«Μια «Σχεδία» για όλους», από την Γεωργία Κακούρου - Χρόνη

Η πρώτη έκπληξη ήταν η απόδειξη «φυτεμέμη» ανάμεσα στις σελίδες του περιοδικού· μετά η αισθητική του και το περιεχόμενό του. Έτσι από το ίδιο στέκι, η «Σχεδία» έγινε από τις καθιερωμένες συνήθειες του ερχομού μου στην Αθήνα.

Από το περιοδικό πληροφορήθηκα για το σπίτι της «Σχεδίας» (Κολοκοτρώνη 56). Πάντα αναζητούσα – χωρίς να τον έχω βρει – έναν χώρο στην Αθήνα, όπου ανάμεσα στα τρεχάματά μου, συνήθως στο κέντρο της πόλης, θα μπορούσα να πάρω μιαν ανάσα· να καθήσω κάπου απρογραμμάτιστα, μόνη μου τις περισσότερες φορές, να πιω έναν καφέ, να βάλω στο στόμα μια μπουκιά. Έναν χώρο που, ενώ δεν είχα σχεδιασμένη την εικόνα του, τον κατέκλυζαν τα συναισθήματα που θά ‘θελα να τον συνοδεύουν. Χώρο καλόγουστο, καθαρό, που θα μπορούσα ν’ ανασυγκροτηθώ, να δουλέψω, να φάω και κυρίως να νιώσω ότι είμαι καλοδεχούμενη.

Πέρα από τις προσδοκίες μου, παρόλο που αυτές ήταν πολλές και είχαν προτρέξει καρτερώντας με, αντάμωσα το σπίτι της «Σχεδίας». Όλα όπως θα τα ήθελα· όλα παραπάνω απ’ ό,τι θα τα ήθελα.

Πρώτα οι άνθρωποι και τα χαμόγελά τους, ο χώρος, ο καφές και το φαγητό, η πρόσβαση στο διαδίκτυο, οι λογικές τιμές· και τα αντικείμενα τέχνης. Όλα από χαρτί, από τα τεύχη της «Σχεδίας» που έμεναν αδιάθετα. Ανέβηκα στο Εργαστήρι και διαπίστωσα τον πυρετό της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Διάλεξα τα χριστουγεννιάτικα δώρα μου (ναι, από τώρα)· χάρτινα καραβάκια, κινητικά γλυπτά και σκουλαρίκια. Γερά σκαριά, τα βάζουν με φουρτούνες, κι ας είναι καμωμένα από χαρτί.

Μ’ αυτά τα καραβάκια, όλα φορτωμένα με τις ευχαριστίες μου, εύχομαι να ευτυχούν και να μακροημερεύουν οι άνθρωποι και το σπιτικό της «Σχεδίας».

Γεωργία Κακούρου-Χρόνη

academia.edu