Ο Ελληνικός ρυθμός προϋποθέτει την κατάργηση ή υπέρβαση της συμμετρίας και συνεπώς της ισορροπίας πράγμα που συνεπάγεται την δημιουργία μιας αέναης κατάστασης ταυτόχρονης κινήσεως και σταθερότητας. Μια κίνηση εν στάσει και μια στάση εν κινήσει. Κι αυτή η δυναμική κατάσταση είναι η δομή, δηλαδή το ίδιο το πράγμα.

Με τον τρόπο αυτό το εικαστικό γεγονός κοινωνεί-μετέχει των ιδιοτήτων του κόσμου (ακινησία-αϊδιότητα και ταυτόχρονη τρεπτότητα-κίνηση)  και γίνεται κόσμος.

Ο ρυθμός ως κατάσταση ταυτόχρονης αενάου κινήσεως και σταθερότητας δεν ορίζεται ούτε περιγράφεται καθόσον δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, εφόσον είναι ένα γίγνεσθαι. Το ρυθμό τον αιθάνεσαι δεν τον βλέπεις.

Κι ο «καλλιτέχνης» άμα κληθεί να ζωγραφίσει το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να εισέλθει στην κατάσταση αυτή και να χορέψει ψυχή τε και σώματι και καρδία καθαρή.

Εκεί σε αυτόν τον «χορό» δεν υπάρχουν λογικές έννοιες και σχολαστικοί ορισμοί ούτε οι συνήθεις συμβατικές επιδώξεις της μίμησης εξωτερικών χαρακτηριστικών της «φύσης».

Ο ρυθμός είναι κατάσταση μανικής έκστασης και εθελούσιας παράδοσης της ψυχής στην «πυρά», είναι εκουσία κατάλυση των ορίων του νου για να ελευθερωθεί ο νους και να περάσει από το σχολαστικόν και βασανιστικόν ορίζειν στην απελευθερωτική ερωτική μέθεξη και στο αέναο γίγνεσθαι, σε ένα υπέροχο ουσιαστικό τίποτα, να γίνει αόρατο ορατό φως και η τα πάντα λαλούσα σιωπή.

Το ρυθμό σαν το «χορέψει» καλά κανείς γεννιέται ο κόσμος απ΄ την αρχή όχι για να πεθάνει αλλά για να ξαναγεννηθεί και πάλι απ΄ την αρχή. Ο ρυθμός της Αναστάσεως είναι προάγγελος, απαυστος κήρυκας της αέναης ζωής.

Καληνύχτα

Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr