«Δεν θέλω να κάτσω στις πρώτες θέσεις… πάω»

Χθες το βράδυ, 31/7/2023, βρέθηκα στο Σαϊνοπούλειο Αμφιθέατρο για να παρακολουθήσω την παράσταση «Βατράχια» του Αριστοφάνη της Έφη Μπίρμπα με τους Άρη Σερβετάλη και Μιχάλη Σαράντη.

Είχα στηθεί στην ουρά για να αγοράσω το εισιτήριό μου, όταν ξαφνικά αντιλήφθηκα στα αριστερά μου μια βιβλική μορφή να στέκεται ακίνητη και μόνη και να κοιτάζει προς την πύλη εισόδου, εκεί που στέκεται ο ελεγκτής των εισιτηρίων.

Ήταν ο πάπα Γιώργιος Μπλάθρας ο εφημέριος της μητρόπολης Σπάρτης και πνευματικός πολλών από εμάς. Παράτησα αμέσως την σειρά μου και έσπευσα να τον χαιρετίσω. Φιλώντας του το χέρι (από αληθινό σεβασμό και όχι από στεγνή θρησκευτικότητα) τον ρώτησα: «Τι κάνετε εδώ πάτερ;» «Ε..., ήρθα για τον Κώστα που είναι στη παράσταση» είπε με μάτια σχεδόν δακρυσμένα από την συγκίνηση.

Μιλούσε για τον Κωνσταντίνο Μπλάθρα, τον γιό του, τον διάσημο κινηματογραφάνθρωπο, συγγραφέα και σκηνοθέτη που είχε κάνει την μετάφραση του κειμένου αλλά συμμετείχε και στην διασκευή του έργου μαζί με την σκηνοθέτιδα  Έφη Μπίρμπα και τον εξαίσιο ηθοποιό Άρη Σερβετάλη (Ο Άγιος Νεκτάριος στην ταινία «Ο άνθρωπος του Θεού»).

«Α, κατάλαβα», απαντώ αυτόματα. «Εξαιρετικός, να τον χαίρεστε. Και είστε μόνος; Να κανονίσουμε ένα αυτοκίνητο να σας μεταφέρει πίσω από τα παρασκήνια και να καθίσετε στις πρώτες θέσεις». Ήμουν αποφασισμένος να αγγαρέψω οποιοδήποτε αυτοκίνητο περνούσε για να τον μεταφέρει.

Αγριεύει ο γέροντας: «Δεν θέλω να κάτσω στις πρώτες θέσεις… πάω» και κατευθύνεται προς τον ελεγκτή των εισιτηρίων, άνθρωπο του θιάσου που υπερασπίζεται τα οικονομικά συμφέροντα της παραγωγής. Τους έβλεπα να συζητούν, μέχρι που ο ελεγκτής, προς μεγάλη μου ανακούφιση, του λέει «Πέρασε παππούλη!».

Τον παρακολουθούσα να ανεβαίνει με βήμα γοργό τον λοφίσκο, με το ίδιο γοργό βήμα που οργώνει -χρόνια τώρα- τα μονοπάτια που οδηγούν σε σκήτες, μοναστήρια και τόπους λατρείας σε Πάρνωνα και Ταΰγετο, μέχρι που εξαφανίστηκε μέσα στο ημίφως.

Αυτός ο εξαίσιος ιερωμένος έχει συνηθίσει να αντιμετωπίζει τις χαρές και τις λύπες που του φέρνει η ζωή με την ίδια μακροθυμία και την ίδια καρτερία. Η οικογένειά του έχει υποστεί πλήγματα σοβαρά που θα έκαναν κάποιον άλλο να λυγίσει χωρίς επιστροφή. Και όμως ο πάπα Γιώργης συνεχίζει να αλωνίζει στα μονοπάτια του Πάρνωνα -και στις ψυχές του ποιμνίου του- έτοιμος πάντοτε να προσφέρει τις αγαθές υπηρεσίες του σε όλους.

Κα όταν η ζωή του φέρνει χαρές δεν καυχιέται, δεν επαίρεται. Με τον ίδιο τρόπο αλωνίζει τα μονοπάτια της ψυχής μας -ίσως, ίσως με ένα δάκρυ χαράς παραπάνω αυτήν την φορά-. Δεν ζητάει τιμές και αναγνωρίσεις, αποφεύγει να κάτσει στην πρώτη σειρά. Το μόνο που κάνει είναι με χριστιανική ταπεινοφροσύνη και καρτερία να δέχεται τα καλά και τα κακά που του προσφέρει κάθε μέρα ο πανάγαθος Θεός και να συνεχίζει αδιαλείπτως να εκπληρώνει τον προορισμό του πάνω σε αυτήν την γη.

Αν αυτό δεν λέγεται Χριστιανοσύνη. τότε τι;

Ανηφόρησα κι εγώ με τη σειρά μου τον λόφο και απόλαυσα με άλλη διάθεση την αριστουργηματική παράσταση (θα επανέλθω με άλλο άρθρο) των «Βατράχων».

 

 

 

Ο Κωνσταντίνος Μπλάθρας γεννήθηκε στη Σπάρτη το 1964. Σπούδασε στην Αθήνα θεολογία, και σκηνοθεσία κινηματογράφου στη Σχολή Χατζίκου. Άρθρα και κριτικές του για τον κινηματογράφο έχουν δημοσιευθεί στα περιοδικά "Αντι-Κινηματογράφος", "Κινηματογράφος και Επικοινωνία", "Camera Stylo" καθώς επίσης και στη "Νέα Εστία", "Ακτή", "Το Δέντρο", "Θεός και Θρησκεία", "Σύναξη", κ.ά. Έχει σκηνοθετήσει τη μικρού μήκους ταινία "Το παιχνίδι" (1992). Εργάζεται ως δημοσιογράφος και σκηνοθέτης.

 

«Έχω ανάγκη μια καρδιά, μια ανακαινισμένη καρδιά» τονίζεται στο έργο «Βατράχια» κατά το διάλογο Διονύσου - Αισχύλου.

Ν.Μ.