Εκτύπωση

https://www.spartorama.gr/articles/9468/

Spartorama - Print | Ερωτική επιστολή μνημείο, από τον Κώστα Ουράνη

Ερωτική επιστολή μνημείο, από τον Κώστα Ουράνη

Ερωτική επιστολή μνημείο, από τον Κώστα Ουράνη
«Σ΄αγαπώ όχι πλέον σαν ερωμένη μου - σ΄ αγαπώ σαν γυναίκα μου»!
Οδός Εμπόρων

Παρίσι, 21 του Φλεβάρη 1914 [...] 

Σ΄ αγαπάω - χωρίς αγωνία, χωρίς αμφιβολία, χωρίς οδύνη. Σ΄ αγαπάω με μιάν αγάπη που κλείνει μέσα της την αιωνιότητα, που αντλεί τη ζωή της από τον εαυτό της και που δε φοβάται τίποτα για τον εαυτό της. Σ΄ αγαπάω ήσυχα κι΄ όταν ακόμα με μεθάς με το φως της αγάπης σου σ΄ αγαπάω ήσυχα όπως μένει κανείς ήσυχος από την ηδονή στης αχτίνες του θαμπερού ήλιου... Πίστευε στην αγάπη μου όπως πιστεύει κανείς μπρός στο άγαλμα ενός παντοδύναμου Θεού που δεν μπορεί να σαλέψη ποτές. Είμαι ο άντρας σου κι΄ είσαι η γυναίκα μου. Είμαι για σένα η δύναμη κι΄ είσαι για μένα η χάρη. Γύρε απάνω μου με την πεποίθηση εκείνη των αδυνάτων προς τους δυνατούς. Κι΄ όπου κι΄ αν σε πάω κι΄ όπου κι΄ αν μας πάνε οι άνεμοι της ζωής θα είσαι κοντά μου. Θα είμαι για σένα ο ήσκιος στο μακρύ περπάτημα και θάσαι για μένα το νερό το κρυστάλλινο που δροσίζει... 

Σ΄ αγαπώ όχι πλέον σαν ερωμένη μου ― σ΄ αγαπώ σαν γυναίκα μου! Ω δεν μπορείς να φανταστής τι μου λέει το αίσθημα αυτό... Οι ερωμένοι είνε δύο που μέσα στη μεγάλη πολυτάραχη ζωή γεύονται τα ψίχουλα που τους ρίχνει η τυφλή ευτυχία.... Αλλά ο Άντρας και η Γυναίκα είνε κάτι απείρως σοβαρότερο, υψηλότερο και συγκινητικότερο. Κύττα!... Είνε δύο που δίδουνε μέσα στης πίκρες και της φροντίδες της ζωής τα χέρια τους και στο σφίξιμο εκείνο των χεριών των δύο αυτών όντων που ενώνουν την αδυναμία τους για ν΄ αντισταθούνε στης τρικυμίες της ζωής υπάρχει ένα ποίημα που φέρνει δάκρυα στα μάτια... είναι δύο όντα που οδεύουνε μαζύ το δρόμο που φέρνει στο θάνατο ― ακουμπώντας ο ένας στον άλλο με μια τρυφερή εγκατάλειψη... Μέσα στο μυστήριο που τους κυκλώνει μέσα στην ροή των πραγμάτων πηγαίνουνε και στα μάτια τους λάμπει ένα άλλο φως - το φως της συνεχείας που θ΄ αφήσουνε πίσω τους... Άντρας και γυναίκα! Ποτέ, ποτέ δεν μου μίλησαν η δυο αυτές λέξεις όπως μου μιλάνε σήμερα... Τις αισθάνεσαι κι΄ εσύ και καταλαβαίνεις πόσο πρέπει να σ΄ αγαπάω για να σού δώσω το χέρι μου και να σού πω: Γυναίκα μου; [...]

 

του Κώστα Ουράνη, επιμ. Αλόη Σιδέρη,

εκδ. του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη