Οι εκλογές αποτελούν ύψιστη λαϊκή κατάκτηση που προήλθε μετά από σκληρούς πολιτικούς αγώνες για την αναγνώριση και κατοχύρωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων που καταπατούσαν οι εκάστοτε ισχυροί εξουσιαστές οι οποίοι αντιπροσώπευαν τη μειοψηφία της πλουτοκρατίας. Είναι γι’ αυτό καθήκον του κάθε πολίτη να προσέρχεται σ’ αυτές και να μην αφήνει τα λειτουργικά κυβερνητικά προβλήματα, που συχνά καλλιεργούνται και προβάλλονται με τον ιδιοτελή σκοπό της απογοήτευσης και παθητικότητας της κοινωνίας και μάλιστα των νέων, ώστε να απέχουν από την εκλογική διαδικασία.

Είναι γεγονός ότι και τα ίδια τα κόμματα και οι εκπρόσωποί τους συμβάλλουν πολλές φορές στην απαξίωση της πολιτικής ζωής που επιτρέπει σε κάποιους μονίμως μεμψίμοιρους να ισχυρίζονται πως «όλοι το ίδιο είναι» και «δεν έχει κανένα νόημα η ψήφος μας»!

Η αλήθεια είναι πως απέχουμε πολύ από το να είμαστε «κοινωνία αγγέλων» κι έτσι σχεδόν πάντα θα υπάρχουν μικρές ή μεγάλες παρεκτροπές σε όλους τους πολιτικούς χώρους και συχνά κάποιοι από τα πολιτικά πρόσωπα θα εκμεταλλεύονται τις θέσεις εξουσίας, που τους ανατίθενται για να «υπηρετήσουν» το κοινό συμφέρον και θα κοιτάζουν, κατά τη λαϊκή έκφραση, «την πάρτη τους»! 

Τέτοιου είδους καταστάσεις αποτελούν «βούτυρο» στο ψωμί των κοινωνικών μηδενιστών, που απορρίπτουν συλλήβδην όλους τους κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς, παρουσιάζοντας μια εικόνα απόλυτης κρατικής διάλυσης, πολιτικής ανηθικότητας, κοινωνικής διαφθοράς και άνομου πλουτισμού των λίγων σε βάρος των πολλών.

Με ισοπεδωτικές γενικεύσεις φτάνουν στο σημείο να «πριονίζουν» τα πόδια της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και των θεσμών της, εξομοιώνουν τις πολιτικές ιδεολογίες, στοχοποιούν πρόσωπα και καταστάσεις, απορρίπτουν τους πάντες και τα πάντα, αγιογραφούν το παρελθόν, κατακρίνουν με σκαιότητα το σήμερα και προδιαγράφουν ένα σκοτεινό και φοβερό μέλλον για τον τόπο μας, προτρέποντας τους νέους να τα παρατήσουν όλα και να φύγουν στο εξωτερικό «γιατί εδώ τίποτα δε γίνεται»!

Στο παρελθόν κάποιοι αμετροεπείς του ιδίου φυράματος ρητόρευαν κατά του κοινοβουλευτισμού με τη φράση «δε βρίσκεται ένας λοχίας να μας σώσει;». Και προέκυψε η δικτατορία της 21ης Απριλίου που κράτησε εφτά πικρά και δύσκολα χρόνια, οδηγώντας τον Ελληνισμό στην εθνική τραγωδία της Κύπρου, η οποία συνεχίζεται ως σήμερα.

Ο μεγάλος λογοτέχνης και πνευματικός άνθρωπος Άγγελος Τερζάκης είχε γράψει:

«Είναι πάντοτε επικίνδυνο να γενικεύει κανένας, αλλά και η δειγματοληψία δεν μπορεί να καταργηθεί σα μέθοδος. Μου έχει τύχει πάμπολλες φορές, σε συζήτηση όχι διαλογική αλλά σε κύκλο, ν’ ακούσω κάποιον να λέει, όταν οι διαπιστώσεις φαίνονται να φτάνουν σε αδιέξοδο: «Μωρέ εμάς μας χρειάζεται δικτατορία!» – και δυο-τρεις άλλοι γύρω να συμφωνούν, κουνώντας επιδοκιμαστικά τα κεφάλια τους. Τότε κάτι μαραίνεται μέσα μου, με κυριεύει αθυμία. Όχι γιατί οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται, κατά τη γνώμη μου, σε πλάνη. Αλλά γιατί βλέπω πόσο εύκολα απεμπολούν τα άτομα τις ελευθερίες τους, τα ευγενέστερα δικαιώματά τους, ό,τι με τόσους αγώνες έχει κατακτηθεί στο μάκρος της ιστορίας, με τόσο αίμα. Απεμπολούν δηλαδή την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και πόσο είναι πρόθυμοι οι άνθρωποι να την ανταλλάξουν με μιαν αβασάνιστη, κοντόθωρη, χαμηλή αμεριμνησία, που δεν τους εξασφαλίζει – όπως νομίζουν – τα κεκτημένα, αλλά που τους δίνει την ψευδαίσθηση πως τα εξασφαλίζει. Γιατί κανένας, κι ο πιο ανιστόρητος, δεν μπορεί να μην ξέρει ότι τα τέτοια καθεστώτα, τ’ αυταρχικά, τα πιεστικά, έχουν κακό τέλος, και πως τη στιγμή της ανατροπής τους ο σπασμός κλονίζει συθέμελα, συνεπαίρνει τα πάντα, παράνομα και νόμιμα μαζί, ένοχα και αθώα». (Προσανατολισμός στον αιώνα)

Ως υπεύθυνοι πολίτες είναι ανάγκη να παραβλέψουμε τα αρνητικά της πολιτικής ζωής, όχι για να παραμείνουν αυτά εσαεί, αλλά για να ψηφίσουμε έμπρακτα την ανατροπή και την αλλαγή τους πέρα από τους ύποπτους μηδενισμούς, που εκφράζονται ένθεν κακείθεν, χωρίς εναλλακτικές προτάσεις. Ιδίως η νεολαία μας θα πρέπει να ενδιαφερθεί για την ανανέωση της πολιτικής ζωής και να προσέλθει στις εκλογές ομοθυμαδόν για να δώσει το μήνυμα ότι αυτή θα αποφασίσει για το μέλλον που της ανήκει.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΗΤΡΑΚΟΣ