Vekrakos
Spartorama | «Μια μικρή ιστορία από ένα σύγχρονο Γεροντικό», από τον Γεώργιο Κόρδη

«Μια μικρή ιστορία από ένα σύγχρονο Γεροντικό», από τον Γεώργιο Κόρδη

Γεώργιος Κόρδης 22/10/2017 Εκτύπωση Άρθρα
«Μια μικρή ιστορία από ένα σύγχρονο Γεροντικό», από τον Γεώργιο Κόρδη
«Ο μοναχός αγαπούσε την απλότητα και την αλήθεια των ανθρώπων, που δεν κρύβουν τίποτα και δεν κρύβονται πίσω από μάσκες, τίτλους, επαίνους και δόξες»
Οδός Εμπόρων

Ίσως, σκέφτομαι, ένδειξη ικανή -αφού ευτυχώς η απόδειξη αποκλείεται- της μικρότητας είναι η διαρκής ενασχόληση με τους άλλους και η εικασία για τις δυνατότητες και τα όρια τους. Λες και όσοι ασκούν το σπορ αυτό είναι υπεράνω υποψίας και αμφιβολίας και ξέρουν...ξέρουν τα πάντα, ακόμη και μέχρι πού φτάνει το μυαλό και η ύπαρξη των άλλων.

Βαριέμαι. Τελείως όμως...

Γιαυτό θα σας πω μια ωραία ιστορία από ένα σύγχρονο γεροντικό.

Κάποια φορά ρώτησα έναν μοναχό Κύπριο που έμενε στην Αθήνα για κάποια χρόνια. Ποιο μέρος πάτερ σε αρέσει πιο πολύ στην Αθήνα. Δεν το πολυσκέφτηκε. Η Ομόνοια μου λέει. Με ξάφνιασε. Τότε η περιοχή είχε ήδη υποβαθμιστεί, κατά πως λέμε, και δεν είχε καμμία ομορφιά, τουλάχιστον στα δικά μου αφελή και τυφλά μάτια.

Γιατί; τον ρωτάω.

Μα γιατί εκεί γύρω συχνάζουν και ζουν οι πιο βασανισμένοι άνθρωποι καλέ μου. Οι πιο περιθωριοσποιημένοι, οι λιγότερο βολεμένοι, οι κατατρεγμένοι. Κι εμένα μ΄ αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι γιατί είναι πιο αληθινοί και ανεπιτήδευτοι από όλους εμάς (έβαζε και τον εαυτό του μέσα κι ας μην το άξιζε).

Ακου να δεις κριτήριο και μέτρο ζωής.

Και μην τα μπλέξετε με τίποτα σύγχρονες ιδεοληψίες για ετερότητες και τα ρέστα.

Ο μοναχός αγαπούσε την απλότητα και την αλήθεια των ανθρώπων, που δεν κρύβουν τίποτα και δεν κρύβονται πίσω από μάσκες, τίτλους, επαίνους και δόξες.

Μιαν άλλη φορά μου είχε πει πως δεν του άρεσε καθόλου η Αγγλία γιατί εκεί οι άνθρωποι χαμογελάνε διαρκώς. Κι αυτό έμοιαζε ψεύτικο στα μάτια του, τα μαθημένα να βλέπουν τη χαρά και τη λύπη παρέα, το δάκρυ και το χαμόγελο κεκραμένα, και δεν αντανακλά την πραγματικότητα τους.

Στα άδολα και πλατιά σαν έρημος μάτια του – ακόμη έτσι είναι και σκέφτεται ο ευλογημένος– αυτό που πρωτεύει και είναι βάση για τη ζωή είναι η αναγνώριση και παραδοχή της πραγματικότητας που εξορκίζει τον φαρισαϊσμό και την υποκρισία. Ύστερα τα επίλοιπα τα βρίσκουμε. Όσα μπορέσουμε εν πάσει περιπτώσει. Ακόμη και τίποτα αν δεν βρούμε δε χάθηκε κι ο κόσμος. Ο Θεός δεν θα ζητήσει να του καταθέσεις περι-ουσία αλλά προσπάθεια, ειλικρίνεια και καθαρή καρδιά και κυρίως έλεος, για όλους.

Καλημέρα

Γεώργιος Κόρδης


Οδός Εμπόρων