«Σε Είδα... σε Ψηφίζω» από την Ποτούλα Πασχαλίδη

-Γιώργη αποφάσισες τί θα ψηφίσεις;

-Όχι ακόμη Θανάση. Προβληματίζομαι. Βλέπεις μαζεύτηκαν μπόλικοι στο κόμμα και με μπουρδούκλωσαν. Έχω πρόβλημα.

-Δηλαδή; πετάχτηκε ο τύπος με το κόκκινο μπλουζάκι δίπλα του.

-Δηλαδή ποιόν να σταυρώσω. Έχουμε και λέμε τον Αυτιά την Μελέτη τον Πύρρο Δήμα την Πατουλίδου την Νόνη Δούνια. Μεγάλος μπελάς. Εγώ θα ήθελα να ψηφίσω την Πατουλίδου. Για την Ελλάδα ρε γαμώτο. Αλλά η κυρά μου επιμένει να ψηφίσουμε μονοκούκι τον Αυτιά γιατί θα νοιαστεί για την σύνταξη μας. Θα δούμε τί θα γίνει. «Κοντός ψαλμός Αλληλούια». 

-Και εσύ Ανδρέα; Έχεις το ίδιο πρόβλημα με τον Γιώργη; ρώτησε ο τύπος με το κόκκινο μπλουζάκι.

- Το ίδιο και χειρότερο. Το ίδιο και χειρότερο σου λέω. Έχουμε και εμείς αρκετούς που πρέπει να σταυρώσουμε. Εγώ προτιμάω τον Αρναούτογλου που λέει τον καιρό αργά-αργά και τρομάζει να τελειώσει. Τα καταλαβαίνω όλα και με το παραπάνω. Η κυρά μου είπε πως θα ψηφίσει τον παπά-Μιχάλη του Σασμού. Ο γιός μας έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα. Γυμναστής ο ίδιος και είναι ανάμεσα στον Ζαγοράκη και στην Βερούλη.

-Καλέ τί δουλειά έχει ο Ζαγοράκης στο κόμμα σου;

-New entrance αγαπητέ. Πού ζεις;

-Εσύ Θανάση; Μην μου πεις τα ίδια με τους άλλους, ρώτησε ο τύπος με το κόκκινο μπλουζάκι.

-Κουντουρά δαγκωτό. Τέτοιο κορμί, τέτοια πόδια (ποδάρες) μάτια αμυγδαλωτά μαύρα μακριά μαλλιά!!! Τί άλλο να σας πω;

-Θανάση ψηφίζουμε για την Ευρωβουλή και όχι για «Μις Κόσμος». Σύνελθε, είπε ο τύπος με το κόκκινο μπλουζάκι

-Εμένα αυτή μου γυάλισε, αυτή θα σταυρώσω. Εσύ τόση ώρα ρωτάς, ακούς, σχολιάζεις  και μιλιά για το ποιον θα σταυρώσεις.

-Ένα είναι το κόμμα και μία είναι η Ελενίτσα μας. Η Γερασιμίδου φυσικά. Δαγκωτό είπε ο τύπος με το κόκκινο μπλουζάκι που δεν αξιώθηκα να ακούσω το όνομα του.

 Η κουβέντα αυτή των αξιοσέβαστων κυρίων έφερε στην μνήμη μου ένα γεγονός, μια συνομιλία που είχα λίγο μετά τις προηγούμενες Ευρωεκλογές με έναν ηλικιωμένο φίλο, σημαντικό λόγιο και επιστήμονα. Πάντοτε στην ανάμνησή της (της κουβέντας) προβληματίζομαι αν θα γελάσω ή θα βάλω τις φωνές.

Όταν η κουβέντα ήρθε στα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών ο κύριος αυτός μου είπε τα παρακάτω 

-Ξέρεις εγώ μεγάλωσα πια. Παραμεγάλωσα για την ακρίβεια. Έχω ψηφίσει σε τόσες πολλές εκλογικές διαδικασίες που αριθμούν όχι απλά ζυγό αλλά πολλούς ζυγούς αριθμούς. Στις τελευταίες εκλογές λοιπόν αποφάσισα να μην πάω να ψηφίσω. Με μια ψήφο λιγότερη δεν χάλασε και ο κόσμος σκέφτηκα. Ο γιός μου όμως όταν του το ανακοίνωσα είχε αντίθετη γνώμη. 

(- Η ψήφος πατέρα είναι υποχρέωση κάθε δημοκρατικού πολίτη. Και δεν περισσεύει καμία. Έχεις ιεράν υποχρέωση να πας να ψηφίσεις)

-Δεν μπορούσα να αρνηθώ. Την Κυριακή που λες, φόρεσα το καλό μου το κοστούμι με το μεταξωτό φουλάρι και το ασορτί ποσετ, πήρα και το καλό μου το μπαστούνι και ξεκίνησα για το εκλογικό κέντρο. Σαν έφτασα η έκπληξη μου δεν περιγράφεται. Τί ήταν αυτά που φορούσαν οι άνθρωποι; Κοντοπαντέλονα με σαγιονάρες, κάτι σκισμένα παντελόνια  και κάτι τεράστια πουκάμισα ριγμένα πάνω από τζιν παντελόνια. Τους κοιτούσα περίεργα αλλά και εκείνοι με κοιτούσαν το ίδιο περίεργα. Ήμουν σαν την μύγα στο γάλα που λέει και ο λαός μας. Όταν βρέθηκα πίσω από το παραβάν και διάλεξα το ψηφοδέλτιο του κόμματος που είχα επιλέξει πάλι η έκπληξη  ήταν το ίδιο μεγάλη με την ενδυματολογική. Ένας χαμός από άγνωστα ονόματα γυναικεία και ανδρικά. Κάποτε στις λίστες αυτές βρίσκονταν προσωπικότητες σημαντικές, τώρα εγώ αντίκριζα άγνωστους. Στην δεύτερη βόλτα στα ονόματα βρήκα ένα που κάτι μου θύμιζε. Το άκουγα στις ειδήσεις στα αθλητικά. Ήταν κάποιος Ζαγοράκης. Λέω λοιπόν αυτόν έχω ακουστά αυτόν θα σταυρώσω.  Αυτόν είδα ...Αυτόν ψήφισα.

ΚΑΛΗ ΨΗΦΟ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ

Ποτούλα Πασχαλίδη
6.6.2024