«Γράμμα σε ένα φίλο και μαθητή σπουδαίο», από τον Γεώργιο Κόρδη

Δε σκέφτηκες όμως πως ίσως αυτό να είναι μια ευλογία, μια ανεπάντεχη προσφορά του Θεού σε σένα;

Οι πολλές κουβέντες και οι μάταιες συνομιλίες θα θολώνανε την κρίση σου περισσότερο. Κι αμα τύχαινε και οι συνομιλητές σου ήσαν τίποτα εμπαθείς και τυχάρπαστοι και φιλό-τιμοι ως είθισται στες μέρες μας θα σε παρέσυραν σε λογικά αδιέξοδα. Τα μυαλά σου θα φούσκωναν και θα πίστευες κι εσυ σας ολους εμάς τους ξευτελισμένους των μεγαλουπόλεων πως θα μπορούσες κι εσυ να σώσεις τον κόσμο, να αλλάξεις της τέχνης τις διαδρομές, πως θα μπορούσες άραγε κι εσυ να φτιάξεις δικό σου πύργο και μοστράτο οχυρό στον θαυμαστό κόσμο των γραμμών και των χρωμάτων.

Δε σκέφτηκες πως φυλάχτηκες μέσα σ΄ ετούτη την ευλογημένη σιωπή, πως διασώθηκες από τις αρρώστειες που θερίζουν όλους εμάς τους υπολοίπους που ολημέρα συναναστρεφόμαστε και ομιλούμε και στήνουμε φανταστικά σκηνικά και δίνουμε λύσεις ψεύτικες και νόθες;

Καλά είσαι φίλε μου στην ερημία της μικρής επαρχιακής πόλης σου. Με το νόστο σου για μια φανταστική Ιθάκη, με το όραμα σου για μια επουράνια Ιερουσαλήμ που δεν υπάρχει εδώ κάτω.

Η καλύτερη συντροφιά είναι, να ξέρεις, τα χρώματα σου, τα τριμμένα πινέλλα, η σιωπηλή ειρήνη του εργαστηρίου, ο τριγμός της σκαλωσίας, τα χνώτα σου που γράφουν προσευχές μέσα στην παγωνία του πρωινού των εκκλησιών ετσι καθώς σε τρούλους φωτεινούς ψάχνεις μάταια και ηδονικά να βρεις κρυμένα μυστικά και ανείπωτες ωραιότητες.

Τί τα θες τα άλλα; Τί ψάχνεις; Μάταια όλα είναι. Τίποτα δεν απομένει απο αυτά. Μονάχα ματίες σπαθιά που ακονίζουν μαχαίρια πάθη, μεγάλα λόγια και ψεύτικοι οραματισμοί. Λογικές κατασκευές και συστήματα ουτοπικά και δαιμωνιώδη.

Τίποτα δεν μένει στο τέλος ολων αυτών.

Εσυ να κοιτάξεις την ησυχία να βρεις και εκει να στήσεις την καρδιά σου και την αγάπη σου. Γιατί τα μόνα που αξίζουν ειναι αυτά. Μια καρδιά μυρωμένη με έλεος που αντέχει να στεριώσει πάνω της όλον τον κοσμο, κι ολη την ωραιότητα να αναπέμψει ως άρωμα και τραγούδι καλό.

Και ξερεις κάτι; Κάποτε μου είπε μια ψυχή πως εκεί μέσα στην εκκλησία της μυρωμένης σου καρδιάς έρχονται κάποιες φορές ακροπατώντας κι αναπάντεχα ολοι οι ζωγράφοι όλων των εποχών και σε παραστέκουν και σε συνομιλούν και συμβουλεύουν. Αλλά το κάνουν ήσυχα και σιωπηλά για να μην ταράξουν τες δικές σου γραμμές και τρομάξουν τα χρώματά σου.

Άντε κάλο βράδυ τώρα και να μη σε λείπουν οι λέξεις. Η αγάπη και η ειρήνη είναι που απουσιάζουν κι απο αυτήν σου χαρίζω ολίγη κι ας μου λείπει εμένανε πολλή...

Μη σκιάζεσαι. Κάνε προσευχή και υπομονή. Ολα θα γίνουν στην ωρα τους. Στην ωρα τους. Ακούς;

Καλό βράδυ