Τις παραπάνω απόψεις πως ίσως ήταν ο «Αόρατος» Αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας, έχω υποστηρίξει κι εγώ τα τελευταία χρόνια σε σχετικές ομιλίες μου για τον Ι. Καποδίστρια, παρότι ο ίδιος ο Καποδίστριας και ο αδελφός του Βιάρος δεν το δέχθηκαν ποτέ αυτό. Μάλιστα οι απόγονοί του δεν το αποδέχονται ακόμα! Εν τούτοις ο Καποδίστριας έλεγε: «Μυστικό που το ξέρουν δύο, δεν είναι μυστικό» επομένως δεν θα συνομολογούσε σε δεύτερο πρόσωπο την τυχόν σχέση του.

Σημαντικό πάντως είναι το εξής: Ο Καποδίστριας δολοφονήθηκε 27 Σεπτ. 1831, όμως τον Φεβρουάριο του 1830, (δηλ.1,5 χρόνο πριν), το Πρωτόκολλο του Λονδίνου που υπέγραψαν οι προστάτιδες δυνάμεις (Αγγλία-Γαλλία-Ρωσία) το οποίο αναγνώριζε την ανεξαρτησία της Ελλάδας, καταργούσε εν ζωή τον Καποδίστρια και όριζε ως πολίτευμα την ξενοκρατούμενη Ελέω θεού Μοναρχία.

Επομένως αντιλαμβάνεστε πλήρως ποίοι ήταν οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας του.

Περί πραγματικών δολοφόνων

Μια μαρτυρία -που όμως ΔΕΝ περιελήφθη στον κλειστό, μέχρι σήμερα, φάκελο της δίκης από την οποία είχαν αποκλείσει και άλλους μάρτυρες, αλλά και μια... δεύτερη «ευνοϊκή» τώρα ιατροδικαστή έρευνα, αναφέρουν:

«Η Παρασκευούλα που βλέπει από το παράθυρό της τον ερχομό του Καποδίστρια, το τραγικό εκείνο πρωινό 27-9-1831 και την σκηνή της δολοφονίας, παρά τις φορτικές πιέσεις καταθέτει πως: «Δεν γνωρίζω τους δολοφόνους. Ενώ τους Μαυρομιχαλαίους τους γνωρίζω πολύ καλά». Έχει αφήσει και σχετική υποθήκη στους απογόνους της «περί τούτων πάντων».

Δύο Άγγλοι περιηγητές που είναι απέναντι από την είσοδο του Αγίου Σπυρίδωνος κατέγραψαν στα ημερολόγια τους: «Την στιγμή που πλησίαζε ο Κυβερνήτης να μπει στην εκκλησία έβγαλε το καπέλο του. Ένας μονόχειρ (!) -σ.σ. γνωστός, τράβηξε την πιστόλα του με το αριστερό του χέρι και ευρισκόμενος πίσω δεξιά τού Κυβερνήτου τον πυροβόλησε στο δεξί αυτί. Ένας ζητιάνος που ήταν στην πόρτα της εκκλησίας τον έπληξε με μαχαίρα στην κοιλιά. Ένας φουστανελλοφόρος που μέχρι τότε στεκόταν δίπλα στην πόρτα πήδησε πίσω από τον μονόχειρα και τον πυροβόλησε, αλλά αστόχησε και η σφαίρα του κτύπησε στον τοίχο της εκκλησίας. Ένας άλλος φουστανελλοφόρος κτύπησε με την πιστόλα του τον προηγούμενο φουστανελλά (Κ. Μαυρομιχάλη) στην κοιλιά.

Ο Κυβερνήτης έπεσε κάτω άσχημα κτυπημένος. Ο κτυπημένος στην κοιλιά φουστανελλοφόρος έφυγε τρέχοντας προς τον δρόμο απέναντι από την πόρτα της εκκλησίας.

Ο ζητιάνος μαζί με τους δύο άλλους φουστανελλοφόρους που είχαν πριν λίγο κατέβη από ιππήλατον εις τον χώρον της εκκλησίας έφυγαν τρέχοντας…».

Επειδή δεν ευρέθη η κάμα των 8-9 εκ. πλάτους και ενός ποδός μήκους, με την οποία επλήγη στον δεξιό βουβώνα (κοιλιά) ο Κυβερνήτης, το μαχαιρίδιο που βρέθηκε στη ζώνη του αποτελειωμένου Κ. Μαυρομιχάλη αποδίδουν στον ανεψιό του Γεώργιο που ευρίσκετο παντελώς άοπλος και εντός του ιερού ναού του Αγίου Σπυρίδωνος οι κρατούντες, αποσύρουν την πρώτη ιατρική έκθεση που λέει:«Εις την δεξιάν κοιλιακήν χώραν, τραύμα δια μεταλλίνου όπλου τέμνοντος και αιχμηρού μήκους 8 μέχρις 9 εκατ. Και βάθους ενός ποδός (33 εκ) διότι ΔΕΝ εξυπηρετεί τα δόλια σχέδιά τους για την ενοχοποίηση των Μαυρομιχαλαίων.

Και συντάσσουν... δεύτερη (σ.σ.: ανακαλυφθείσα από τον Δ. Κόκκινο) που έχει ως ακολούθως: «Εις το όπισθεν μέρος της κεφαλής μίαν πληγήν σφαιροειδή διαπεραστικήν, της οποίας το άνοιγμα είναι 7-8 γραμμών (χιλιοστών) προξενημένην από πυροβόλον όπλον, η οποία πληγή διευθύνετο από τα δεξιά προς τα αριστερά κάτωθεν προς τα άνω και ετελείωνε προς τον αριστερόν κρόταφον, άνευ βλάψεως του δέρματος.

Όσον αφορά τους φρουρούς του Κυβερνήτη

Ο φρουρός Καραγιάννης που πυροβόλησε τον Καποδίστρια (!!!), αν και καταδικάστηκε σε θάνατο η ποινή του δεν εκτελέστηκε. Και αυτό γιατί αναίρεσε την αρχική κατάθεσή του και στράφηκε κατά των Μαυρομιχαλαίων. Έξι μήνες αργότερα κυκλοφορούσε ελεύθερος...

Ο φρουρός Γεωργίου, καταδικάστηκε σε δεκαετή καταναγκαστική εργασία επειδή αν και γνώριζε το σχέδιο της δολοφονίας δεν το κατήγγειλε στις αρχές.

Όσον αφορά τέλος στα μανιάτικα ιδιώματα της φυλής, τα ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΑΥΣΤΗΡΟΤΗΤΟΣ Ήθη των Μανιατών…

• ΟΥΔΕΠΟΤΕ θά εδέχοντο Μανιάτες να γίνουν δολοφόνοι επ’ αμοιβή…
• ΟΥΔΕΠΟΤΕ θα εστρέφοντο καθ’ οιουδήποτε άνευ εντολής της «Πατριάς»
• ΟΥΔΕΠΟΤΕ θα κτυπούσαν έμπροσθεν ιερού χώρου.
• ΟΥΔΕΠΟΤΕ θα κτυπούσαν «Ικέτη» (που μετέβαινε σε ιερό χώρο)
• ΟΥΔΕΠΟΤΕ θα ηρνούντο την πράξη των.

Το δυστύχημα για τους σκευωρούς είναι ότι οι Μαυρομιχάληδες επέζησαν της σκευωρίας και «η στημμένη δίκη» απέδειξε την γύμνια των επιχειρημάτων των σκευορών.

Ο Κυβερνήτης και οι «σύμμαχοι» Άγγλοι

Η ιδέα να κληθεί ο Καποδίστριας ως κυβερνήτης της Ελλάδας ήταν του Αλέξ Μαυροκορδάτου προς τον Δημήτριο Υψηλάντη (επιστολή 27 Οκτ 21), ο οποίος έστειλε πρόσκληση του Καποδίστρια το 1822 και ο Πετρόμπεης το 1824. Την 30ή Μαρτ 1827, η Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας, τον εξέλεξε Κυβερνήτη της Ελλάδας με θητεία 7 ετών. Σύμφωνα με τις αποφάσεις της συνέλευσης, ο Κυβερνήτης θα δεσμευόταν από το Σύνταγμα της Επιδαύρου, έτσι όπως θα αναθεωρείτο από τη Συνέλευση. Σημαντικό ρόλο στην κλήση του Καποδίστρια στην Ελλάδα διαδραμάτισε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, αρχηγός του Αγγλικού κόμματος τότε, αν και αρχικά ήταν κατά της εκλογής του. Άλλαξε όμως γνώμη στη συνέχεια και ήταν αυτός που υφήρπασε την έγκριση του Άγγλου μοιράρχου Χάμιλτον, που είχε και τη σύμφωνη γνώμη του Στράτφορντ Κάνινγκ. Παρά ταύτα η εκλογή του θεωρήθηκε ως ήττα της αγγλικής εξωτερικής πολιτικής και νίκη της Ρωσίας. Και είναι γεγονός ότι μεταξύ Καποδίστρια και Αγγλίας υπήρχε αμοιβαία δυσπιστία.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας πριν δεχθεί την πρόταση, επισκέφθηκε την Αγία Πετρούπολη -να αποδεσμευθεί επισήμως από την υπηρεσία του Τσάρου, ταξίδεψε στο Λονδίνο, όπου έφτασε σε ατυχή συγκυρία: την επομένη της άφιξής του κηδευόταν ο Τζωρτζ Κάνινγκ. Η υποδοχή που του έγινε ήταν τουλάχιστον ψυχρή (κατά τον Σπυρίδωνα Τρικούπη, ο ίδιος ο Καποδίστριας του διηγήθηκε ). Στο Παρίσι, όπου έγινε θερμά δεκτός, αναχώρησε για την Αγκώνα, όπου έφτασε στις 8 Νοεμβρίου. Εκεί θα τον παρελάμβανε αγγλικό πλοίο να τον μεταφέρει στην Ελλάδα. Παρέμεινε όμως εκεί για 49 μέρες και κατόπιν το πλοίο που τον παρέλαβε στις 26 Δεκεμβρίου, η κορβέτα Wolf του βρετανικού ναυτικού, στην οποία επιβιβάστηκε μαζί με τη συνοδεία του (γραμματείς Μπιτό και Μπετάν, Σταμάτης Βούλγαρης, Ιωάννης Δόμπολης κι ένας υπηρέτης ονόματι Μπρούνο έπλευσε προς την Κέρκυρα, να πήγαινε να προσκυνήσει τους τάφους των προγόνων του. Στα ανοικτά της Κέρκυρας, ωστόσο, κατά παράβαση της συμφωνίας, ο Καποδίστριας υποχρεώθηκε να μεταφερθεί στο αγγλικό πολεμικό πλοίο Warspite 74, το οποίο τον μετέφερε στην Μάλτα, όπου συναντήθηκε με τον ναύαρχο Κόδριγκτον για να τον ενημερώσει για τις διαθέσεις της πολιτικής της Αγγλίας, που στο μεταξύ, μετά τον θάνατο του Κάνιγκ, είχε μετατοπιστεί σε λιγότερο φιλελληνικές θέσεις. Ο Κόδριγκτον του είπε χαρακτηριστικά πως ενδιαφέρεται μόνο για τα συμφέροντα της χώρας του.

Ο Καποδίστριας απέπλευσε επιτέλους από τη Μάλτα για την Ελλάδα στις 14 Ιανουαρίου, με το προαναφερθέν βρετανικό πολεμικό πλοίο, με συνοδεία δύο ακόμη πολεμικών πλοίων, ενός γαλλικού κι ενός ρωσικού Αυτή η ιδιότυπη συμπεριφορά (πολιτικό καθαρτήριο) των Άγγλων απέναντι στον κυβερνήτη της Ελλάδας σκοπό είχε να καταστήσει σαφές ότι η Αγγλία δεν θα δεχόταν καμία προσπάθεια του Καποδίστρια για επέκταση των συνόρων του νεοπαγούς κράτους και θα έπρεπε να αρκεστεί σε αυτά που καθόριζε η Συνθήκη της 6ης Ιουλίου, δηλαδή αυτονομία και όχι ανεξαρτησία και σύνορα που καθόριζε η γραμμή Αχελώου - Μαλιακού, καθώς και να αποστασιοποιηθεί («αποστειρωθεί») από την εξωτερική πολιτική της Ρωσίας ως πρώην υπουργός εξωτερικών αυτής

Η δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια ήταν η πρώτη πολιτική δολοφονία αρχηγού κράτους στη Νεώτερη Πολιτική Ιστορία της Ελλάδας. Η ανάμιξη της Αγγλίας και της Γαλλίας θεωρείται πλέον δεδομένη. Το νέο ελληνικό κράτος ξεκινούσε τον ελεύθερο βίο του με μία πράξη που αποτελούσε ταυτόχρονα μήνυμα και προειδοποίηση προς κάθε κατεύθυνση. Αμέσως μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, ακολούθησε χάος και αναρχία. Ο επικεφαλής της Προσωρινής Διοίκησης, Αυγουστίνος Καποδίστριας, ο οποίος αποτελούσε σκιά του νεκρού αδελφού του, αδυνατούσε να επιβάλει την τάξη. Το χάος αυτό άνοιξε τον δρόμο για την επιβολή της «Ελέω Θεού» βασιλείας του Όθωνα. Ίσως σ΄αυτό να απέβλεπαν οι Μεγάλες Δυνάμεις με τη δολοφονία του Καποδίστρια, του ανθρώπου ο οποίος με απίστευτους διπλωματικούς ελιγμούς, τους «εγκλώβισε» στην αναγκαιότητα της αναγνώρισης του ελληνικού κράτους και ο οποίος δεν ήταν εύκολο να δεχθεί μοναρχίες και απολυταρχικά καθεστώτα τέτοιου τύπου. Λίγο πριν το τέλος του, είχε αναφέρει στον Γάλλο ιστορικό και περιηγητή Μισό, όταν ρωτήθηκε αν η Ελλάδα έμελλε να γίνει βασίλειο ή δημοκρατία: «Ένα τέτοιο πράγμα δε θα ήτο και τόσο εύκολον! Ανηγέρθη πολλάκις ναός προς τον αληθή Θεόν εκ των στηλών του Διός και της Αθηνάς. Πώς όμως θα ιδρυθή θρόνος επί του εδάφους των αρχαίων δημοκρατιών και εκ της κόνεως αυτών;»

Από ανάρτηση του Ηλία Χρηστέα στα ΜΚΔ