«Τα Μάτια των Ανθρώπων» από τον Γεώργιο Κόρδη

Κι ετούτο δεν είναι κάποια παραξενιά της φύσης, καμιά ιδιοτροπία ούτε κανένα ξεχωριστό χάρισμα που διαθέτουν κάποιοι σε βάρος άλλων που είναι δήθεν στερημένοι. Όλοι οι άνθρωποι τον ίδιο κόσμο κοιτούν, με τα ίδια μάτια βλέπουν αλλά αλλιώς θεωρούν.

Απλά δεν είναι  τα μάτια που κοιτούν αλλά ολόκληρος ο άνθρωπος με την ψυχή του και την καρδιά του και όλες τις εμπειρίες  του σώματος κι όλης του ζωής.

Έτσι άμα κοιτά κάποιος βλέπει τα πάντα μέσα από όσα έχει ζήσει αλλά και μέσα από όσα η καρδιά του αγαπά και όσα η ψυχή νοσταλγεί να φτάσει. Η εικόνες που ο άνθρωπος φτιάχνει και ενθησαυρίζει στην φαντασία του είναι έργα τέχνης μοναδικά κι όχι μηχανικές αναπαραγωγές των στοιχείων που υπάρχουν (στην πραγματικότητα).

Κι  δεν είναι μονάχα που ο άνθρωπος βλέπει τα πράγματα αλλιώς αλλά τα συνταιριάζει κιόλας μέσα του με τρόπο μοναδικό παράγοντας έτσι άθελά του μια ανασύνθεση της πραγματικότητας μοναδική η οποία αν και  μετέχει στην «αντικειμενική» πραγματικότητα δεν παύει να είναι μια πραγματικότητα ιδιαίτερη μέσα στην ευρύτερη.

Αυτά σκεφτόμουνα εψές θωρώντας παλιές φωτογραφίες από ένα ταξίδι μου στην Κύθνο των Κυκλάδων.

Κι εκεί που ίσως άλλοι να έβλεπαν απλώς μια ηλιοκαμένη πλαγία με βασανισμένες αστοιβιές εγώ έβλεπα ξεκάθαρα τη μια στιγμή ομάδα ταπεινωμένων από την ανάγκη προσκυνητών να οδεύει  ανηφορίζοντας με σκυμμένες κεφαλές για  προσκύνημα σε άγνωστο ελεήμονα Θεό και την άλλη στιγμή έβλεπα υπομονετικούς αρχαίους στρατιώτες που καθισμένοι κατάχαμα, ανακούρκουδα, καρτερικά περιμένουν την κάθοδο ισχυρών βαρβάρων βέβαιοι για το θάνατο τους και την μάταιη σύντομη δόξα που επιφυλάσσει τους ανώνυμους η ιστορία.

Εκεί που οι πολλοί ίσως θα έβλεπαν μια άτακτη σχεδόν μονόχρωμη συμμάζωξη χαμηλώθωρων θάμνων  και ακατέργαστων ερριμένων λίθων,  εγώ έβλεπα ωραίο ενωτικό  χορό αφράτων και συνεσταλμένων  κορασίδων που είχαν στολίσει  τα ώριμα σχήματα στήθια τους με χρώματα  της παλέτας του αρχαίου Αθηναίου Πολύγνωτου.

Εκεί που ίσως άλλοι έβλεπαν μια μουντή, σχεδόν άχρωμη μάζα, εγώ έβλεπα με τα μάτια του σώματος, της καρδιάς και του νόστου της ψυχής  βυζαντινές αρμονίες  ψυχρών και θερμών σε συνουσία εξαίσια και τελεία.  Αρμονίες  και ρυθμούς  που μονάχα μαστόροι σπουδαίοι και μαζί πολλά ταπεινοί μπορούν να φτάσουν με τρόπο τόσο διακριτικό και τρυφερό.

Όλοι οι άνθρωποι  τον ίδιο κόσμο κοιτούν μα άλλα όλοι βλέπουν. Και κανενός οι εικόνες δεν μπορούν να διεκδικήσουν την ανωτερότητα πάρα μονάχα την μοναδικότητα φεύγοντας έτσι τις μάταιες συγκρίσεις, τις μάχες και το θάνατο.

Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr