Στην γλυπτική την οποία κυρίως αφορά έπαψαν οι μαστόροι να αποδίδουν την φόρμα με τον όγκο κι άρχισαν να αποδίδουν την πλαστικότητα μέσα από το οπτικό φαινόμενο.
Στον πολλά ενδιαφέροντα κόσμο της ύστερης ελληνικής
αρχαιότητας όπου έγιναν μεγάλες και σεισμικές ματαβολές και μείξεις πραγμάτων
που δυστυχώς συχνά αγνοούνται συνέβη και στα εικαστικά μιά σημαντική μετατόπιση
από το απτικό στο οπτικό. Οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτήν την σεισμική μεταβολή είναι
υπό συζήτηση και δεν αφορούν εδώ και τώρα. Η μεταβολή αυτή είναι σημαντική. Στην γλυπτική την οποία
κυρίως αφορά έπαψαν οι μαστόροι να αποδίδουν την φόρμα με τον όγκο κι άρχισαν
να αποδίδουν την πλαστικότητα μέσα από
το οπτικό φαινόμενο. Να λ.χ. Αντί να φτιάξουν σε ένα γενειοφόρο τον όγκο των
γενιών έσκαβαν ελαφρά το πρόσωπο ώστε με την βοήθεια του φωτός να μοιάζει
γενειοφόρος χωρίς όμως να είναι. Έτσι γίνεται τοι πέρασμα από το απτικό στο οπτικό, το
πέρασμα από την τρισδιάστατη γλυπτική σε μια δυσδιάστατη εικόνα που πλησιάζει
την ζωγραφική και τις ποιότητές της. Έτσι γίνεται τις πέρασμα από το αντικείμενο, δηλαδή από κάτι που
αντίκειται, που ίσταται αυθύπαρκτο σε αυτόνομο χωρόχρονο προς ένα στοιχείο
σχεσιακό, σε κάτι του οποίου η ύπαρξη εξαρτάται από τις σχέσεις του με το φως
και από την θέαση του θεατή. Εκεί γεννιέται και η λεγόμενη Βυζαντινή ζωγραφική, που είναι
αμιγώς τέκνο του ελληνικού εικαστικού κόσμου. Μια ανάλογη μετατόπιση έχουμε σήμερα με την ανατολή του
ψηφιακού κόσμου. Όταν δημιουργείται μια ψηφιακή εικόνα δεν γεννιέται ένα
αντικείμενο, κάτι που υπάρχει ως μια αυτόνομη οντότητα αλλά δημιουργείται μια
ενεργειακή πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που υπάρχει ταυτόχρονα ως
«αντικείμενο » και ως ενέργεια. Η
ψηφιακά φτιαγμένη εικόνα δεν είναι καν μια εικόνα, είναι ένα ενεργειακό πεδίο
που συλλειτουργεί με τις αισθήσεις του θεατή προκειμένου να παραγάγει στην ψυχή
του μιαν άλλη αναλογικά εικόνα που θα πυροδοτήσει συναισθήματα και ενέργειες. Φυσικά και μπορεί να γίνει «αντικείμενο» άμα τυπωθεί και
τοποθετηθεί σε έναν τοίχο ή σε έναν χώρο, αλλά το άριστο είναι να μείνει ως
ενέργεια, ως αέναο δρώμενο, ως ένα
ισόβιο γίγνεσθαι που ολοένα γίνεται και ποτέ δεν φτάνει σε τέλος, δηλαδή στην
στατικότητα του αντικειμένου. Έτσι το έργο τέχνης πλησιάζει να έχει τα
χαρακτηριστικά ενός quantum. Γιαυτό το άριστο για τις ψηφιακές δημιουργίες είναι να
εκτίθενται ως εικαστικά δρώμενα κι όχι ως τυπωμένα αντικείμενα. Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr Εικόνα Άρθρου: Ψηφιακή Ζωγραφική 2024