Εις μνήμην Βάσιας Αποστολάκου - Τσανάκα, από τη Γεωργία Κακούρου - Χρόνη

Σε αντάμωσα στο 2ο Λύκειο της Σπάρτης. Ήσουν σπουδαία ιστορικός, κι όσο καλή καθηγήτρια και να ήσουν, εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο επιστημονικός σου χώρος ήταν η Αρχαιολογία, η Ενάλια Αρχαιολογία. Νηρηίς γαρ. 

Ιεραρχώντας τα λόγια σου την πρώτη γραμμή καταλαμβάνει η απόφασή σου, τότε που τόσο πρόωρα έχασες τον σύντροφό σου: «Τα παιδιά μου δεν θα είναι ποτέ ορφανά. Έχουν εμένα και μάνα και πατέρα». Αυτά τα τρία υπέροχα παιδιά: Ο Γιάννης, που αγαπώ τόσο πολύ· ο Δημήτρης και η Μαρία. Με τον Δημήτρη και τη Μαρία συνεργαστήκαμε πολλές φορές στην Πινακοθήκη και στην εκπαιδευτική τους αξιοσύνη αναγνώριζα τα δικά σου λιθαράκια. 

Έμπαινε πια ο χειμώνας. Στο Μαυροβούνι. Είχα πάει να πνίξω ένα σαράκι που με έτρωγε στο νερό. Και άκουσα από τα σπλάχνα της θάλασσας ένα δημοτικό τραγούδι της τάβλας. Φαινόταν μόνο ένα πολύ μικρό σημάδι στα βαθιά και όσο το σημαδάκι ερχόταν προς την ακτή μεγάλωνε και τότε σε αναγνώρισα. Τραγουδούσες το νερό. Νηρηίς γαρ. 

Και σήμερα φωτογράφησα τα άνυδρα κρινάκια που σου άρεσαν, αυτά που φύονται στην άμμο, σχεδόν ακουμπητά στο κύμα. Μου είχες μιλήσει με τόσες συμβολικές συνδηλώσεις για τα «κρινάκια σου», κι είχα την αίσθηση ότι μιλάς για σένα. Νηρηίς, Βάσια μου, Νηρηίς!

Γεωργία Κακούρου - Χρόνη, από ανάρτηση στα ΜΚΔ