«Ήρθα στην πόλη, που τα τελευταία 40 χρόνια δεν έχει γίνει τίποτα».

Η δήλωσή του ξάφνιασε. Κάποιοι γέλασαν, άλλοι ένιωσαν άβολα, άλλοι κατέβασαν το κεφάλι, άλλοι προβληματίστηκαν, άλλοι συμφώνησαν και κάποιοι λιγοστοί αντέδρασαν αρνητικά. Η δήλωση όμως προήλθε από έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν ζει στην πόλη. Πως θα μπορούσε να ξεγλιστρήσει μία τέτοια φράση από το στόμα ενός ανθρώπου, που δεν είναι σε θέση να γνωρίζει την πραγματικότητα;

«Μήπως όμως, αυτή είναι η πραγματικότητα;»

Είναι γεγονός, ότι αυτή η φράση ταξιδεύει για χρόνια στην καθημερινότητα του Σπαρτιάτη. Ποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι πρώτη φορά την ακούει ή δεν την έχει αναφέρει ο ίδιος κάποια στιγμή; Βέβαια, σαφώς και δεν μπορεί να ισχύει στο απόλυτο, αφού σίγουρα έχει γίνει «κάτι» τα τελευταία 40 χρόνια. Όμως, για ποιο λόγο αυτό το «κάτι» μεταφράζεται σε «τίποτα»;

Ας το εξετάσουμε από μία άλλη οπτική. Η αυτοδιοίκηση λειτουργεί ακριβώς, όπως μία εταιρεία. Ας υποθέσουμε ότι είστε ο ιδιοκτήτης σε μία εταιρεία (Πολίτες) και ο διευθυντής (Δήμαρχος) με τη στενή ομάδα ανώτατων στελεχών (Αντιδήμαρχοι) είχαν συγκεκριμένες αρμοδιότητες και υποχρέωση να κάνουν «10» πράγματα, αλλά έκαναν το «1» κατά τη διάρκεια της παρουσίας τους στην εταιρεία. Πως θα αξιολογούσατε τον διευθυντή με την στενή του ομάδα; Κατά την αποχώρησή τους, θα λέγατε ότι έκαναν «κάτι» ή «τίποτα»; Μήπως αν αυτό το «κάτι» ήταν τόσο μικρό, στην πραγματικότητα για έναν ιδιοκτήτη και τους στόχους μιας εταιρείας, ισούται με το «τίποτα»; Κάπως έτσι είναι η πραγματικότητα σε μία εταιρεία και κατ’ επέκταση στην αυτοδιοίκηση.

Ο Στέφανος Κασσελάκης, ανέφερε τότε κάτι το οποίο δεν γνώριζε, αλλά του μετέφεραν. Και δυστυχώς για την Σπάρτη, αυτή είναι η πραγματικότητα. Έγινε η πόλη του «κάτι» και του «τίποτα».

Εντός του δημοτικού συμβουλίου υπήρχαν τότε αντιδράσεις και προβληματισμοί για τις δηλώσεις του κου Κασσελάκη. Κάποιοι μάλιστα δήλωσαν ότι προσβλήθηκαν, ισχυριζόμενοι ότι «όλοι όσοι πέρασαν έχουν προσφέρει «κάτι» στη Σπάρτη».

Έχουμε ακούσει αρκετές φορές αυτόν τον ισχυρισμό,  από ανθρώπους της αυτοδιοίκησης. Για να μπορεί όμως ο οποιοσδήποτε να αναφέρει ότι προσβλήθηκε δικαιολογημένα, θα πρέπει να είναι σε θέση να αποδείξει με στοιχεία και έναν πλήρη απολογισμό, ότι αυτό το «κάτι» ήταν τόσο αρκετό, ώστε αδικαιολογήτως εξισώνεται με το «τίποτα». Μήπως όμως τα αποδεικτικά στοιχεία και τα επιχειρήματα, δεν επαρκούν για να υπερασπιστούν αυτό το «κάτι»; Μήπως κατά βάθος, αυτό το «κάτι» είναι στην πραγματικότητα τόσο μικρό, που κατάντησε δικαίως να γίνει συνώνυμο του «τίποτα»;.

Αν κάποιοι πρέπει να προσβάλλονται με το «κάτι», σίγουρα δεν μπορεί να είναι όλοι όσοι συμμετείχαν και συμμετέχουν ενεργά σε αυτό το «κάτι». Αν κάποιοι πρέπει να προσβάλλονται, είναι οι πολίτες αυτής της ιστορικής πόλης, που έχουν υπομείνει για 40 χρόνια αυτό το «κάτι». Η Σπάρτη όμως, δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι η πόλη του «κάτι» και του «τίποτα». Η Ιστορία της, δεν το επιτρέπει.

Είναι υποχρέωση όλων όσων συμμετέχουν στο νέο δημοτικό συμβούλιο, να μην καθίσουν αναπαυτικά στην καρέκλα τους, με σκοπό να καταφέρουν το «κάτι». Το «κάτι» μπορεί να το καταφέρει ο οποιοσδήποτε και δεν εκφράζει κανέναν πολίτη. Θα πρέπει να μπουν όλοι αποφασισμένοι να κερδίσουν τα «πάντα», να σβήσουν το «τίποτα» και να γίνουν η γέφυρα για τους επόμενους. Έχουν τεράστια ευθύνη, απέναντι σε όλους τους Σπαρτιάτες.

Για να έχουμε περισσότερα, πρέπει να είμαστε περισσότερα!

Γιώργος Κεραμιδάς
Σύμβουλος Προσωπικής
& Επαγγελματικής Ανάπτυξης, Επικοινωνιολόγος