«Μ΄ένα Παράπονο» από τον Γεώργιο Κόρδη

Κι αυτό που θυμάσαι είναι κυρίως μνήμες πονεμένες και νταλκάδες βαρείς και όνειρα ανεκπλήρωτα και χαμένες αγάπες και προδοσίες απρόσμενες και ταξίδια αταξίδευτα και όλα όσα δεν έφτασες. Γιατί ο εαυτός είναι κυρίως όσα δεν έφτασε. Όσα πόθησε και όσα δεν έφτασε κι όχι όσα κατάφερε. Εκείνα ήσαν τα εύκολα και μάλλον δεν μετράνε πολύ.

Αυτά που μετράνε, αυτά που σε μετράνε είναι όσα πεθύμησες πολύ και τεντώθηκες όσο δεν γίνεται άλλο να φτάσεις και δεν έφτασες ποτέ. Και δεν τα έφτασες όχι γιατί είσουνα δειλός, ή ανίσχυρος, ή αδύναμος αλλά γιατί πόθησες το απόλυτο και το για τους βροτούς ανέφικτο.

Κι όλα ετούτα τα ανεκπλήρωτα βράχος γίνονται στα στήθια των ανθρώπων τα μελένια δειλινά, τις άγριες νύχτες του Χειμώνα, τις κροκόπεπλες αυγές του καλοκαιριού. Κι ο άνθρωπος δεν έχει άλλο τρόπο να αποσείσει τον βράχοι αυτό από το να μαζευτεί στην αγκαλιά των άλλων και να τραγουδήσει, να υμνήσει την ουτοπία του, να τη χορέψει και να γευτεί έτσι κι αυτός κάτι από το νέκταρ του άπιαστου ωραίου ονείρου.

Γιαυτό σε λέω πως άμα δεις να σταματούν οι άνθρωποι το παράπονο να φοβάσαι. Άμα δεις να είναι ευχαριστημένοι οι άνθρωποι, να φοβάσαι πως ήρθε το τέλος των Αργοναυτών, το τέλος των μαρτύρων, το τέλος των ανθρώπων που στανικά από επιλογή μένουν ακόρεστοι, μένουν νηστικοί και διψασμένοι για ανέφικτα όνειρα και ουτοπίες για να κρατούν αναμμένη την φλόγα της ζωής. Να φοβάσαι που ήρθε η εποχή όπου οι άνθρωποι  χορταίνουν με ένα τίποτα και ευχαριστιούνται με ένα ελάχιστο ευκολόπιαστο πράμα, με ένα ψέμα και μια φτηνή ηδονή. Τότε δεν θάχει ποιά τραγούδια λαϊκά και οι άνθρωποι θα περνούν καλά κι εμείς καλύτερα.

Γεώργιος Κόρδης. kordis.gr

Εικόνα άρθρου: «Ψεύτικος είναι ο ντουνιάς». Ψηφιακή ζωγραφική 2015.