Εκτύπωση

https://www.spartorama.gr/articles/61666-i-leschi-anagnosis-spartis--diabase-to-muthistorima-tou-christou-kuthreoti--me-ton-titlo-ekei-pou-zoume/
Spartorama - Print | Η Λέσχη Ανάγνωσης Σπάρτης, διάβασε το μυθιστόρημα του Χρίστου Κυθρεώτη, με τον τίτλο «Εκεί που ζούμε»

Η Λέσχη Ανάγνωσης Σπάρτης, διάβασε το μυθιστόρημα του Χρίστου Κυθρεώτη, με τον τίτλο «Εκεί που ζούμε»

Η Λέσχη Ανάγνωσης Σπάρτης, διάβασε το μυθιστόρημα του Χρίστου Κυθρεώτη, με τον τίτλο «Εκεί που ζούμε»
Για τη Λέσχη Ανάγνωσης Σπάρτης γράφει ο Κωσταντίνος Παπαϊωάννου
Οδός Εμπόρων

Στο «εκεί που ζούμε», από τις πρώτες δουλειές του συγγραφέα, ο πρωταγωνιστής Αντώνης Σπετσιώτης, ετοιμάζεται να παραιτηθεί από τη δουλειά του σε μια ‘’παραπαίουσα’’ δικηγορική εταιρεία, και να κάνει καινούρια αρχή, σε μία θέση μεταφραστή στο Λουξεμβούργο, γνωρίζοντας εκ των προτέρων την έκβαση και αυτής της επιλογής και τα κοινωνικοσυναισθηματικά της επακόλουθα..! Για μια φορά ακόμα, αναζητά ένα νόημα, έναν προορισμό ενώ προσπαθεί να κατανοήσει τον εαυτό του. Ωστόσο εγκλωβισμένος σε μια καθημερινότητα εξαιρετικά πολύπλοκη και ρευστή, που ο ίδιος ούτε αποδέχεται ούτε προκαλεί, θα βρεθεί μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο αντιμέτωπος με το φόβο του θανάτου, το παρελθόν του, με διλήμματα, οικογενειακά αδιέξοδα, επτασφράγιστα μυστικά, αμφιβολίες, άσπονδους φίλους, ασκήσεις  αντοχής, καλής οδήγησης και παρκαρίσματος,  εμβριθείς εξομολογήσεις και υπεκφυγές. Το πιστεύω του για την Αποτυχία: «Δεν υπάρχουν γενιές που έχουν χάσει τη σειρά τους αλλά άνθρωποι που έχουν χάσει τη σειρά τους».

Υπάρχουν πέντε σκηνές-άξονες μέσα στην ιστορία που αφηγείται.

  1. Τα δικαστήρια -η φατρία των Νομικών,  κατήγοροι και κατηγορούμενοι, οι δικαστικές αίθουσες. Ο τύπος προηγείται της ουσίας.
  2. Οι εργασιακές σχέσεις. Η δουλειά στο Γραφείο. . .Θύτες και θύματα. Αριβίστες  και αδιάφοροι, εργασιομανείς και αργόσχολοι.  Οι Ευνοούμενοι και οι υπό διωγμόν. Μότο: «Οτιδήποτε βοηθάει Οποιονδήποτε, Οποτεδήποτε»
  3. Το ταξίδι στο Χαλκούτσι, στον Ορχομενό, εικόνες εγκατάλειψης, η οικονομική Κρίση.  Η αδιέξοδη επαφή με τον πατέρα του, οι  τετριμμένοι τους  διάλογοι, η συνειδητότητα της απαρέσκειάς του.
  4. Στο νεκροτομείο με τον γιο της πελάτισσάς του. Η αίσθηση του θανάτου, του προσωρινού, της ματαιότητας των περιττών και των ανούσιων. 
  5. Οι συναντήσεις με τις γυναίκες της ζωής του, τη Στέλλα και την  Άννα. Οι ανασφάλειες και οι παλιές αγκυλώσεις επανέρχονται.  Τι αντιπροσωπεύει γι΄ αυτόν ο έρωτας…;

Στο παρελθόν λειτουργούσε ως αγχολυτικό. Τώρα τον αναγνωρίζει ως ‘τη μόνη κανονικότητα’ στη ζωή του. Για να τον επαναπροσδιορίσει, χρειάζεται μια νέα κανονικότητα. Δεν αποτολμά όμως ριζικές αλλαγές.

Και παντού και πάντα ο Χρόνος. Δεν παγώνει, δεν περισσεύει, φθείρει πρόσωπα και καταστάσεις, δεν περιμένει, τελειώνει. Άγχος για το κυνήγι του: για να προλάβεις μια δουλειά, για να ετοιμαστείς για κάποια άλλη, για να φθάσεις κάπου, να διδαχθείς, να απολαύσεις, να ζήσεις.

Και ο Χώρος. (Εξ ού και ο τίτλος): «Η μνήμη και ο χώρος πολλές φορές πάνε χέρι-χέρι: Θυμήσου το πού ήσουν κάποια στιγμή και θα θυμηθείς …και το πώς ένοιωσες».


«Εκεί που ζούμε» του Κυθρεώτη Χρίστου, εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ, 2019


Κ. Παπαϊωάννου