«Θαυμαστόν Παράδοξον» από τον Γεώργιο Κόρδη

Πολλά, εδώ και χρόνια, με γοήτευαν και οι  μεγαλωμένοι  άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, με τα σμιλεμένα πρόσωπα που τα πελέκησε και τα σκλήρηνε ο καιρός, οι πόνοι, ο καημός, τα ανεκπλήρωτα, τα φευγάτα όνειρα.

Στα πρόσωπα αυτά τα σκληρά συχνά κρύβεται ανεπάντεχος πλούτος και ανυπέρβλητη τρυφερότητα που δεν βάζει ο νους σου και που σε εκπλήσσει και σε κάνει να πιστέψεις πως η ζωή η αυθεντική υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει έως συντελείας του αιώνος.

Χτες ήρθε στο χώρο μου φίλος που δεν είχα ποτέ συναντήσει από κοντά παρά μονάχα μέσα στις ωραίες ζωγραφίες και στα ποιητικά του λόγια.

Χαιρετηθήκαμε ζεστά και μιλήσαμε λιγάκι. Κι άμα του ξομολογήθηκα, σε μια αποστροφή του λόγου, τα πάθια της ζωής μου έβαλε τα κλάματα και σηκώθηκε και με αγκάλιασε ζεστά σαν αδελφός και ένιωσα πως αισθάνθηκε κατάκαρδα  τον πόνο μου κι αλάφρωσα.

Και εννόησα για μια ακόμα φορά πως τρόπος μονάχα ένας υπάρχει για να σχετιστείς με τη ζωή  και να ζήσεις· εννόησα πως πρέπει  να γευτείς, να αγγίξεις, να σφικταγκαλιάσεις τη ζωή και τα πλάσματά της, να αφεθείς προπάντων να σε αγκαλιάσουν οι άλλοι. Τότε μονάχα γνωρίζεις. Ποτέ άλλοτε, ποτέ πρίν.

Χάρηκα εχτές που βρήκα ένα φίλο κι ας μην τον ξαναδώ ίσως ποτέ. Θα τον έχω πάντα στην καρδιά μου για αυτό το αγκάλιασμα.

Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr