Οι ζωγραφιές δεν έγιναν ποτέ.

Θυμήθηκα τα προσχέδια αυτά πρόσφατα επειδή είδα την σχετική  κινηματογραφική απόπειρα.

Πάντα θεωρούσα πως το δυσκολότερο πράγμα στους διαλόγους μεταξύ τεχνών και καλλιτεχνών είναι  η αναλογία του ύφος. Ο καλλιτέχνης που επιχειρεί λ.χ. να συνομιλήσει με ένα λογοτέχνη πρέπει να βρει ύφος τέτοιο που να ανά-λογο και συμβατό με το  κείμενο αναφοράς, και τουλάχιστον να μην ασεβεί προς αυτό .

Ύστερα, σημαντικό είναι να ξέρεις την τέχνης της αφαίρεσης-κάθαρσης  των περιττών στοιχείων και του εικονογραφικού εμπλουτισμού αυτοσχεδιάζοντας χωρίς να πειράζεις και να παραβιάζεις το κείμενο. Καλό είναι να ξέρεις τί θα αφήσεις απέξω και τί δικό σου  θα προσθέσεις ως οργανικό μέλος του όλου.

Τελικώς καλό είναι άμα κάνεις έναν διάλογο-συνομιλία να μην έχεις ιδεοληπτικές εμμονές. Αλλιώς δεν κάνεις διάλογο αλλά «κάνεις μάθημα» στον καλλιτέχνη με τον οποίο συνομιλείς και ο οποίος, επειδή συνήθως δεν ζει, δεν μπορεί καν να σε πει να τον αφήσεις στην ησυχία του και στη δική του θεώρηση της ζωής. 

Καλό θα ήταν, θαρρώ, να μελετούσαν οι σύγχρονοι καλλιτέχνες τους τρόπους ανασύνθεσης των παλαιών βυζαντινών εικαστικών μαϊστόρων. Θα είχαν να μάθουν πολλά.

Δυστυχώς ο κόσμος του Βυζαντίου  και τα μεγάλα του εικαστικά μαθήματα από  ημιμάθεια και ιδεοληψία-προκατάληψη  στο νεώτερο  Ελλαδικό κράτος   έχουν αποκλειστεί αφού δεν ταυτίζονται με τα «ιδεώδη»  της Εσπερίας απ? όπου υποτίθεται «όλα τα άγαθα» αποκλειστικώς έρχονται.

Καλημέρα.

Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr

Εικόνα άρθρου: Δύο σχέδια για την «Φόνισσα»  του Παπαδιαμάντη.