Με τα μάτια καρφωμένα στο άπειρο

σαν τα παιδιά που πετούν τον αϊτό τους

με την ψυχή μας ψηλά στον ουρανό

σαν τον πιστό στην προσευχή του

με τη χαρά να πετάει στα σύννεφα

την αγωνία με αντήλιο την ελπίδα

με το «Μάρτη» στο χέρι μας βραχιόλι

περιμέναμε το πρώτο χελιδόνι

συχαρίκι και μήνυμα ζωής

της εποχής χαρμόσυνο χαμπέρι.

Μονοκονδυλιά-παιχνίδι στον αέρα

μυστήρια συναισθήματα τρελά

τιτίβισμα η συγκίνηση στο σύρμα

της άνοιξης προμήνυμα η αμυγδαλιά

το αγριολούλουδο ολόδροσο στην πέτρα

βραχιασμένο στη σιωπή της μοναξιάς

τρόπος ζωής η φωλιά του στο μπαλκόνι

τρυφερή στον εξώστη συντροφιά

η αγάπη στην πόρτα ζεμπερέκι

και κοντομήρι η χαρά

η φτώχια στο κατώφλι της χορτάτη

η στέρηση στην αυλή χωρίς μιλιά

η υπομονή περνούσε από το φράχτη

και ρούγα στο πεζούλι έκανε παλιά

η ευτυχία έπαιζε στο σκαλοπάτι

χοροπηδούσε η ελπίδα στα σκαλιά

η εξώπορτα αισθήματα γιομάτη

η αυλή καλοσυνάτη αγκαλιά

τι κρίμα.. γυρίσαμε την πλάτη

και όλα μοιάζουνε πρωταπριλιά...

Δεν πήραμε μαγιά από το χτες

να ζυμώσουμε το αύριο καρβέλι

σβήσαμε το φούρνο στην αυλή

σκορπίσαμε της θύμησης τις στάχτες

και τη ζωή μας βγάλαμε λειψή

με σκόνες και αράχνες…

Απλώσαμε στο σύρμα τη ρουτίνα

στοιβάξαμε το άγχος στην καρδιά

κλειστήκαμε στου εαυτού μας το καβούκι

έπεσε σε νάρκη η ψυχή

δε βγαίνει πια κανένας στο χαγιάτι

ερήμωσε στην κόρδα η φωλιά

κανείς δεν περιμένει χελιδόνι

έχουμε αιώνια βαρυχειμωνιά…

Κι αν έρχεται, κανένας δεν το βλέπει

αν τραγουδά, κανείς δεν το ακούει

το αίνιγμα που λέγαμε παλιά

σήμερα το παιδί δεν το γνωρίζει

το πρώτο χελιδόνι δυστυχώς

τίποτα πια δε συμβολίζει.

Β. Γ. Βλαχάκος