«Εορτάζοντας την Φύση των Όντων» από τον Γεώργιο Κόρδη

Ένα πρόσωπο είναι αυτό που υπάρχει μέσα στην ιστορία, εν τόπ? και χρόν? και παράγει ενέργειες και ζωή.

Κάποια πρόσωπα αναλόγως της βιοτής τους εορτάζονται στην συνείδηση της Εκκλησίας του Χριστού ή της εκκλησίας του Δήμου όταν κατορθώνουν να πλησιάσουν λίγο ή πολύ στις θετικές και ωφέλιμες για τους πολλούς ή όλους δυνατότητες της ανθρώπινης φύσεως.

Έτσι εορτάζουν οι ήρωες, οι μάρτυρες, οι άγιοι, οι σεμνοί, οι υπομονετικοί, οι ποιητές που κατέλυσαν με το στόμα το σκοτάδι, μάνες που χάιδεψαν τρυφερά και λύτρωσαν το κλάμα, αναχωρητές που έφυγαν τη βολική μετριότητα, όσοι αγάπησαν παράφορα και κατήργησαν την φθορά της συμβατικότητας με τη ζωή τους.

Η φύση έτσι γενικά και αόριστα δεν μπορεί να εορτάζεται και να τιμάται. Δεν υπάρχει γενικώς φύση παρά μονάχα εν υποστάσει θεωρημένη.

Αν εορτάζεται η φύση γενικώς και αορίστως τότε πρέπει να εορτάσουμε τιμητικώς και όσους απέτυχαν παταγωδώς να αγγίξουν τις δυνατότητές της, για παράδειγμα άπονους βασανιστές, και συνειδητοποιημένους φονιάδες, μανάδες που σκότωσαν τα παιδιά τους, καταπιεστές, και βιαστές ψυχών τε και σωμάτων, αφού όλοι αυτοί ανήκουν σε κάποια φύση, ανθρώπινη, είναι άνδρες και γυναίκες, μητέρες ή πατεράδες.

Θα πεις ψιλά γράμματα. Πού καιρός για διακρίσεις όταν ολημέρα ασχολούμεθα με τα καμώματα των άλλων και ζητούμε μανικώς άλλοθι της δικής μας ακηδείας στην παραφροσύνη και στην αποτυχία των άλλων...

Θέλει σιωπή, ησυχία, ενδοσκόπηση  και συναίσθηση του εαυτού η διάκριση ή έστω παραδοχή πως απέχουμε από αυτήν...

Καλημέρα.

Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr