Το κόμμα που λειτουργούσε µε την χαλαρότητα λέσχης ανάγνωσης σήμερα πλέον δεν έχει κανένα χαρακτηριστικό σύγχρονου και πολύ περισσότερο προοδευτικού κόμματος. Τα µέλη και οι ψηφοφόροι του βλέπουν µε απόγνωση και αγανάκτηση την ηγετική του ομάδα να μετατρέπεται σε γευστική μουσταλευριά στην οποία έχουν ανακατευτεί φιλοδοξίες, σκοπιμότητες και ιδιοτέλεια. Παλιά µου τέχνη κόσκινο λέει η λαϊκή σοφία. Το ντροπιαστικότερο είναι ότι περιτυλίγουν τη μικρότητα τους µε υποτιθέμενες αναγκαιότητες υψηλού σκοπού και ευθύνης.

Όλη αυτή η κατάσταση υπόσχεται τη διαιώνιση του καθεστώτος Μητσοτάκη και αυτό μας γεμίζει απογοήτευση, Μεγαλόστομες επικλήσεις στη συλλογικότητα, την κοινή δράση. Μεγάλες ιδέες µε τις οποίες θα µμπόλιαζαν την κοινωνία ολόκληρη για να τη σώσουν. Χάθηκαν τα πολιτικά όνειρα και οι ιεροκήρυκες τους παράγουν κάθε μέρα εφιάλτες.

Αρχές της δεκαετίας 1990, όταν κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός μαζί µε το Τείχος του Βερολίνου, με βρήκε στη Γερμανία μπήκαν για συζήτηση σε όλες τις αποχρώσεις της αριστεράς οι λόγοι της κατάρρευσης του. Ένας από τους βασικότερους λόγους της κατάρρευσης κατά την γνώμη μου ήταν το ότι η κοσμοθεωρία που είχε στο επίκεντρό της τον άνθρωπο αυτοί που την εφάρμοζαν έκαναν τα πάντα στο όνομα του, ακόμη και εγκλήματα, αλλά λίγα πολύ λίγα για τον άνθρωπο. Σήμερα χωρίς να μιλάμε για ίδια πράγματα και τηρουμένων των αναλογιών, η ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ μου μοιάζει το ίδιο πράγμα. Όσα συμβαίνουν υποτίθεται ότι συμβαίνουν στο όνομα του συλλογικού καλού, αλλά οι πρωταγωνιστές τους αποδεικνύουν ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν ούτε στο «συλλογικό» μέσα στο κόμμα. Κουρελιάζουν την αξιοπρέπεια του κοινωνικού συνόλου για την οποία θυσιάζονται, ενώ δεν μπορούν να διαφυλάξουν ούτε την προσωπική τους αξιοπρέπεια. Στο καταγώγιο έχουν κατρακυλήσει τα πολιτικά προγράμματα, οι πολιτικές «υψηλών απαιτήσεων» αλλά και η ιδεολογική αντιπαράθεση.

Μάνα εξ ουρανού σαν λύση που θα υλοποιήσει θαυματουργά τις μεγάλες προσδοκίες. έναν άλλο χυλό μόρφωμα, αυτόν της κεντροαριστεράς, Αυτοί που δεν μπορούν σήμερα να μοιράσουν δύο γαϊδουριών άχυρο ας επιδείξουν λίγα δράμια σεβασμού. Πάντως παρόλη τη μικρότητά τους, είναι έτοιμοι για τον μεγάλο σκοπό.

Ο Στέφανος Κασσελάκης, ο οποίος εκλέχθηκε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ για να τα αλλάξει όλα, το τελευταίο και πολύ κρίσιμο διάστημα για το κόμμα ασχολείται µε αλλά. Ο Κασσελάκης, άλλοτε µε ή χωρίς τις εσωτερικές πιέσεις και πολλές φορές σχεδιασμένες πιέσεις εναντίον του, αυτό ανακηρύσσεται σε πολιτικό μεσσία, δεν μπορεί να πείσει ότι διαθέτει όμως την τεχνογνωσία, και τον μηχανισμό για να προχωρήσει σε πράξεις. Την ώρα που το κόμμα αδύναμο και ασθενικό βολοδέρνει, αναπληρώνει το έλλειμμα µε φωτογραφίες από προσωπικές του δραστηριότητες. Ε όχι, δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά.

Από την άλλη ο Κασσελάκης φταίει, αναφωνούν βολικά οι σύντροφοί μας στο κόμμα. Δεν φταίει ο Κασσελάκης. Ο Κασσελάκης είναι το αποτύπωμα ενός κόμματος που είναι στο ίδιο δωμάτιο µε τον ελέφαντα εδώ και χρόνια αλλά δεν βλέπει ούτε τον ελέφαντα ούτε τη βρώμα της συγκατοίκησης μαζί του. Γιατί αν η κατάρρευσή του υπαρκτού σοσιαλισμού οφειλόταν, όπως επιμένουν πολλοί ακόμη και σήμερα, στον Μιχαήλ Γκορµπατσόφ που τον «πρόδωσε», τότε τι σόι σοσιαλισμός ήταν, αλήθεια, που τον οδήγησε στον γκρεμό ένα και µόνο άτομο; Αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταστρέφεται λόγω του ξενόφερτου Κασσελάκη που τα µέλη του κόμματος τον επιλέξαν αντί των πεφωτισμένων και αρχιερέων της βαριάς πολιτικής, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να είναι αυτό που λέει ότι είναι και εμείς οραματιστήκαμε.

Πλανιέται άραγε ένα φάντασμα πάνω από την Ελλάδα, όπως θα έλεγε και ο Κάρολος Μαρξ; το φάντασμα του Αλέξη Τσίπρα; Δημοσιολόγοι, δημοσιογράφοι, κύκλοι, κέντρα και παράκεντρα χρησιμοποιούν το όνομα του για να στηρίξουν συνωμοσίες που ονειρεύονται. Το χειρότερο μελλοντικοί υποψήφιοι πρόεδροι του ΣΥΡΙΖΑ τηλεφωνούν σε στελέχη βεβαιώνοντας ότι έχουν τη στήριξή του, παλιά στελέχη βεβαιώνοντας ότι τον αναπτήρα να βάλλουν την φωτιά τον έχουν πάρει από τα δικά του χέρια. Ψιθυριστές φτιάχνουν σενάρια οραματιζόμενοι ότι δημιουργούν πολιτική πραγματικότητα. Τι σχέση μπορεί άραγε να έχει µε όλα αυτά πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ;

Ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε πριν από ένα χρόνο να αποχωρήσει µε αξιοπρέπεια, παίρνοντας θαρραλέα την ευθύνη για την εκλογική ήττα. Όταν ήταν πρωθυπουργός αδικήθηκε από την Ιστορία, από τους Πολίτες αυτής της χώρας Αντιμετώπισε πρωτοφανείς καταστάσεις, ένα θηριώδη πόλεμο που ξέφευγε από το πλαίσιο της πολιτικής αντιπαλότητας. Όταν όμως ήταν στην αντιπολίτευση αδικήθηκε από τον εαυτό του. Επέτρεψε το πολιτικό του αισθητήριο αλλά και η αποδοχή στον κόσμου να παραδοθούν στην κομματική αδράνεια και την απραξία. Αντί να ανατρέξει στα ιδιαίτερα στοιχεία που τον έφεραν στην εξουσία και τον κράτησαν µε υψηλό ποσοστό στην αντιπολίτευση ώστε να κάνει την πολιτική του έφοδο την κατάλληλη στιγμή, κατέληξε να ακούει δημοσκόπους, παρατρεχάμενους και επαγγελματίες του εκφοβισμού που μεθοδικά κατασκεύαζαν τη μετάλλαξη του. Έχασε τη δύναμη του προσωπικού παραδείγματος, υποτάχθηκε στη στατιστική των συσχετισμών και αντικατέστησε την οραματική πολιτική του µε τακτικισμούς εντός και εκτός της γυάλινης σφαίρας στα οποία κλείστηκε. Η επιλογή της αδράνειας και της απραξίας για να δικαιολογηθεί ονομάστηκε μετριοπάθεια και πολιτική συναίνεση.

Αυτοί που την εισηγήθηκαν τη «πολιτική» της συναίνεσης είχαν φυσικά και τις επιτυχίες τους. Πολλοί από τους συνεργάτες και εισηγητές της προς τον Τσίπρα τότε υπηρετούσαν επιτυχώς σε καίριες θέσεις σε τράπεζες και οργανισμούς, απολαμβάνοντας προνόμια. Περιμένοντας τον Μητσοτάκη να πέσει σαν ώριμο φρούτο, σάπισε όμως ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Τσίπρας αποτελεί μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο για την Αριστερά. Συμβολίζει όμως και για την Ελλάδα την πρόοδο και την αλλαγή που ωστόσο δεν κατάφερε να φέρει. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να σταθμίσει και να αναλύσει ο ίδιος. Είναι απλουστευτική η ανάλυση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε για τη Novartis ή τις τηλεοπτικές άδειες. Αποτελεί έλλειψη βαθιάς πολιτικής ανάλυσης εμπειροτεχνισμό στελεχών σαν αυτά που σφάζονται σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ για μια καρέκλα. Αν πραγματικά κατά την γνώμη μου ο Τσίπρας θεωρεί ότι μπορεί και πρέπει να παίξει ρόλο στο πολιτικό σκηνικό, πρέπει πρώτα από όλα να απαγορεύσει σε όλους αυτούς να περιφέρουν το φάντασμά του. Γιατί απλά για να υπάρχει φάντασμά πρέπει να υπάρχει και νεκρός.

Ακόμα ένα διδακτικό παράδειγμα από τον υπαρκτό σοσιαλισμό, δες τε τους ακροβάτες, μετά την πτώση του, οι μεγαλόστομοι κομματικοί γραφειοκράτες που τον στήριζαν και τον διαχειρίστηκαν τερατωδώς μεγαλουργούν σήμερα εδώ μπροστά μας μεγιστάνες, κροίσοι, μαφιόζοι και νταραβερτζήδες του καπιταλισμού.

Παναγιώτης Κουμουνδούρος
Συντονιστής ΝΕ Λακωνίας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ