«Ως Φαροφύλακας» από τον Γεώργιο Κόρδη

Έτσι περνά η ζωή. Χωρίς σπουδαία επιτεύγματα, χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο, χωρίς κατορθώματα και συμβολές τρανταχτές και ξακουστές στον ανθρώπινο πολιτισμό.

Για όλα ετούτα όμως οι φίλοι μου με έχουν για τιποτένιο, για  χαμένο κορμί όπου τίποτα σημαντικό δεν έκανα στην ζωή μου, ούτε τα στοιχειώδη δεν πέτυχα, ούτε τα βασικά. Χωρίς λόγο, με λένε,  βίωσα λαθραίως την ζωή διήλθα ματαίως πηαίνοντας προς την κοινή μοίρα, τον θάνατο.

Αν όμως οι φίλοι μου εγνώριζαν το καθημερινό μου έργο ίσως και να άλλαζαν γνώμη, ίσως και να ανασκεύαζαν απόψεις και θεωρία.

Κάθε μέρα τα πρωινά κοιτάζω με ευλάβεια τον άδειο ουρανό, τα δέντρα θωρώ με τρυφερότητα, χαϊδεύω τακτικά τα αγριολούλουδα, ακούω προσεκτικά τις φωνές των ποταμών και αφήνομαι να θωπεύσουν την ακοή μου οι ξέγνοιαστες φωνίτσες των πετεινών του ουρανού. Ύστερα προσέχω καθημερινά πώς πατώ στη γης, να μη βλάψω τα ζουζούνια του Θεού, να μην  χαλάσω των χαλικιών την σειρά που την έστησαν οι άνεμοι και η τύχη.

Κοιτάζω, ύστερα, άμα συναντώ τους ανθρώπους συμπονετικά και είμαι διατεθειμένος  όλα να  τα συγχωρώ, δεν αντιμάχομαι ποτέ, και φεύγω όταν νοιώσω πως βαραίνω - κι αυτό συμβαίνει ολοένα.

Γενικώς ειπείν προσπαθώ καθημερινά να κυλώ ανάμεσα στα πράγματα και στις ζωές των άλλων χωρίς να τις σταματώ με τα δικά μου εξωφρενικά θελήματα, και τις παράλογες δικές μου απαιτήσεις που ζητούν υπερβάλλον μερίδιο ηδονής. Νυχτώνω, προσπαθώ να νυχτώσω φιλιωμένος με όλα και κυρίως βαφτισμένος  σε εκείνη την αίσθηση που συστήνει την καρδιά της ζωής. Την αίσθηση πως η ζωή είναι ενιαία και δεν μερίζεται, πως δεν έχει μικρά και μεγάλα, σπουδαία και ελάχιστα παρά μονάχα λειτουργικά πνεύματα, σκέψεις, πράξεις  και πράγματα που όλα μαζί αδιαλείπτως ιερουργούν την ενότητα και πλάθουν το ωραίο κορμί της ενιαίας ζωής.

Καλημέρα.

Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr

Εικόνα άρθρου: Φαροφύλακας. Αυγοτέμπερα σε ξύλο. 1994