«Ακρίβεια-Ιμάντας μεταφοράς πλούτου στο κεφάλαιο» από τον Βαγγέλη Μητράκο

Τρανταχτό παράδειγμα η ακρίβεια, η οποία είναι, σήμερα, ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα των λαϊκών τάξεων. Μιλούν, ΟΛΟΙ, για την ακρίβεια χωρίς, όμως, να προσεγγίζουν, καν, τις πραγματικές αιτίες της. Γι’ αυτό και οι προσεγγίσεις και προτάσεις που ακούγονται είναι απολίτικες, ρηχές κι επίπεδες (διάφορα «καλάθια», μείωση ΦΠΑ, συνθηματολογικά τσιτάτα κλπ).

Η ακρίβεια, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, αντικειμενικά, έχει ταξική προέλευση και είναι στην ουσία ένας «πόλεμος» ανάμεσα σ’ αυτούς που κατέχουν και συσσωρεύουν τον πλούτο (ασκώντας, συγχρόνως, ΚΑΙ την εξουσία) και σ’ εκείνους που κατέχουν μόνο τη φτώχεια τους και εξαναγκάζονται να υπομένουν μόνο τις συνέπειες. 

Με λίγα λόγια κι επιγραμματικά η ακρίβεια δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας ιμάντας μεταφοράς πλούτου από τον Λαό προς το Κεφάλαιο.  

Η αύξηση των τιμών (ιδιαίτερα στα τρόφιμα και στα είδη λαϊκής κατανάλωσης) δεν είναι παρά ο σημαντικότερος μηχανισμός των καπιταλιστών, για να αυξάνουν (και μάλιστα ραγδαία) τα υπερκέρδη τους, απομυζώντας το αίμα των λαϊκών τάξεων. Κάθε φορά που ο Καπιταλισμός περνά περιόδους κρίσης, προκειμένου να μπει ξανά σε τροχιά ανάπτυξης, οδηγεί τον οδοστρωτήρα του πάνω από τις Λαϊκές Τάξεις μεταφέροντας το κόστος στις τιμές των προϊόντων και στους λογαριασμούς των υπηρεσιών, καταστρέφοντας (συγχρόνως) το περιβάλλον και προσφέροντας στον κόσμο της εργασίας ανεργία, φεουδαρχικού τύπου εργασιακές σχέσεις και  κακοπληρωμένες δουλειές.

Σύμφωνα με επίσημες στατιστικές έρευνες, του ίδιου του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, οι λαϊκές τάξεις ξοδεύουν το εισόδημά τους, κυρίως, σε διατροφή, στέγαση, ρεύμα και μεταφορές. Κατά σατανική σύμπτωση (;) εκεί ακριβώς σημειώνονται και οι υψηλότερες αυξήσεις!!! Τυχαίο; Κάθε άλλο. Αυτό ακριβώς το γεγονός, ότι δηλαδή οι στεγαστικές ανάγκες (ενοίκιο, έξοδα σπιτιού, βασικοί λογαριασμοί) μαζί με τις μεταφορές και τα βασικά τρόφιμα, εμφανίζουν τις μεγαλύτερες αυξήσεις, μαρτυρά και στοιχειοθετεί τη βαθιά ταξική φύση της πληθωριστικής λαίλαπας που βιώνει ο Λαός.

Σύμφωνα με τις ίδιες έρευνες, ο «πληθωρισμός των φτωχών» είναι κατά πολύ μεγαλύτερος από τον «πληθωρισμό των πλουσίων», πράγμα που, στη λαϊκή γλώσσα, σημαίνει πως, τελικά, ο Λαός «πληρώνει το μάρμαρο»!!!

Παλαιότερα, υπήρχε η δυνατότητα, οι κυβερνήσεις (αν είχαν την πολιτική βούληση) να παρεμβαίνουν στον έλεγχο της διαμόρφωσης των τιμών, απαγορεύοντας αυξήσεις, βάζοντας πλαφόν στις τιμές, επιβάλλοντας ποινές για κερδοσκοπία κλπ. Σήμερα, το καπιταλιστικό σύστημα, με τους θεσμούς, που με επιμονή, σύστημα και προοπτική κατάφερε να στήσει {παγκοσμιοποίηση, παγκοσμιοποιημένο εμπόριο, συμμετοχή σε θεσμούς όπως η ΕΕ, παντοδύναμες «Αγορές», ιδιωτικοποίηση των Υπηρεσιών Κοινής Ωφέλειας (νερό, ενέργεια, επικοινωνίες), τραστ-ολιγοπώλια-μονοπώλια, αποδυνάμωση του Καταναλωτικού Κινήματος και του Συνδικαλισμού κλπ, κλπ} κατόρθωσε να καταργήσει την κυριαρχία των κρατών στον έλεγχο των οικονομιών τους, με αποτέλεσμα το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο να γίνει ασύδοτο και κυρίαρχο και οι εθνικές κυβερνήσεις να καταστούν απλοί παρατηρητές και μαριονέτες των αφεντικών, χωρίς δυνατότητα έστω και στοιχειώδους παρέμβασης στην οικονομία τους και δη στον έλεγχο και στη διαμόρφωση των τιμών της αγοράς.

Αντίθετα, οι αστικές κυβερνήσεις, αντί να ελέγχουν τις τιμές, στηρίζουν και προστατεύουν την κερδοφορία και την κερδοσκοπία του κεφαλαίου κι επιβάλλουν λιτότητα και μνημόνια στον Λαό ως «αντιστάθμισμα» του πληθωρισμού (ακρίβειας) και των οικονομικών κρίσεων που οι ίδιοι δημιούργησαν. Στα πλαίσια αυτά ξεπουλούν ασύδοτα τον δημόσιο πλούτο και την εθνική περιουσία και καταστέλλουν τις αντιδράσεις και τους λαϊκούς αγώνες. Στην ουσία, οι συστημικές κυβερνήσεις, φορτώνουν, όσο μπορούν και όπως μπορούν, στις πλάτες του Λαού ΟΛΑ τα αδιέξοδα του Καπιταλισμού. Αυτό οδηγεί τον Λαό σε περισσότερη φτώχεια και μεγαλύτερη εξάρτησή του από τα επιδόματα, τα οποία οι συστημικές κυβερνήσεις παρουσιάζουν ως κοινωνική πολιτική, ενώ στην ουσία πρόκειται για ψίχουλα, τα οποία προέρχονται από την τσέπη του ίδιου του δοκιμαζόμενου Λαού μέσω των φόρων, την ίδια στιγμή που τα χρήματα του Λαού μέσα από πολλούς δρόμους, καταλήγουν πάλι στις τσέπες των εταιρειών, με τελικό αποτέλεσμα οι τιμές να διατηρούνται υψηλές και να μένουν αλώβητα τα κέρδη τους.

Προκειμένου το Σύστημα να μπορέσει αδιαμαρτύρητα και χωρίς κοινωνικές αντιδράσεις να περάσει τα σχέδιά του και να επιβάλλει την ακρίβεια με τη λογική ενός φυσικού φαινομένου, το οποίο είμαστε αναγκασμένοι να αποδεχθούμε μοιρολατρικά, χρησιμοποιεί τα συστημικά ΜΜΕ και τα δημοσιογραφικά φερέφωνα, τα οποία, καθημερινά, υποβάλλουν σε πλύση εγκεφάλου τις λαϊκές μάζες εμποδίζοντάς τες να δουν τις πραγματικές αιτίες της ακρίβειας και της γενικότερης δυστυχίας τους και να αποκαταστήσουν την χαμένη ταξική τους συνείδηση, να δουν και να καταλάβουν –δηλαδή- ότι ΕΧΘΡΟΙ τους είναι όσοι κερδοσκοπούν και πλουτίζουν σε βάρος τους, εκείνοι που τους πίνουν καθημερινά το αίμα με την εκμετάλλευση της εργασίας τους, εκείνοι που κάνουν τα προϊόντα της λαϊκής κατανάλωσης πηγή πλούτου και στυγνής κερδοσκοπίας για τον εαυτό τους.

Αποτελεί, πλέον, αδήριτη ανάγκη, να κατανοήσει ο Λαός ότι η λύση των τεράστιων και χρόνιων προβλημάτων του δεν βρίσκεται στη συνθηματολογία και στην προσμονή από μηχανής Θεών και Σωτήρων αλλά στη σύνταξη μιας Χάρτας αιτημάτων με βάση τις ανάγκες των καταπιεζόμενων κι εκμεταλλευόμενων της κοινωνίας, καθώς και στην επεξεργασία, διατύπωση και προβολή ενός προγράμματος που θα στοχεύει στην ΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΒΑΣΗΣ της κοινωνίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται εθνικά, κοινωνικά και πολιτικά.

ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ, πλέον, η συσσώρευση της λαϊκής κοινωνικής δυσαρέσκειας και της αγανάκτησης. Για να γίνει αυτή η δυσαρέσκεια αποτελεσματική, θα πρέπει να αποκτήσει κοινωνική, πολιτική και κινηματική δυναμική, ώστε να καταστεί ΚΑΙ αποτελεσματική.

Κι αυτό είναι μια ευθύνη συλλογική, την οποία ΠΡΕΠΕΙ, ως κοινωνία των εκμεταλλευομένων, να αναλάβουμε.

«Μόνοι ο καθένας και η καθεμιά μας μπορεί να φτάσει κάπου, μαζί, όμως, θα φτάσουμε πιο μακριά.»

Σπάρτη 8-6-2023

Βαγγέλης Μητράκος

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ: https://www.ekriti.gr/