«Παιχνίδια με την Ενέργεια» από τον Γιάννη Μητράκο

Ως υπεύθυνος γι΄ αυτή την δυσμενή εξέλιξη κατονομάζεται ο Πρόεδρος της Ρωσίας Πούτιν και ο πόλεμος που προέκυψε από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και αποσιωπούνται οι τεράστιες ευθύνες των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, που δέχτηκαν με προθυμία να παίξουν το παιχνίδι των ΗΠΑ κατά της Ρωσίας.

Κατ’ αρχάς, όσο περνάει ο καιρός, γίνεται πιο φανερό ότι αυτός ο αιματηρός και καταστροφικός πόλεμος θα είχε αποφευχθεί και τα όποια προβλήματα μεταξύ των δύο χωρών θα είχαν επιλυθεί ειρηνικά με διπλωματικό τρόπο, αν η Δύση σταματούσε να χρησιμοποιεί την ουκρανική ηγεσία ως δούρειο ίππο στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, για να επιτύχει τους ιδιοτελείς δικούς της γεωστρατηγικούς σκοπούς που περιλαμβάνουν το πολεμοκάπηλο σχέδιο για την περικύκλωση της Ρωσίας από μια σειρά χωρών, οι οποίες εντάσσονται στο ΝΑΤΟ κι εν συνεχεία εξοπλίζονται με συστοιχίες πυραύλων, που είναι στραμμένες προς τα εδάφη της ρωσικής επικράτειας. 

Είναι χαρακτηριστικό των προθέσεων της Δύσης το γεγονός ότι από την έναρξη του πολέμου μέχρι σήμερα δεν έχει αναληφθεί από μέρους της καμία σοβαρή ειρηνευτική προσπάθεια, η οποία θα σταματήσει την αιματοχυσία και θα επιτρέψει στις δύο χώρες να προχωρήσουν σε ανακωχή κι επάνοδο στον διπλωματικό διάλογο.

Οι λεγόμενες «κυρώσεις» της Δύσης κατά της Ρωσίας, μετατράπηκαν ευθύς εξαρχής σε κυρώσεις κατά της ευημερίας των ευρωπαϊκών λαών, ιδίως σε ό,τι αφορά τον τομέα της ενέργειας, στον οποίο το πάνω χέρι έχουν οι Ρώσοι ως παραγωγοί και διοχετευτές του φυσικού αερίου προς τα δυτικά κράτη.

Η Ευρώπη υπηρετώντας τα γεωστρατηγικά σχέδια των ΗΠΑ και τα στενά οικονομικά συμφέροντα της Γερμανίας, προβάλλοντας πριν από τον πόλεμο την ενεργειακή στροφή προς την «πράσινη» ενέργεια με χρήση του φυσικού αερίου, του ήλιου και του αέρα, άρχισε την κατάργηση των ορυκτών καυσίμων (πετρέλαιο, κάρβουνο, λιγνίτης) για να αποτρέψει (!!!) την πλανητική κλιματική αλλαγή. Για όσους γνωρίζουν και δεν παρασύρονται από τα «εύκολα τα λόγια τα μεγάλα» η απεξάρτηση της Δύσης από τα ορυκτά καύσιμα είναι μία φενάκη και δεν πρόκειται να έχει αποτελέσματα παγκοσμίου σημασίας αφού ο Τρίτος Κόσμος δηλαδή οι αναπτυσσόμενες χώρες, διεκδικούν το δικαίωμά τους στη χρήση φθηνής ενέργειας και κατηγορούν τη Δύση ότι αφού για δύο αιώνες σχεδόν κατανάλωσε ορυκτά καύσιμα για να φτάσει στη σημερινή οικονομική της ανάπτυξη, τώρα με το επιχείρημα της προστασίας του περιβάλλοντος και της ανακοπής της κλιματικής αλλαγής ζητούν να τους επιβάλλουν τη συνέχεια της φτώχειας, της δυστυχίας, της πείνας και των ασθενειών, απαιτώντας να σταματήσουν τη χρήση των ορυκτών καυσίμων!

Τώρα που η ροή του φυσικού αερίου από τη Ρωσία γίνεται ολοένα και πιο μειούμενη και η Ευρώπη βρίσκεται στη δίνη μιας πρωτοφανούς ενεργειακής κρίσης με μεγάλες κι απρόβλεπτες συνέπειες στην Οικονομία χωρίς να διαθέτει εναλλακτικές λύσεις, αποδεικνύεται πόσο πρόωρη και ανεύθυνη πράξη ήταν για παράδειγμα το άμεσο κλείσιμο των ελληνικών λιγνιτικών μονάδων για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Αποκαλύπτεται, επίσης η αδυναμία, των φωτοβολταϊκών και αιολικών πηγών ενέργειας να καλύψουν τις υπάρχουσες ανάγκες και βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τραγελαφικές καταστάσεις όπως είναι οι τελευταίες ανακοινώσεις περί κινήτρων για την επάνοδο στο πετρέλαιο (!!!) αντί του φυσικού αερίου που δεν επαρκεί.

Οι εξελίξεις αυτές καταρρίπτουν το ευρωπαϊκό αφήγημα περί μέτρων αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής, της πράσινης στροφής, των κυρώσεων κατά της Ρωσίας και τη δήθεν απεξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο. Επειδή οι Ευρωπαίοι πολιτικοί και τεχνοκράτες μόνο ανόητοι δεν είναι γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο πως πίσω από όλα, όπως συμβαίνει πάντοτε, κρύβονται τα οικονομικά συμφέροντα των ισχυρών αυτού το κόσμου και η προσπάθειά τους να αλλάξουν τα ισχύοντα δεδομένα ώστε να επιβάλλουν νέα τα οποία αποτελούν επιλογές τους κι εξυπηρετούν τα μελλοντικά σχέδιά τους σχετικά με την παραγωγή, τη νομή και τον έλεγχο της ενέργειας στον πλανήτη μας. Τις βραχυπρόθεσμές και τις μακροπρόθεσμες συνέπειες (οικονομικές, κοινωνικές) θα τις πληρώσουν οι ευρωπαϊκοί λαοί που θα επιστρέψουν εκόντες – άκοντες (θέλουν δε θέλουν) σε εποχές αλήστου μνήμης από τις οποίες πιστεύαμε ότι είχαμε ξεφύγει οριστικά.

Γιάννης Μητράκος