Μονόλογοι στιγμών που δεν τελειώνουν ποτέ

Ταξιδέψαμε με μουσικές και ύμνους μέσα από τον πολυφωνικό εαυτό του Περικλή που τον οδηγούν ο ψάλτης παππούς από την Σάμο στη Μεγάλη του Γένους Σχολή, ο Τσιτσάνης, ο Λένον, ο Χατζηδάκης...

Μας φώτισε τους φάρους για να μη χαθούμε στο σκοτάδι, μας παρακίνησε να αγωνιζόμαστε για τον συνάνθρωπο και όσες φορές κι αν "πέσουμε", άλλες τόσες να σηκωθούμε.

Συναισθήματα, ζόρια, αναρωτήσεις "ήσυχα, ήσυχα κι απλά".

Μακριά από πολυτέλειες, λαμπερά φώτα.

Με ανάσες ανθρώπων, με βλέμματα, με γνήσιο ενδιαφέρον.

Τη βραδιά τούτη η ποίηση έκανε τα χνάρια των καθημερινών ανθρώπων να συναντηθούν και να αντιληφθούν την ποίηση ως ανάγκη για επικοινωνία.