Δυο κρίνα έστειλε ο Θεός στη γη

το ένα το λευκό στην Παναγιά

για να γεννήσει το Χριστό

και τ’ άλλο το γαλάζιο στο ραγιά

ν’ αποτινάξει το ζυγό.

Ένα ζυγό που για τετρακόσια χρόνια πλήγιαζε τον τράχηλο του Έλληνα, έκοβε τα πόδια του χριστιανού και τα σημάδια του φαίνονται ακόμη.

Σήμερα, η θρησκεία μας και η πατρίδα μας, πιασμένες χέρι-χέρι, ανεβαίνουνε την ψηλότερη κορυφή της ιστορίας μας, το Γολγοθά της φυλής μας, εκεί που η γαλανόλευκη κυματίζει με περηφάνια και καυχιέται για τις νίκες της, εκεί που κάθε πέτρα λέει τα μυστικά της και διηγείται τα κατορθώματά της.

Σ’ αυτή την κορυφή που μετά τη σταύρωση ήρθε η ανάσταση.

Αυτή την ημέρα, το χαρμόσυνο μήνυμα της Παρθένου με το μήνυμα της λευτεριάς, ήρθαν με το ανοιξιάτικο φως να φωτίσουν το σκοτάδι της αμαρτίας και της σκλαβιάς και να φέρουν την άνοιξη στο χειμώνα της ανθρωπότητας και στην παγωνιά της φυλής μας.

Πάνω από προσωπικά πάθη και ιδιωτικά συμφέροντα, ελεύθεροι από την καθημερινότητα, τα μάτια της εθνικής μας συνείδησης δακρύζουν από συγκίνηση κι αισθανόμαστε περισσότερο Έλληνες από ποτέ και καλύτεροι χριστιανοί όσο κανένας.

Σαν χριστιανοί νιώθουμε το άρωμα του κρίνου και ο νους μας πάει στη σωτηρία της ψυχής και σαν Έλληνες είμαστε υπερήφανοι για τους ήρωες του ’21, που έφεραν την ανάσταση του Γένους μας.

Τιμή σ’ αυτούς που βάδισαν το δρόμο του καθήκοντος και της μεγάλης θυσίας κι έδωσαν την απάντηση σ’ όλους αυτούς που έλεγαν σαρκαστικά ¨ Ελλάς πια δεν υπάρχει¨ και είχαν λησμονήσει ότι μια χούφτα ανθρώπων ανάπνεαν ακόμη σκορπισμένοι πάνω στα βράχια, που δεν είχαν τίποτα, εκτός από ένα ένδοξο παρελθόν, χαμένο στα βάθη της ιστορίας τους..

Δεν ήξεραν ότι, όπως λέει και ο Μακρυγιάννης, αν και η μοίρα μας, μας έχει λίγους και τα θεριά κοιτάζουν να μας φάνε, στο τέλος μένει και μαγιά. Κι όταν οι λίγοι αποφασίσουν να πεθάνουν, τότε νικούν.

Η επανάσταση του ’21, ήταν το ξέσπασμα της ψυχής αυτών των ολίγων, ήταν η δύναμη της φυλής μας, ήταν η φωνή του Έθνους μας που βροντοφώναξε «ελευθερία ή θάνατος»! Το ίδιο που ακούγεται κάθε φορά και από κάθε γενιά, όταν οι περιστάσεις το απαιτούν.

Σαν σήμερα το Έθνος μας έδωσε εξετάσεις ενώπιον Θεού και ανθρώπων και πέρασε. Πέτυχε να βρει το δρόμο του ξανά και λεύτερο να ζήσει όπως του πρέπει.

Έχουμε αποδείξει ότι αγωνιζόμαστε για να ζούμε ειρηνικά και πολεμάμε για να είμαστε ελεύθεροι. Κι όσες φορές κατακτήσαμε τον κόσμο, πάντοτε

• δώσαμε, δεν πήραμε.
• Χτίσαμε, δεν γκρεμίσαμε.
• Διδάξαμε, δεν διδαχτήκαμε.
• Δικαιώσαμε, δεν αδικήσαμε.
• Ελευθερώσαμε, δεν σκλαβώσαμε.

• γκρέμισαν, δεν έχτισαν.
• Άρπαξαν, δεν έδωσαν.
• Σκλάβωσαν, δεν ελευθέρωσαν.

Την Ελληνική όμως ψυχή, δεν την σκλάβωσαν ποτέ. Στη χειρότερη περίπτωση, η καρδιά του Έλληνα ζει ελεύθερη πολιορκημένη και στην καλύτερή της στιγμή, από ελεύθερη γίνεται ελευθερώτρια. Χαρίζει τη λευτεριά σ’ όσους δεν μπορούν να την αποκτήσουν από μόνοι τους, άσχετα αν πολλές φορές έχει μείνει μόνη της….

Όταν εμείς βαδίζαμε για να χτίσουμε Παρθενώνες, όταν το μάρμαρο και η πέτρα μιλούσε, όταν το πνεύμα μας σαν ήλιος μεσουρανούσε, όταν χαράζαμε ανεξίτηλα τα σημάδια του πολιτισμού, πολλοί δεν ήξεραν τι ’ναι πολιτισμός και τι ελευθερία.

Κι όταν πάλι χτίζαμε Αγίες Σοφίες και ο Δικέφαλος μεσουρανούσε, όλοι αυτοί ζούσαν στο σκοτάδι.. Κι όσες φορές τους λέγαμε «δεύτε λάβετε φως!» αυτοί έκαναν το παν για να το σβήσουν. Τετρακόσια τόσα χρόνια κι από τότε μέχρι και σήμερα, προσπαθούν μα δεν μπορούν.

Φοβάμαι όμως ότι αυτό που κερδίζουμε κάθε φορά στον πόλεμο, το χάνουμε μετά σε καιρό ειρήνης.

Αρκετά ο Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός έχουν πληρώσει με το αίμα τους την ύπαρξή τους. Μπρος στους κινδύνους που μας απειλούν, καιρός να αφυπνιστούμε και να δούμε τι είχαμε, τι έχουμε και τι μας πρέπει.

Τη διχόνοια την πληρώσαμε πανάκριβα πολλές φορές…Ευτυχώς, που ο περιούσιος αυτός λαός της Ιστορίας, όταν οι περιστάσεις το επιτάσσουν και οι καιροί το απαιτούν, στρατεύεται, συσπειρώνεται, μεταμορφώνεται και θαυματουργεί. Έτσι από την τέφρα του αναγεννιέται και δημιουργεί εποποιίες, για του Χριστού την πίστη την αγία και της Πατρίδας την ελευθερία! Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός, που η μεγαλύτερη του Έθνους γιορτή, συμπίπτει με μια Θεομητορική.

Στο πολιτικό επίπεδο μπορεί να λέμε ότι δεν διεκδικούμε τίποτε, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θέλουμε τα δικά μας και δεν διεκδικούμε τα δίκαιά μας.

Ας βρισκόμαστε λοιπόν πάντοτε στις προφυλακές του Έθνους μας και στις επάλξεις της Ελευθερίας, άγρυπνοι φρουροί των ιδανικών της φυλής μας, σήμερα που ακόμη περισσότερο το απαιτεί η εποχή μας.

Σήμερα, που αδίστακτοι παραχαράκτες της Ιστορίας χύνουν το μελάνι του ψεύδους, οικειοποιούνται τα δικά μας και καταπατούν τα δίκαιά μας! Ίσως ξεχνούν ότι, είμαστε ικανοί να φτάσουμε στο ολοκαύτωμα και από κει στο  θαύμα.

Όχι άλλη συρρίκνωση. Όχι άλλη ταπείνωση.

Ας το μάθουν αν το αγνοούν

ΤΙ  ΕΙΜΑΣΤΕ

Μεγάλα βουνά, μικρά ποτάμια

χείμαρροι, ξερές πλαγιές, γυμνές κορφές

κακοτράχαλη γη, ζεστά ακρογιάλια

και η ζωή φαίνεται στα μονοπάτια

εκεί που ο μόχθος παίρνει τον ανήφορο.

Με ροζιασμένα χέρια εργατικά

δουλέψαμε την πέτρα ’πο παλιά

και την κάναμε στ’ αλήθεια να μιλάει.

Βάρβαροι που πάτησαν τη γη μας

δεν υπάρχουν! Όλοι τους χαθήκαν.

Εμείς ζούμε με την αρμύρα της θάλασσας

με τον αέρα του βουνού

με τη διχόνοια μας και με τα θαύματά μας

πάνω στην πέτρα, με λίγο χώμα

με λίγο ψωμί, κρεμμύδι και ελιά...

Ευτυχώς, που ο Θεός μας έδωσε τα βράχια

και τα κάναμε κάστρα απόρθητα.

Μας πολεμάνε, μας χτυπάνε

δεν μας αφήνουν σε χλωρό κλαρί

κ’ εμείς γράφουμε την Ιστορία

πάνω στην πέτρα, με αίμα και ιδρώτα.

Αυτοί είμαστε χιλιάδες χρόνια.

Οι ίδιοι θα είμαστε στους αιώνες.

Μοναδικοί και ποτέ μοναχικοί.

Βασίλης Βλαχάκος