Τις βρήκα σε ενα αμερικάνικο σούπερ μάρκετ σε  μια επαρχιακή πόλη. Τις ερωτεύτηκα αμέσως. Ίσως να βοήθησε  κι ο χειμώνας που ρήμαζε τα κόκκαλα και τις αδύναμες ψυχές.  Αυτό που αγάπησα σε αυτές αρχικά ήταν τα χρώματα. Αλιζαρίνη και Γαλάζιο Ίντιγκο. Και τα δύο εξασθενημένα χρώματα στα όρια της μετάβασής τους σε κάτι άλλο. Σαν να έχουν παραιτηθεί και παραδεχτεί πως δεν έχει πιά νόημα να το παλεύουν και εύκολα θα δέχονταν να μεταπηδήσουν στο μώβ ή σε κάποιο άλλο πεθαμένο και ουδέτερο γκρί.

Μ άρεσε αυτή η παρακμή και η παραίτηση που έβγαζαν τα χρώματα ώσπου σιγά σιγά άρχισα να παρατηρώ τις  σχέσεις των σχημάτων και του χρώματος και τις μικρές εκπλήξεις που έκρυβαν και ξετρελάθηκα τελείως μαζί τους.

Ολα είναι οργανωμένα σε τρίγωνα μικρά και μεγάλα, ισοσκελή και μη που όμως λίγο ως πολύ ολα δίνουν την εντύπωση πως κοιτάνε τη γη. Κι εμένα μ΄ αρέσουνοι άνθρωποι και τα πράματα που κοιτάνε τη γη. 

Τα τρίγωνα, σκέφτομαι, επελέγησαν ίσως γιατί ο καλλιτέχνης που τα σχεδίασε ήθελε να ζωντανέψει με τον χορό των ακανόνιστων τριγώνων τα πεσμένα και σχεδόν θλιμένα χρώματα που είχε διαλέξει. Και για να βοηθήσει ακόμα περισσότερο έριξε τυχαία μέσα στην επιφάνεια μικρά γαλαζωπά, χαρούμενα σχεδόν, τριγωνάκια για να ξυπνήσει τον χώρο και να αρπάξει το μάτι προς τα πόδια του ανθρώπου που θα τις φορέσει. 

Γιατί οι κάλτσες πρέπει να είναι έργα τέχνης πάντα και κόσμημα των ποδιών που πρέπει να τιμώνται αφού είναι εκείνα που στηρίζουν αναντίρρητα επιλογές του νου και της καρδιάς και  μας ταξιδεύουν στο χρέος και στο  όνειρο.

Καλό δείλι...

Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr