Δεν υπάρχει εξάλλου ποίηση. Υπάρχουν ποιητές και πιθανότατα  ούτε καν αυτοί υπάρχουν. Υπάρχουν ποιήματα που κρίνονται από την εκκλησία του δήμου, την κοινότητα στην οποία απευθύνονται, και από την ιστορία γενικότερα. Υπάρχουν ποιήματα που λειτουργούν τη ζωή, μέσα στη ζωή κι άλλα που απλώς καλλιεργούν την ιδωτεία.

Υπάρχουν στιγμές -σπάνιες και λιγοστές- κατά τις οποίες κάποιος λειτουργεί ως δημιουργός και ξεφεύγει από τον στενό εαυτό του και εκφράζει πλατύτερα μια κοινότητα ή και την οικουμενική κοινότητα κάποτε. Αυτά τα έργα είναι καλά ποιήματα.

Από τη στιγμή, πάντως,  που κάποιος δημοσιοποιεί τα έργα του πρέπει να είναι διατεθειμένος να δεχτεί κάθε μορφής κριτική, θετική ή αρνητική, αλλά και το χειρότερο να δεχτεί και ψεύτικους επαίνους και αβρές, εύκολες, βολικές κολακείες που θρέφουν τα αυτιά και τον εγωισμό.

Τίποτα από όσα ζητούν να είναι δημόσιο γεγονός, δεν μπορεί να είναι στο απυρόβλητο στην κοινωνία των ανθρώπων.

Κι απ΄ την άλλη το ίδιο λάθος είναι να γενικεύει κανείς και εκκινώντας από ένα έργο να κρίνει το σύνολο του έργου κάποιου ή και ολόκληρη την ομάδα στην οποία ο δημιουργός ανήκει.

Δύσκολο πράγμα η κριτική και δυσκολότερο πράγμα να μάθει κανείς να τη δέχεται με τρόπο που να τον ωφελεί και να τον προάγει ως άνθρωπο και δημιουργό.

Αλίμονο εάν φτάσουμε στο σημείο να μην μπορούμε να απορρίψουμε, ακόμη και με δριμύ σατυρικό τρόπο, πράγματα κι όλα γίνουν ανέγγιχτα, αδιάβροχα και επιδεχόμενα μονάχα κολακείας και λόγων υμνητικών.

Αν κάποτε, ώ μη γένοιτο φτάσουμε στο σημείο αυτό, να φοβόμαστε όλοι και κυρίως οι ποιητές που θα λαλούν τότε λόγια κενά χωρίς να υπάρχουν παρά μονάχα ώτα φοβισμένα να ακούσουν και χείλη ικανά μονάχα να κολακέψουν.

Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr

Εικόνα άρθρου: Ο Γραφιάς. Μελάνια και ξηρά παστέλ σε χαρτί Lokta. 55x75 εκ.