Την έβλεπα να κοιτάζει ψηλά τον ουρανό

όχι σε στάση ικεσίας ή με παράπονο.

Ήταν γιατί δεν υπήρχε που αλλού να κοιτάξει

για ζωή, η νεαρή έρημη Παλαιστίνια.

Που ζωή μέσα στα τόσα συντρίμμια;

Το παιδί στην αγκαλιά της νεκρό

εδώ και πολλές ημέρες.

Δεν είχε πιά σύζυγο, ούτε γονείς

ούτε σπίτι, ούτε βωμό να γονατίζει.

Μια γης ομαλή να ποτίζει με δάκρυα

μήπως φυτρώσει και πάλι η ελπίδα.

Μόνο ψηλά τώρα κοιτούσε.

Κάτι να της θυμίζει τα παληά

λίγο απ’ τον γαλάζιο ρόδινο ουρανό.

Αν και εκείνο το βλήμα ψηλά

ολοένα και πλησίαζε βρυχούμενο

δείχνοντας τα δόντια τής «τελικής λύσης».

Σε λίγο, δεν μπορούσα πια καθόλου να τη δω.

Ανάμεσα σε καπνούς κι εκρήξεις φλογερές

σαν να μου φάνηκε ότι ανελήφθη βουβά

στους ουρανούς, συνοδεία αγγέλλων.

Έτσι όπως έκανε ο Χριστός.

Έτσι όπως κάνουν αιώνες τώρα στη χώρα της.

Ν.Μ.