«Η ακρίβεια και το ξεχασμένο όπλο του μποϊκοτάζ» από τον Βαγγέλη Μητράκο

Κάτω όμως απ’ αυτήν την ψευδή και απατηλή εικόνα των ΜΜΕ και τους μαϊμουδισμούς της Μεσαίας Τάξης, υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα των λαϊκών τάξεων, τις οποίες το καπιταλιστικό-παγκοσμιοποιημένο σύστημα έχει λιώσει κάτω από τη σόλα των παπουτσιών του έτσι όπως κάποιος πατάει ένα μυρμήγκι που βρέθηκε στο δρόμο του.

Ιδιαίτερα κατά την τελευταία 20ετία το καπιταλιστικό-παγκοσμιοποιημένο σύστημα φαίνεται να ολοκλήρωσε τους σχεδιασμούς του με αποτέλεσμα να πραγματοποιήσει μια άνευ προηγουμένου επίθεση κατά των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων με κύριους άξονες τη μείωση των αποδοχών και των συντάξεών τους, τη διάλυση των εργασιακών τους σχέσεων και δικαιωμάτων και του όποιου κοινωνικού κράτους, την ακρίβεια σε όλα τα επίπεδα αλλά και την παράλληλη διάλυση του εργατικού κινήματος ώστε οι εργαζόμενοι να μην μπορούν να αμυνθούν.

Το θλιβερότερο όλων είναι πως οι βάναυσα πληττόμενες λαϊκές τάξεις, με την πλύση εγκεφάλου που δέχονται διαρκώς από το Σύστημα, φαίνεται να έχουν υποταχθεί πλήρως στη μοιρολατρία, εκχωρώντας την όποια ελπίδα βελτίωσης της τραγικής τους κατάστασης ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στα συστημικά πολιτικά κόμματα, ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία με τις κυβερνητικές τους θητείες υπηρέτησαν τις πολιτικές των εκμεταλλευτών και του κεφαλαίου και βύθισαν τις λαϊκές τάξεις στη φτώχεια και τη δυστυχία.

Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ από τη φύση και την ιδεολογία της (το ομολογεί άλλωστε ΚΑΙ η ίδια) είναι εκπρόσωπος του Καπιταλισμού, της Παγκοσμιοποίησης, της Εκμετάλλευσης και των Αγορών. Από την άλλη μεριά, θλίψη προκαλούν οι θέσεις για την ακρίβεια του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, που αδυνατούν ή δεν θέλουν να φτάσουν στη ρίζα των αιτιών της ακρίβειας και μένουν σε φληναφήματα και συνθηματολογίες μιας επιδερμικής κι επιφανειακής αντιμετώπισης ενός φαινομένου που εξουθενώνει τον λαό.

Απ’ όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης ΜΟΝΟ το ΚΚΕ τεκμηριώνει πολιτικά και ιδεολογικά πώς η ακρίβεια και όλα τα συναφή της τροφοδοτούνται από την ίδια τη λειτουργία του καπιταλισμού αλλά…μένει εκεί, χωρίς προτάσεις και θέσεις που να διαφέρουν ριζικά από εκείνες των άλλων κομμάτων και να δίνουν απαντήσεις στο θεμελιώδες ερώτημα: «ΤΙ κάνουμε μέχρι να έρθει ο σοσιαλισμός;».

Μπροστά σ’ αυτό το ασφυκτικό πολιτικό αδιέξοδο για την αντιμετώπιση της ακρίβειας οι λαϊκές τάξεις έχουν ξεχάσει (ή κάποιοι φρόντισαν να το ξεχάσουν) ένα μεγάλο όπλο που έχουν στα χέρια τους και είναι το μποϊκοτάζ προϊόντων και η οικονομική απομόνωση επιχειρήσεων που παίζουν στο καζίνο των ανατιμήσεων και της αισχροκέρδειας, μιας και στη χώρα μας οι αυξήσεις, αναλογικά, είναι μεγαλύτερες από τις περισσότερες άλλες χώρες και κάποιες εταιρείες φαίνεται να έχουν προβεί σε αυξήσεις μεγαλύτερες από ό,τι άλλες.

Από πλευράς ιεράρχησης ο αγώνας μέσω του μποϊκοτάζ κατά της ακρίβειας βρίσκεται (ίσως) πάνω κι απ’ αυτόν ακόμα τον αγώνα για αυξήσεις μισθών και ημερομισθίων, μιας και η άνοδος των τιμών εξανεμίζει τις όποιες αυξήσεις δίνονται (αν και όταν δίνονται) στους εργαζόμενους, οδηγώντας σε έναν φαύλο κύκλο («σου δίνω αυξήσεις, στις παίρνω πίσω με τις ανατιμήσεις»). 

Όπως σωστά έχει γραφτεί: «Οι εκστρατείες αποχής από την κατανάλωση φέρνουν αποτελέσματα, ακόμη κι όταν δεν έχουν μεγάλη συμμετοχή. Γιατί με αυτόν τον τρόπο ο καταναλωτής συνειδητοποιεί ότι «μπορεί να χτυπήσει εκεί που τον πονούν: στο πορτοφόλι!»

Για να χρησιμοποιηθεί, όμως, το μποϊκοτάζ των καταναλωτών ως αποτελεσματικό όπλο κατά της ακρίβειας χρειάζεται ένα οργανωμένο, ισχυρό και συνειδητοποιημένο, ταξικό ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, το οποίο (δυστυχώς) σ’ όλον τον κόσμο (και ιδιαίτερα στη χώρα μας) ΔΕΝ υπάρχει, χτυπημένο κι αυτό από τις πολιτικές του κεφαλαίου και της παγκοσμιοποίησης. 

Το μποϊκοτάζ, όπου κι όταν εφαρμόστηκε στο παρελθόν, έδειξε όχι μόνο την αποτελεσματικότητά του στη συγκράτηση ή μείωση των τιμών αλλά και το δέος που προκάλεσε στους κεφαλαιοκράτες. Για να μπορέσει όμως το μποϊκοτάζ να παίξει τον ίδιο ρόλο πρέπει ο λαός να συνειδητοποιήσει ότι «σωτήρες» και «από μηχανής θεοί» ΔΕΝ υπάρχουν πια, και πως η μόνη ελπίδα του είναι η ταξική του συνείδηση, η ενεργοποίηση, η αυτοοργάνωση και ο αγώνας. Κάτω από τέτοιες συνθήκες το μποϊκοτάζ μπορεί από «εθιμικός» τρόπος δράσης, να γίνει θεμέλιο για την οικοδόμηση ενός λαϊκού μετώπου, να διαμορφώσει ένα νέο «κανονιστικό» σύστημα λειτουργίας του συνόλου και να αποκτήσει πολιτική έκφραση η οποία ΜΠΟΡΕΙ να αλλάξει το πολιτικό τοπίο και τις εξελίξεις προς μια ριζικά αντίθετη κατεύθυνση, για το καλό και την προκοπή της χώρας και του λαού.

«Σε ένα τέτοιο σύστημα οι κατ’ οικονομία σημερινοί πολιτικοί θα βρουν τη θέση που τους αρμόζει στο χιλιοτραγουδισμένο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Η χώρα έχει ανάγκη να προσπαθήσει την ουτοπία της από τα κάτω!»

Αχιλλέας Γραβάνης καθηγητής Πανεπιστημίου Κρήτης, 2017

Στις 15 Μαρτίου του 1962 ο Τζον Κένεντι, σε μία ομιλία του στο Κονγκρέσο είπε, μεταξύ άλλων, και τα εξής:

«Καταναλωτές είμαστε όλοι! Πρόκειται για τη μεγαλύτερη οικονομική μονάδα, η οποία επηρεάζει, αλλά και επηρεάζεται σχεδόν από κάθε δημόσια ή ιδιωτική οικονομική απόφαση.

Ο καταναλωτής είναι η μόνη σημαίνουσα οικονομική μονάδα, η οποία δεν είναι αποτελεσματικά οργανωμένη και της οποίας οι απόψεις δεν ακούγονται.»

Μπορεί τα παραπάνω να τα είπε ένας γνήσιος εκπρόσωπος του καπιταλισμού, μέσα στην καρδιά του καπιταλισμού, για τους δικούς του λόγους, όμως ό,τι είπε είναι μια αλήθεια, την οποία θα πρέπει να ξαναθυμηθούμε και να την κάνουμε αγώνα ζωής.

Στους πολύ δύσκολους καιρούς που περνάμε ΠΡΕΠΕΙ να γίνουμε ενεργοί πολίτες και να κάνουμε πράξη το σύνθημα «Μαζί μπορούμε αλλιώς». Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας μέσα από επιλεγμένες δράσεις και να υπερασπίσουμε τα συμφέροντα και την αξιοπρέπειά μας απέναντι στις επιθέσεις που δεχόμαστε από τους εκπροσώπους του κεφαλαίου και από τους εκμεταλλευτές.

13-1-2023

Βαγγέλης Μητράκος

*Πηγή φωτογραφίας: httpsideesmag.gr