Μερικές φορές μάλιστα ορισμένοι, μέσα στην απελπισία τους,  δεν ανέχονται που κάποιοι άλλοι για τους δικούς τους λόγους αδιαφορούν και συνεχίζουν να ζουν τη ζωή τους κανονικά, απολαμβάνοντας δηλαδή χαρές και ηδονές.

Τότε οι έχοντες το πρόβλημα εξανίστανται και γίνονται συχνά επιθετικοί και πολλά απαιτητικοί χωρίς όμως να αναρωτιούνται για την δική τους στάση μέσα στην ζωή.

Γιατί το ερώτημα που προκύπτει εδώ είναι το εξής και να με συγχωρείτε κιόλας.

Ποιους ακριβώς πρέπει να συμπαθούμε  και ποίων  να συμμεριζόμαστε το πόνο; Μέχρι ποιο σημείο πρέπει να φτάνει το εύρος της κατά πως λένε σήμερα «ενσυναίσθησης»; Τελειώνει η «ενσυναίσθηση»; στα όρια της οικογένειας, των φίλων, των συμπατριωτών, των ομοϊδεατών, των ομοθρήσκων ή συμπεριλαμβάνει και τους αλλόφυλους, του αλλόδοξους ακόμη και τους εχθρούς; Κι ακόμα παρακάτω σε τί ακριβώς συνίσταται η «ενσυναίσθηση» αυτή; Εξαντλείται σε μερικά εκ του μακρόθεν και εκ του ασφαλούς καλά και παρηγορητικά λόγια  ή συμπεριλαμβάνει κάτι που αφορά την κανονική ζωή σε μικρή ή μεγαλύτερη ακτίνα;

Διότι άμα είναι να έχει όρια και να τελειώνει η «ενσυναίσθηση» στον κύκλο  των εδικών μας τότε προς τί παραπονούμεθα όταν οι άλλοι δεν συμμερίζονται τον πόνο μας; Ίσως απλώς δεν είμεθα για εκείνους δικοί τους και άρα δικαιούνται να αδιαφορούν και να ζουν τη ζωή τους κανονικά.

Στην καθ΄ ημάς παράδοση γνωρίζουμε πως υπάρχουν άγιοι που είναι κλαμμένοι όλη μέρα κι όλη νύχτα και ζουν με χαρμολύπη τη ζωή, δηλαδή δεν έχουν ποτέ χαρά και λύπη ατόφια και καθαρή. Κεκραμμένη η χαρά τους με λύπη για τα πάθια όλου του κόσμου, όλων των ανθρώπων, φίλων τε και γνωστών, αγνώστων τε και εχθρών. Και η προσευχή τους είναι για όλους όπως ακριβώς ευχόμεθα στην Θ. Λειτουργία της Εκκλησίας «υπέρ των μισούντων και αγαπώντων ημάς»,  και «υπέρ της των πάντων ενώσεως».

Οι άγιοι που έχουν τέτοιο εύρος αγάπης και «ενσυναίσθησης» θα μπορούσαν και θα εδικαιούντο να παραπονεθούν για την αδιαφορία των άλλων που εν καιρώ θλίψεων εκείνοι χαίρονται. Δεν το κάνουν φυσικά γιατί έχουν κανονική αγάπη δηλαδή αγάπη βαφτισμένη στην ελευθερία γιαυτό τίποτα δεν απαιτούν από τους άλλους παρά μονάχα ζητούν να φτιάξουν ένα κύτταρο του κόσμου, να γίνουν οι ίδιοι δηλαδή άνθρωποι πλατείς που να αγκαλιάζουν και να νοιάζονται για όλους ανεξαιρέτως κι όχι μονάχα για τους φίλους τους και τους συμπατριώτες τους, κάτι εξάλλου που κάνουν ακόμη και όσοι ζουν σε σπείρα εγκληματιών. 

Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr

Εικόνα άρθρου: Βραχνός προφήτης. Ψηφιακό. 2013