Όλα τα είδη είναι σημαντικό να υπάρχουν, ώστε να μη μειώνεται η βιοποικιλότητα και να διατηρείται η ισορροπία στο οικοσύστημα, παράγοντες πολύ σημαντικοί για το περιβάλλον και συνακόλουθα για την ύπαρξη του ανθρώπου στον Πλανήτη μας.

Ενίοτε, κατ’ ανάλογο τρόπο, εκτός από τα είδη της χλωρίδας και της πανίδας, κινδυνεύουν από αφανισμό και ιδεολογίες, δηλαδή τα σύνολα ιδεών και απόψεων των ανθρώπων που έχουν κοινό τρόπο σκέψης και που -συνήθως- αποτελούν τα οχήματα για τη διεκδίκηση της εξουσίας από πολιτικούς σχηματισμούς και φορείς, όπως είναι τα κόμματα. Αν δε, κατορθώσει κάποιος πολιτικός   σχηματισμός ή κοινωνική ομάδα να προσαρμόσει την ιδεολογία της κοινωνίας και να τη φέρει κοντά στη δική του, τότε μιλάμε για πολιτική-ιδεολογική ηγεμονία.

Στη χώρα μας, συγκεκριμένα, κυρίως μετά την εποχή των μνημονίων, παρατηρήθηκε μια αποσύνδεση των πολιτών από τα παραδοσιακά κόμματα, ενώ αναδύθηκαν νέα κόμματα και μαζικές μετακινήσεις ψηφοφόρων από τον ένα στον άλλο κομματικό σχηματισμό. Αθρόες ήταν και οι μετακινήσεις πολιτικών προσωπικοτήτων από τους παλιούς τους κομματικούς φορείς σε νέους με απώτερη στόχευση την αύξηση των πιθανοτήτων εκλογής και την ανάληψη θέσεων εξουσίας. Για την ακρίβεια, είναι τέτοιες οι ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό τα τελευταία χρόνια που πολλοί ισχυρίζονται ότι πλέον δεν υφίσταται ο διαχωρισμός δεξιάς και αριστεράς στη χώρα μας. Μάλιστα, τα κόμματα εξουσίας διαγκωνίζονται για την εξασφάλιση της στήριξης από τους λεγόμενους κεντρώους ψηφοφόρους (αλλά μετακινούμενους και ευμετάβλητους) σε τέτοιο βαθμό που αλλοιώνουν τη φυσιογνωμία τους, ώστε να καθίστανται αγνώριστα από τους παραδοσιακούς τους ψηφοφόρους, οι οποίοι θεωρούνται μεν δεδομένοι και σταθεροί, εντούτοις είναι αμφίβολο έως πότε θα εξακολουθούν να είναι αφοσιωμένοι.

Σε ποιο βαθμό, όμως, στην πραγματικότητα, έχουν εξαφανιστεί εντελώς οι ιδεολογίες στην ελληνική κοινωνία;

Δεν υπάρχουν πολίτες και πολιτικοί που σκέφτονται και αντιδρούν με παρόμοιο τρόπο πάνω στα ζητήματα που έχουν να κάνουν με την καθημερινότητα, τις αξίες, την ηθική, τον πολιτισμό, τη θρησκεία, την παιδεία, την ασφάλεια και τη θέση της Πατρίδας μας στο παγκόσμιο γεωπολιτικό γίγνεσθαι;

Σαφώς και υπάρχουν!

Θα ασχοληθώ με τις συντηρητικές ιδεολογικές καταβολές που παραδοσιακά εκφράζονται από τον χώρο της κεντροδεξιάς και μου είναι πιο οικείες, καθώς προέρχομαι από αυτόν τον πολιτικό χώρο. 

Άραγε πόσοι είναι σήμερα στην ελληνική κοινωνία αυτοί:

—Που Πιστεύουν στο Έθνος, στα Εθνικά Σύνορα και στα Φύλα κόντρα στα κελεύσματα της παγκοσμιοποίησης με συνθήματα όπως “No Nations, Νo borders, Νo genters” και της woke ατζέντας που στόχο έχει την αποδιοργάνωση των κοινωνιών για να είναι πιο εύκολα ελέγξιμες;

—Που Θεωρούν ότι η πυρηνική οικογένεια είναι το ιδανικό πλαίσιο εντός του οποίου παρέχεται η δυνατότητα για ισορροπημένη  ανάπτυξη των παιδιών και θλίβονται γιατί το πλήγμα στον θεσμό αυτό με τη θεσμοθέτηση γάμου και υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια ήρθε από την πολιτική παράταξη που παραδοσιακά τον υπερασπιζόταν; Την ίδια στιγμή σαστίζουν, όταν βλέπουν να υπερασπίζεται το θεσμό της οικογένειας με λογικά επιχειρήματα...το ΚΚΕ και ο Βαγγέλης Κουτσούμπας!

—Που Αντιλαμβάνονται ότι ο γεωπολιτικός προσανατολισμός της χώρας διαχρονικά είναι προς τη Δύση αλλά όχι με όρους υποτέλειας ή πλήρους παράδοσης και διάλυσης της πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής που ακολουθεί η χώρα μας για δεκαετίες;

—Που Είναι βαθύτατα δημοκρατικοί και ενοχλούνται από την προσπάθεια για πολιτική κυριαρχία με κάθε μέσο είτε αυτό αφορά την κατάχρηση προπαγάνδας από εξαγορασμένα ΜΜΕ, είτε την προβληματική λειτουργία του κράτους δικαίου με έλεγχο της δικαιοσύνης από την πολιτική εξουσία, είτε την παρεμπόδιση της λειτουργίας των ανεξάρτητων αρχών, είτε την παρακολούθηση πολιτικών αντιπάλων και μη με υποκλοπές των επικοινωνιών τους;

—Που Ντρέπονται για λογαριασμό πολιτικών προσώπων που επιχειρούν με κάθε τρόπο να συγκαλύψουν και να κουκουλώσουν τις ευθύνες σε τραγικά γεγονότα όπως το δυστύχημα στα Τέμπη αντί να πασχίζουν ώστε να χυθεί άπλετο φως και να δικαιωθούν οι νεκροί και οι οικογένειες τους;

—Που Οργίζονται όταν αφοπλίζεται η χώρα μας για να εξοπλιστούν άλλες χώρες, όπως η Ουκρανία, ενώ έχουν αφεθεί στην τύχη τους εδώ και δεκαετίες τα αδέρφια μας στην Κύπρο αλλά και ο Βορειοηπειρωτικός ελληνισμός;

—Που Ζητούν τη στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και του πρωτογενούς τομέα ως ραχοκοκαλιά της οικονομίας και αντ΄ αυτού διαπιστώνουν ότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζονται ευνοούν μόνο τους ισχυρούς και το μεγάλο κεφάλαιο ενώ την ίδια στιγμή περιθωριοποιούν την ύπαιθρο και τους ανθρώπους της;

—Που Βλέπουν τους μουσαφίρηδες στους πολιτικούς τους φορείς να δίνουν τον τόνο και να επιβάλουν την ατζέντα τους εξοβελίζοντας τους ίδιους ως οπισθοδρομικούς, γραφικούς, εθνικιστές κ.α.;

—Που Θυμούνται καλά την περηφάνια που είχαν νιώσει για το πατριωτικό Βέτο της Ελλάδας από τον Κώστα Καραμανλή στο Βουκουρέστι για το θέμα των Σκοπίων και ανέχονται σήμερα να ποδοπατούνται τα πατριωτικά τους αισθήματα από πολιτικούς της παράταξης τους που το κατηγόρησαν ως ανεπιθύμητο στο πρόσφατο Συνέδριο της Καθημερινής; Αλήθεια δε μας λένε αν θα είχε γίνει έτσι εύκολα Κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία, αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε υπογράψει την εθνικά επιζήμια Συμφωνία των Πρεσπών;

—Που Ανατριχιάζουν όταν ακούν για εθνικές υποχωρήσεις προκειμένου να εξευμενίσουμε ταΐζοντάς το,  το πεινασμένο θηρίο του Τουρκικού επεκτατισμού;

—Που Ένιωσαν εθνικά υπερήφανοι ακούγοντας τον ΥΠΕΞ, κ. Δένδια, να τα λέει έξω από τα δόντια στην Τουρκία στο Μεβλούτ Τσαβούσογλου και εθνική ταπείνωση με τις υποκλίσεις του ΥΠΕΞ κ. Γεραπετρίτη στον Ερντογάν;

—Που Ενθουσιάστηκαν όταν ο Πρωθυπουργός ήταν λάβρος στο Κογκρέσο το 2022 κατά της απόκτησης F16 από την Τουρκία και πριν λίγο καιρό δεν έβαλε κανέναν όρο ή αστερίσκο στην πώληση τους από τις ΗΠΑ στη γείτονα αδειάζοντας έτσι και τις επίπονες προσπάθειες της ελληνικής ομογένειας να την αποτρέψουν;

—Που Επικρότησαν την υπεράσπιση των συνόρων μας στον Έβρο το 2020 (ίσως το μεγαλύτερο κατόρθωμα της Κυβέρνησης μέχρι σήμερα), αλλά εξανέστησαν, όταν άκουσαν από τον κ. Γεραπετρίτη ότι η ελληνική κυριαρχία φτάνει στα 6νμ;

—Που Επιθυμούν να ζουν σε μια χώρα, όπου υπάρχει ασφάλεια, αποδυναμώνονται τα φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας, περιττεύουν η βία και η εγκληματικότητα και δεν αποτελούν την κανονικότητα της ανθρώπινης φύσης και της εποχής μας, όπως συμβαίνει σήμερα;

—Που δεν Αντέχουν άλλο να παρακολουθούν την ανηλεή επίθεση στο δημόσιο σύστημα υγείας και τη συνεπακόλουθη κατάρρευση του και να διαπιστώνουν ότι όποιος/α δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να καταφύγει στον ιδιωτικό τομέα θα υφίσταται τις συνέπειες στην υγεία του;

—Που Αντιμετωπίζουν με δυσπιστία ακόμα και σωστές μεταρρυθμίσεις, όπως η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων καθώς φοβούνται ότι ίσως αυτές αποβούν επιζήμιες για τη δημόσια παιδεία ή γίνονται για να εξυπηρετηθούν συμφέροντα εντός και εκτός της χώρας μας;

—Που Διακρίνουν την ανεπάρκεια του πολυδιαφημισμένου επιτελικού κράτους που καταρρέει σε κάθε θεομηνία αφήνοντας τους ανθρώπους χωρίς σπίτια και περιουσίες και φοβούνται ότι κάποια στιγμή ίσως βρεθούν οι ίδιοι σε τέτοια θέση;

—Που Βάζουν εν τέλει την ιδεολογία τους και το συμφέρον της χώρας πάνω από την κομματική τους ταυτότητα και τις προσωπικές τους επιδιώξεις;

Αν, λοιπόν, όσοι σκεφτόμαστε παρόμοια για την πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου δεν είμαστε «είδη υπό εξαφάνιση», οφείλουμε να δώσουμε στο επόμενο διάστημα το στίγμα μας και να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας στον δημόσιο διάλογο.

Αν είμαστε ελάχιστοι ή αρκετοί αλλά ολίγιστοι ως προς την τόλμη μας, ας ετοιμαστούμε να μπούμε ως εκθέματα σε κανένα μουσείο φυσικής ιστορίας...

Μαργαρίτα Σπυριδάκου

Οδοντίατρος

Περιφερειακή Σύμβουλος Λακωνίας

Αντιπρόεδρος Περιφερειακού Συμβουλίου Πελοποννήσου