Σάββατο, 21 Δεκεμβρίου 2024
Έργο για κόρνο και πιάνο, εμπνευσμένο από ποίημα του συμπολίτη μας Παναγιώτη Παπαλεξανδράκου
Παρατίθεται ολόκληρο το ποίημα
Πλήκτρα και Ρότορες Έργα για κόρνο και πιάνο από την Ένωση Ελλήνων Μουσουργών στο Ινστιτούτο Γκαίτε Η Ένωση Ελλήνων Μουσουργών σε συνεργασία με το Goethe –
Institut διοργάνωσε συναυλία με τίτλο «Soloists and not only - Πλήκτρα και
ρότορες» την Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2017 ώρα 20:30, στην αίθουσα
εκδηλώσεων του Goethe - Institut . Η Μαρία Μοσχίδου στο πιάνο και ο Γρηγόρης
Ασωνίτης στο κόρνο με εξαιρετική ευαισθησία και πλήρη μουσικότητα παρουσίασαν
τα έργα των: Το έργο «ΞΕΚΙΝΗΜΑ», που γράφτηκε από τον Κώστα Φλεριανό
(καθηγητή του Εθνικού Ωδείου παραρτήματος Σπάρτης) τον Οκτώβριο του 2016, για
την Μαρία Μοσχίδου και τον Γρηγόρη Ασωνίτη ήταν εμπνευσμένο από το ποίημα του
Παναγιώτη Παπαλεξανδράκου (Σπαρτιάτη, γιατρού): «Τον λόγον τώρα ας έχουν οι
ποιητές» συγκίνησε και χειροκροτήθηκε ιδιαίτερα από το κοινό τόσο το
ειδικευμένο όσο και τον απλό ακροατή. Οι δύο καλλιτέχνες επιβραβεύτηκαν από τον
Θεόδωρο Αντωνίου, Ακαδημαϊκό, μουσουργό, συνθέτη και πρόεδρο της ένωσης Ελλήνων
Μουσουργών και ικανοποιημένοι από αυτήν τη συνεργασία υποσχέθηκαν στη «συνέχεια
της ιστορίας τους». ------- Παρακάτω παρατίθεται ολόκληρο το ποίημα του Παναγιώτη Παπαλεξανδράκου «Τον
λόγο τώρα ας έχουν οι Ποιητές» Ποιο Μεσολόγγι! και ποια Ψαρά! Ερείπια καπνίζοντα, χορός
θανάτου… στις ντάπιες, στους δρόμους κορμιά μισόγδυτα ματοβαμένα, κρώζοντα όρνεα θρασίμια γυροφέρνουν τους άορνους βράχους και λύκοι με δίψα για αίμα στις πύλες της πόλης, π’ εάλω… Μην απελπίζεσαι και μην υψώνεις τα χέρια ικευτικά… Δεν ξέρουν και δεν συγκινούνται οι κουρσάροι από τέτοια… Μην περιμένεις σωτηρία από υπουργήσαντες… που τα παιδιά σου, ηθελημένα ή αθέλητα, ανδράποδα στα σκλαβοπάζαρα έστειλαν της οικουμένης και σ’ αποκόψαν απ’ ότι θα σου ξανάδινε ζωή κι αντριάδα. Μην περιμένεις σωτηρία από εκείνους που εξέλεξες, και την Σύγκλητο εκόσμησαν η σιωπή κι ανοχή τους που χωρίς μέριμνα κι ανάγνωση καμιά, άβουλοι μοιραίοι, μια ιαχή ξεστόμιζαν το «Ναι σε όλα». Μην απελπίζεσαι και μην υψώνεις τα χέρια ικευτικά… Δεν ξέρουν και δεν συγκινούνται οι Αττίλες από τέτοια… Για να ανοίξει Ανάστασης δρόμος… απαιτήστε σιωπή… Απ΄ αυτούς που χάριν εαυτών βουλεύονταν επιβουλευόμενοι, δημηγορούντες κι ευαγγελιζόμενοι την σωτηρία πατρίδας, με μόνη έγνοια την εύνοια «Αυγούστων- Καισάρων»… Για να ανοίξει Ανάστασης δρόμος… απαιτήστε σιωπή…. Απ’ τους κομίζοντες τα φώτα της αλλοδαπής Τεχνοκράτες, που αυτοδηλώνουν εαυτούς Ιφιγένειες, στον της πατρίδας βωμόν Χρέους ένεκεν! τίνος τ’ ατίμητου; ή του των
πεμψάντων; Για να ανοίξει Ανάστασης δρόμος… απαιτήστε σιωπή…. Απ΄ τους ιδιοκτήτες των νέων αμβώνων, π’ εργολαβία έχουσι να μας γιομίσουν
Ενοχές, με τους δυστυχισμένους υπαλλήλους τους, κρώζοντας το «πείθεσθε τοις
ηγουμένοις»… Μην απελπίζεσαι και μην υψώνεις τα χέρια ικευτικά… Δεν ξέρουν και δεν συγκινούνται οι Τοκογλύφοι από τέτοια… Όσο το σκοτάδι πυκνώνει τόσο η Αυγή κοντοζυγώνει… Όσοι πιστέψαν ότι με τούτη την χώρα τελιώσαν, πλάνη μεγάλη και πάλι… γιατί λησμονήσαν ότι σε τούτο τον τόπο την ύστατη ώρα μιλούν οι θεοί. Την ώρα που οι Χθόνιοι σκεπάζουν με χώμα στις Αμύκλες του Υακίνθου το σώμα, με στόμα Απόλλωνα στο βήμα θα ανέβει ο Άγις, τους «είλωτες», Σπαρτιάτες πολίτες να κάνει και πάλι. Κάθε φορά που Εσείς, σε μας, θα φτιάχνετε τον τάφο, Εμείς επάνω του θα στήνουμε Επιτάφιο… κι εκεί ευλαβικοί προσκυνητές οι ποιητές κεριά αναμμένα θε ν’
αφήνουν τες ψυχές των. Ένα κερί, πέντε κεριά, κι θ’ανταριάξουν τα κελιά κι θ’αχνοφέξει στα βουνά ο ήλιος π’ ανατέλλει… Ένα κερί, πέντε κεριά είναι τα όπλα τα βαριά της Ρωμιοσύνης που ξυπνά, για ν’ οδηγήσει πάλι… Όταν ανάβουνε κεριά τότε μιλάνε τα πουλιά για λευτεριά για ξαστεριά σε κλέφτικα τραγούδια… πόσο τα τρέμεις τα κεριά καημένο μου σκοτάδι γιατί είν δική σου συντελιά, και τσάκισμα του Άδη. Στους Δέλτους σου Ιστορία, μιλάς για πόλεις π’ αφανιστήκαν από σφάλματα τυράννων, αυτοκρατόρων, πρωθυπουργών, όμως σε όλες πριν έλθουν οι κουρσάροι κι οι Πορθητές, είχαν φροντίσει να εξοστρακίσουν τους ποιητές! Απέναντι στάσου σε όλους εκείνους που ποιητές πετροβολάνε! Αυτοί σημερινοί ή αυριανοί τύραννοι για όλους μας θάναι. Έτσι και τώρα … ήλθε η ύστατη ώρα το «λάλον το ύδωρ» φωνάζει… για να ’λθει η Ελπίδα ένας ο δρόμος τον λόγο να πάρουν μόνο οι Ποιητές… Εν Μονεμπασία 14/8/2015 «Παραμονή
της Κοιμήσεως της Θεοτόκου» Παναγιώτης Παπαλεξανδράκος 
