Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση μεγαλώνει το ποσοστό της αποχής και το αποτέλεσμα είναι η ανάδειξη της πλειοψηφούσας παράταξης από τη μειοψηφία του  εκλογικού σώματος, κάτι που αλλάζει άρδην την ουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Ένας σημαντικός αριθμός πολιτών απέχει πλέον από τις πολιτικές διαδικασίες, δεν συμμετέχει σε κοινωνικές ή συνδικαλιστικές διεργασίες, διατυπώνει μια έντονη δυσαρέσκεια που αφορά την ποιότητα της ζωής και της καθημερινότητας, αλλά δεν πράττει το παραμικρό για ν’ αλλάξουν τα πράγματα.

Αναμφισβήτητα υπάρχουν λόγοι κι αιτίες που δικαιολογούν σε κάποιο βαθμό αυτήν την αρνητική συμπεριφορά και στάση των πολιτών, αφού τα πολιτικά κόμματα και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έκαναν ό,τι μπορούσαν για να διαψεύσουν ελπίδες και προσδοκίες, για να απογοητεύσουν τους ανθρώπους και να οδηγήσουν ένα τμήμα της κοινωνίας μας στην παραίτηση.

Την ίδια στιγμή, όμως, που πολλοί πολίτες απέχουν από το «πολιτικώς γίγνεσθαι» βγαίνουν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν με έξαλλο τρόπο  τις ποδοσφαιρικές και άλλες «αθλητικές» επιτυχίες επαγγελματικών συλλόγων, που νέμονται υπέρογκα ποσά ως κέρδη των ποδοσφαιρικών εταιριών τους και παχυλές αμοιβές προπονητών και «αθλητών». 

Η χειρότερη δικαιολογία των απεχόντων είναι  η άποψη πως «όλοι το ίδιο είναι». Αν είναι δυνατόν σε ένα πολιτικό φάσμα που εκτείνεται από την άκρα δεξιά έως την άκρα αριστερά να ισχυρίζονται κάποιοι πως δεν μπορούν να βρουν το πολιτικό σχήμα που τους εκφράζει και να το στηρίξουν ευελπιστώντας σε βελτίωση της ζωής τους.

Δυστυχώς η κυβερνώσα παράταξη αντί να αναζητήσει τρόπους και μέσα για να φέρει τον πολίτη κοντά στην εκλογική διαδικασία (εκλογικές άδειες, εκλογικό επίδομα μετακίνησης, ανάδειξη της υποχρεωτικότητας της ψήφου) δίνει το κακό παράδειγμα συνιστώντας την αποχή όπως έγινε με την περίπτωση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας για την ισότητα στο γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, όπου ο πρωθυπουργός διαβλέποντας την ισχυρή αντίδραση των κυβερνητικών βουλευτών τους συνέστησε την αποχή!

Αντί δηλαδή η Πολιτεία να εργαστεί για τη δημιουργία ενεργών πολιτών καλλιεργεί την παραίτηση και τη μη συμμετοχή στα κοινά. Κι όμως στην Αρχαία Αθήνα, που πρώτη θέσπισε κι εγκαθίδρυσε το πολίτευμα της Δημοκρατίας, ο αδιάφορος πολίτης στιγματιζόταν με τη μομφή του άχρηστου!

Ο Θουκυδίδης που διέσωσε τον περιβόητο «Επιτάφιο του Περικλέους», ένα μοναδικό μνημείο λόγου που αποτελεί ύμνο προς την Πατρίδα, τη Δημοκρατία και τον Πολίτη κι εκφωνήθηκε από τον ηγέτη της αθηναϊκής δημοκρατίας Περικλή στο νεκροταφείο του Κεραμεικού, ένα χρόνο μετά την έναρξη του καταστροφικού εμφυλίου Πελοποννησιακού πολέμου, για να τιμηθούν οι πρώτοι νεκροί  (χειμώνας 430 μ.Χ.), αναφέρει μεταξύ άλλων: «γιατί μόνοι εμείς εκείνον που δε συμμετέχει καθόλου σε αυτά τον θεωρούμε (πολίτη) όχι φιλήσυχο αλλά άχρηστο».

Ο νοών νοείτω!

Γιάννης Μητράκος