Βία και παραβατικότητα ανηλίκων - «Πού πάνε τα παιδιά μας;» από τον Βαγγέλη Μητράκο

28 Απριλίου 2023

Η κατάσταση θα ήταν για γέλια αν δεν της ταίριαζε ο θρήνος:

Μια υποκριτική και ένοχη κοινωνία, παριστάνει την έκπληκτη μπροστά στην πρωτοφανή βία και παραβατικότητα των παιδιών και των εφήβων και ψάχνει, ως στρουθοκάμηλος, να βρει (τάχα) τις αιτίες με το κεφάλι χωμένο στην άμμο. Οι «αρμόδιοι» ανακοινώνουν  (για στάχτη στα μάτια) μέτρα επί μέτρων, κάνουν «περισπούδαστες» αναλύσεις του φαινομένου, αλλά, από την άλλη πλευρά, η βία των παιδιών και των νέων διογκώνεται συνεχώς ΚΑΙ ποσοτικά ΚΑΙ ποιοτικά (όσο μπορεί κανείς να χρησιμοποιεί τη λέξη «ποιότητα» για τη βία και το έγκλημα).

Ως δάσκαλοι, ήδη από τη 10ετία του ’90, παρατηρώντας φαινόμενα που είχαν αρχίσει να εμφανίζονται εντός αλλά και εκτός σχολείου, ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΟΥΣΑΜΕ, προς την πλευρά των Γονέων, των Αρμοδίων, της Εκπαιδευτικής Κοινότητας και της Κοινωνίας πως  έρχονται μέρες δύσκολες, μέρες που η παραβατική και βίαιη συμπεριφορά των μαθητών, των παιδιών και των νέων, γενικότερα, θα ξεπεράσει ακόμα κι εκείνη της Αμερικής.

Δεν μας άκουγαν τότε κι ενίοτε μας λοιδορούσαν ως παλαιομοδίτες, κινδυνολόγους και παλαιάς κοπής δασκάλους. Και να, τώρα, που, δυστυχώς, δικαιωθήκαμε.

Και το ερώτημα είναι:

• Τι βλέπαμε το ’90 που προοιώνιζε τη σημερινή ασυμμάζευτη κατάσταση της παιδικής βίας, παραβατικότητας κι εγκληματικότητας;

Μα, ήταν οφθαλμοφανές και ξεκάθαρο:

Η Οικογένεια, το Σχολείο  και η Εκκλησία, οι βασικοί και θεμελιώδεις παράγοντες της Αγωγής του Παιδιού, είχαν αρχίσει (για διάφορους λόγους και με διαφορετικούς τρόπους) να αποδιαρθρώνονται:

• Οικογένεια, που είχε αρχίσει να διαλύεται ως θεσμός και παιδιά που είχαν αρχίσει να γίνονται απλώς φιλοξενούμενα στο ίδιο τους το σπίτι, χωρίς καμιά επαφή ψυχική και πνευματική με τους γονείς.
• Οικογένειες, που διαλύονταν, με όλο και αυξανόμενους ρυθμούς, από τα διαζύγια, με γονείς, που πάνω από τα παιδιά τους έβαζαν τα «προσωπικά» τους και τον εαυτό τους.
• Γονείς, που για να σκεπάσουν τις ενοχές τους έκαναν τα παιδιά «αυτοκράτορες» χωρίς όρια και προϋποθέσεις ζωής και συμπεριφοράς.
• Γονείς, που είχαν διαρκώς τους δασκάλους ως στόχους, για κάθε πρόβλημα που αφορούσε τα παιδιά τους και τη συμπεριφορά τους μέσα στο σχολείο.
• Κράτος, που με νόμους, αποφάσεις και υπηρεσιακούς μηχανισμούς «σιγοντάριζε» τους γονείς στην προσπάθειά τους να ενοχοποιούν τους εκπαιδευτικούς για ΟΛΑ.
• Μπροστά σ’ αυτό το αντι-δασκαλικό μέτωπο οι Εκπαιδευτικοί αναγκάζονταν συνεχώς να υποχωρούν και να αποχωρούν από την προσπάθεια ελέγχου της πειθαρχίας και της εσωσχολικής συμπεριφοράς των μαθητών, με αποτέλεσμα σήμερα να έχουν γίνει «γλάστρες» του σχολικού περιβάλλοντος, ενώ όσοι αντιδρούν και πασχίζουν να ξεφύγουν απ’ αυτόν τον άκρως υποτιμητικό ρόλο βρίσκονται μπλεγμένοι σε περιπέτειες.
• Η Εκκλησία, ως σημαντικός παράγων αγωγής των παιδιών και των νέων, βρέθηκε κι αυτή στο ίδιο στόχαστρο με το Σχολείο, υπέστη (και υφίσταται), έναν άνευ προηγουμένου πόλεμο λάσπης, συκοφαντίας, υποβάθμισης, απαξίωσης κλπ από γνωστά-άγνωστα κέντρα, με αποτέλεσμα τα παιδιά και οι νέοι να βρεθούν έξω απ’ αυτή τη ζεστή και στοργική αγκαλιά που τους έδινε κίνητρα και εφόδια πνευματικά για την ηθική τους εξύψωση. ΔΕΝ είναι τυχαίο που τα πάλαι ποτέ κραταιά Κατηχητικά Σχολεία πνέουν τα λοίσθια ενώ το εκκλησίασμα όλο και γερνάει ηλικιακά.

Μέσα σ’ όλα αυτά να επισημάνουμε και την ευθύνη των «πνευματικών ταγών» του Έθνους, οι οποίοι ενώ θα  ’πρεπε να επαγρυπνούν και να παρεμβαίνουν, κοιμούνται πάνω στις δάφνες τους.

Όταν, λοιπόν, οι τρεις σημαντικότεροι παράγοντες της αγωγής: Οικογένεια-Σχολείο-Εκκλησία, έχουν αποσαθρωθεί από το Κράτος, την Κοινωνία και τις «Σκοτεινές Δυνάμεις», προς τι οι απορίες για την παιδική παραβατικότητα, τη βία και την εγκληματικότητα;

Η κατάπτωση των ηθών της νέας γενιάς δεν είναι παρά ο καθρέφτης του εκφυλισμού και της υποβάθμισης που έχουμε υποστεί ως Κοινωνία και ως Έθνος.

Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, η επιστροφή στις Ρίζες, στις πατροπαράδοτες Ελληνορθόδοξες Αρχές, Αξίες και Ιδανικά, και η αποκατάσταση της Οικογένειας, του Σχολείου και της Εκκλησίας ως βασικών και αναντικατάστατων θεσμών και παραγόντων για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς της νέας γενιάς ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ.

Σπάρτη 28-4-2023
Βαγγέλης Μητράκος

Πηγή φωτογραφίας: https://www.sigmalive.com/