Από όλες τις εικόνες όμως του χειμώνα, αγαπώ πιότερο να βλέπω ανθρώπους σφικτά τυλιγμένους στα ζεστά - φτωχικά ή ακριβά δεν έχει σημασία- ενδύματά των. Σε παλτά ασπίδες πολύχρωμες, σε πουλόβερ ζιβάγκο, που αγκαλιάζουν απαλά στήθια και λαιμούς, σε φουστάνια πολύχρωμα που ελίσσονται ερωτικά γύρω από σώματα γυναικών, σε κάλτσες ριγωτές που χαϊδεύουν πόδια τορνευτά, σε παντελόνια από χοντρά υφάσματα κοσμημένα συχνά με σχέδια περίτεχνα και κάποτε εξωτικά.

Χρόνια με πήρε να εννοήσω γιατί με θέλγουν οι ταπεινές εικόνες αυτές. Χρόνια με πήρε να καταλάβω πως η γοητεία τους πηγάζει από μίαν αίσθηση σιγουριάς που ανθίζει αναιτίως μέσα μου σαν τις βλέπω να διέρχονται αβίαστα, σχεδόν περιγελαστικά παρελαύονοντας μπρός στα μονίμως ορθάνοιχτα  και έκπληκτα μάτια μου· μια σιγουριά πως όλοι, όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι, και οι πιο μοναχικοί, και οι λιγότερο της τύχης ευνοημένοι, ακόμα και όσοι κατέχουν ολίγα πλούτη και δόξες, έχουν ένα πράμα κατάσαρκα να τους αγκαλιάσει να τους δώσει μια επαφή με ξένο σώμα, να τους δώσει μια υπόσχεση πως ποτέ, πως ποτέ δεν θα μείνουν ανέστιοι και μετέωροι επάνω σε ένα κενό αισθημάτων με σώμα ανέγγιχτο, με κορμί αμάλαγο από χάδι και ζεστή, τρυφερή αγκαλιά.

(Γ.Κ. 12-11-2021 Δεύτερη γραφή, kordis.gr)

Εικόνα άρθρου: Η Αγκαλιά. Ψηφιακή ζωγραφική. 2017. Giclee Print.