέα αρχή, η ζωή θα ξαναβρεί το τραγούδι της. 

Η μοναξιά στο σώμα και μια απογοήτευση

μας τυλίγει συχνά και μας κάνει να θέλουμε. να φύγουμε,

μακριά από εδώ χωρίς να ξέρουμε που.

Χιλιάδες χρόνια περνάνε σε κάθε μας βήμα.

Κατοικούμε σε ένα ψέμα, που μας έβαλαν να πιστέψουμε

τρεφόμαστε με το δηλητήριο της αυταπάτης

Αυτός ο τόπος…

μας είναι ξένος, δεν είναι δικός μας,

Μικρά, κυκλωμένα στην ξερολιθιά σημεία του κόσμου

περικλείουν ουρλιαχτά και το αίμα και τη φρίκη

και τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων,

συμπυκνωμένες άπειρες ασυνέχειες, δυσπιστίες

περιλαμβάνουν την εξαθλίωση και τα δάκρυα

την απόγνωση εκατομμυρίων στιγμών…

Αυτός ο κόσμος είναι μια παγίδα,

η ιστορία μας είναι η ιστορία μοναδικής εκτέλεσης,

τα όνειρά μας είναι τυλιγμένα με πικροδάφνες

μας κρατούν φυλακισμένους σε μια φυλακή

που χτίσαμε εμείς για τον εαυτό μας.

Για να κρυφτούμε, να κρυφτούμε…

Έτσι μάθαμε

πως δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο

μια γωνιά να κρυφτούμε από τον εαυτό μας…

Δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο σε αυτόν τον κόσμο

για να ξεγελάσουμε το δεσμοφύλακα  του εαυτό μας…

Χρειαζόμαστε ένα τόπος για να ζήσουμε

χωρίς μπαϊράκια, συρματοπλέγματα, καμπαναριά.

Συνεχίζουμε  να βαδίζουμε…

Βαδίζουμε αργά.. και όμως, χιλιάδες βήματα

γεννιούνται  σε κάθε μας βήμα

για να βρούμε τον δρόμο αμίλητοι, και δακρυσμένοι

μ’ ένα γεράνι στο αυτί σκιές βουβές λησμονημένες,

περνάμε απ’ το σοκάκι με το κεφάλι σκυφτό

και την  απόφαση βγαλμένη.

Μιλάμε με τα  βλέμματα, ψίθυροι σιγανοί,

κεράκι που καίει κρυφά στη νοσταλγία.

Στις τσέπες μας ιστορίες γραφτές,

λεπτομέρειες ζωής που μένουν ζωντανές.

Αμίλητοι, όχι γιατί δεν θέλουμε να τα πούμε

φορτίο βαρύ, άρρητο μυστικό,

μια αλήθεια που καίει το λαιμό

Μα στον αμίλητο λυγμό μας,

ο κόσμος αντηχεί,

κάθε πέτρα αποκτά μορφή.

Γιατί οι αμίλητοι λυγμοί κρύβουν βουνά,

και μες από κάθε στεναγμό

ανθίζουν φτερά, έρωτας και λευτεριά

ζωή ολάκερη σε πετραδάκι τυπωμένη.

Στο φίλο Νίκο Σκορίνη

Για το νέο του βιβλίο «ΑΜΙΛΗΤΟΙ ΛΥΓΜΟΙ»
Μια δική μου περπατησιά κρατώντας  το στα χέρια μου,
Μια δική μου ποιητική παρουσίαση, χωρίς να το έχω ξεφυλλίσει, μόνο στο αντίκρισμα του.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι η ποίηση πολλές φορές μαντεύει,
για να δούμε ή πήγαν τζάμπα τα φύλλα δάφνης

Σπάρτη
Δεκέμβρης του 2024
Τάκης Κ.