«Οι Φίλοι μου» από τον Γεώργιο Κόρδη

Οι φίλοι μου δεν είναι τίποτα γραφιάδες, άνθρωποι σπουδαίοι κι επιφανείς που αρέσκονται να τεντώνουν προκρούστεια άχρι θανάτου τους γνωστούς  για να ψηλώσουν κι αυτοί μαζί. Οι φίλοι μου δεν ξεύρουν να στήνουν μύθους και ψεύτικα αγάλματα θαυμαστικά.

Οι δικοί μου φίλοι είναι αβέβαιοι, λιγομίλητοι κι απλοί.  Με κρατούν τρυφερά  στη μνήμη τους  καθημερινά, νοιάζονται για τους πόνους μου με τρόπο μυστικό κι έρχονται αχνοπατώντας  διακριτικά γιά να φυλάξουν τη χαρά μου μη και ξεθωριάσει γρήγορα και λυπηθώ.

Οι φίλοι μου κερνούν στην απουσία μου κρασί με ένα καρδιακό γειά και λένε ιστορίες για όσα λίγα πράματα έπραξα στην ζωή καλά.

Μολογούν για τότε που σιώπησα μπροστά σε λόγια καρφιά, λένε χαμογελώντας για τότε που μοίρασα ανέμελα σε παιδιά λίγη απο όση δεν κατείχα χαρά, για τον τρόπο που κοίταζα λένε εκστατικά την ευμορφιά των  πτηνών, για το που δεν γύρεψα ποτέ να καρφώσω σε σταυρό καμμιά ψυχή. Πολλά λένε για όσα λίγα έκανα στη ζωή καλά οι φίλοι μου οι λίγοι, οι απλοί που δεν έχουν ακόμα βρεί λέξεις για να πουν πως είναι να αγαπάς κάποιον δίχως αντίδωρο και αμοιβή.

Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr

Εικόνα άρθρου: Οι φίλοι. Αυγοτέμπερα σε χαρτί, 50χ70 εκ. 1994