«Το Ύπουλο Σχέδιο για την Διάλυση του Συνδικαλιστικού Κινήματος» από τον Γιάννη Μητράκο

Ο όρος συνδικαλισμός έχει αρχαιοελληνική προέλευση από το «συνδικάτο» που σημαίνει συνήγορος, υπερασπιστής. Η έννοια της συνδικαλιστικής επανάστασης ή του επαναστατικού συνδικαλισμού εμφανίστηκε στα γαλλικά σοσιαλιστικά περιοδικά το 1903 όταν η γαλλική Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας (Confederation Generale du Travail, CGT) χρησιμοποίησε τον όρο για να περιγράψει το νόημα του συνδικαλισμού. Ο Λάρι Πέτερσον δίνει έναν πιο περιοριστικό ορισμό του συνδικαλισμού βάσει μερικών κριτηρίων:

• Διαφωνία με τα πολιτικά κόμματα.
• Η γενική απεργία ως το υπέρτατο επαναστατικό όπλο.
• Αντικατάσταση του κράτους από μια «ομοσπονδιακή, οικονομική οργάνωση της κοινωνίας».
• Καθιέρωση των συνδικάτων ως τα βασικά δομικά στοιχεία μιας μετα-καπιταλιστικής κοινωνίας.

Ο συνδικαλισμός είναι μια συλλογική δραστηριότητα ανθρώπων που ασκούν το ίδιο επάγγελμα και δραστηριοποιούνται με στόχους την προάσπιση των κοινών τους συμφερόντων και την προβολή των διεκδικήσεών τους. Μορφές συνδικαλισμού είναι η ίδρυση επαγγελματικών ενώσεων (σωματείων, συνδικάτων), η συλλογική προβολή και διεκδίκηση αιτημάτων, η απεργία κτλ.

Το εργοδοτικό και το συντηρητικό πολιτικό κατεστημένο, εκμεταλλευόμενο τα λάθη, τις παραλείψεις κι ενίοτε τις υπερβολές του συνδικαλιστικού κινήματος εδώ και χρόνια απεργάζεται τεχνηέντως τον έλεγχο, την αποδυνάμωσή του και γιατί όχι τη διάλυσή του, καθιστώντας τους εργαζόμενους εντελώς αδύνατους και ανυπεράσπιστους στην όποια εργοδοτική ή κρατική αυθαιρεσία κι εκμετάλλευση.

Η αρχή έγινε στα χρόνια της μεταπολίτευσης με τη δημιουργία ακραιφνώς κομματικών συνδικαλιστικών παρατάξεων που ο ρόλος τους ήταν να ελέγχουν και να ποδηγετούν τους εργαζόμενους, ώστε να εφαρμόζονται ανενόχλητα οι εκάστοτε αντεργατικές κυβερνητικές πολιτικές. Ακολούθησε η διαίρεση και ο κατακερματισμός των συνδικαλιστικών οργανώσεων και μια συστηματική απαξίωση του συνδικαλισμού και των αγώνων του από ένα κράτος, που αντί να λειτουργεί ως αμερόληπτος μεσάζων και ως διαιτητής μεταξύ των αντιμαχόμενων τάξεων, τασσόταν αναφανδόν υπέρ των ισχυρών και δεν έχανε ευκαιρία να πλήττει τους εργαζόμενους και να τους παραδίδει βορά στα χέρια των εκμεταλλευτών τους.

Κι επειδή το πλέον δυναμικό όπλο των εργαζομένων ήταν και είναι η απεργία κάθε συντηρητική κυβέρνηση θεωρούσε χρέος της να μηχανευτεί δυσμενείς αλλαγές σε ό,τι αφορά τα εργατικά δικαιώματα και να τις επιβάλλει με τη δύναμη της κοινοβουλευτικής πλειοψηφία που διέθετε. Έτσι τα τελευταία χρόνια με μια σειρά από νομοθετικές και άλλες παρεμβάσεις η λειτουργία των συνδικάτων έχει αποδυναμωθεί σε οριακό σημείο. Η ζωντανή επαφή μεταξύ των μελών του συνδικαλιστικού κινήματος τείνει να αντικατασταθεί από τον δήθεν ηλεκτρονικό εκσυγχρονισμό του πληκτρολογίου (ηλεκτρονικές εκλογές), που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην παθητικότητα, την ιδιώτευση του καναπέ, την αδράνεια και την παραίτηση. Η πικρή αλήθεια είναι πως συνδικαλισμός χωρίς συλλογικές διαδικασίες στους χώρους εργασίας, χωρίς αντιπαραθέσεις μεταξύ των αντιτιθέμενων συνδικαλιστικών απόψεων, χωρίς αγωνιστικές κινητοποιήσεις μοιάζει με μια ξεδοντιασμένη ακίνδυνη αρκούδα.

Οι εργαζόμενοι είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουν άμεσα το ύπουλο σχέδιο που βρίσκεται σε εξέλιξη τα τελευταία χρόνια και να αντιδράσουν διεκδικώντας την ανεξάρτητη, αυτόνομη και ακομμάτιστη μαχητική συνδικαλιστική τους πορεία ειδάλλως σύντομα θα βρεθούν σε μια κατάσταση εκμετάλλευσης που θα θυμίζει έντονα τις εργασιακές συνθήκες πριν από 100 τουλάχιστον χρόνια. 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΗΤΡΑΚΟΣ