Είχε αστική καταγωγή και κουλτούρα ανάλογη και είχε, εμπειρικά μάλλον και από τη φύση του,  πολύ καλό γούστο και καλό «μάτι». Έβλεπε την καλή τέχνη.

Είχε όμως ένα ελάττωμα.  Άμα του έδειχνες κάτι αμέσως έψαχνε να βρει το λάθος, το πρόβλημα, το αδύναμο σημείο του, κάτι που δεν έστεκε. Κι έμενε σε αυτά και δεν τα συνταίριαζε με κάτι θετικό αφού όλοι γνωρίζουν πως τίποτα δεν είναι ολότελα σκάρτο τον κόσμο.

Πολλοί άνθρωποι, ιδιαίτερα στις μέρες μας, είναι σαν τον φίλο που έφυγε πρόσφατα.

Έτσι κι εκείνος μίλαγε και έλεγε τα σχόλια του χωρίς να σκεφτεί πώς πίσω απο όσα φτιάχνουν οι άνθρωποι υπάρχει μια ψυχή που πόνεσε, που ελπίζει να λάβει λίγη χαρά, λίγη αναγνώριση που θα στηρίξει την αυτοεκτίμηση, την αξιοπρέπεια, κάτι.

Με είχε πικράνει κι εμένα πολλές φορές άλλοτε γιατί είχε δίκιο, και τις πιο πολλές φορές επειδή δεν είχε δίκιο. Σχεδόν όμως όλες με πίκραινε γιατί δεν ήξερε από οικονομία χρόνου και λόγων, δηλαδή δεν είχε τρόπο φιλιωτικό και αγαπητικό, δεν ήξερε πότε να πει κάτι, πώς να το πει, και σε τί λόγια να το χωρέσει.

Έφυγε από τον μάταιο κόσμο χωρίς να αλλάξει θαρρώ κανέναν με τα σωστά η λάθος σχόλια του. 

Το κακό είναι πως δεν μάλλον άλλαξε ούτε τον ίδιο του τον εαυτό.

Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr