Σήμερα στον 21ο αιώνα η ενεργή Ελληνίδα αγρότισσα είναι καλά πληροφορημένη τόσο από την μεγάλη διάχυση της πληροφορίας, στην οποία έχει πλέον ευρύτατη πρόσβαση λόγω και την μόρφωσης και της επιμόρφωσής της, όσο και στην ανάπτυξη μεγάλων δεξιοτήτων στον χειρισμό της τεχνολογίας και των αυτοματισμών.

Η προσαρμογή των γυναικών που επαγγελματικά εντάσσονται στην αγροτική δραστηριότητα σήμερα, τόσο στις προσφερόμενες ευκαιρίες και στα χρηματοδοτικά κίνητρα, όσο και στα νέα δεδομένα της τεχνολογίας της Πληροφορίας και της νέα Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ), είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.

Σήμερα πλέον, όταν αναφερόμαστε στην αγρότισσα δεν επιτρέπεται να αναπαράγουμε το μοντέλο που ίσχυσε στην μεταπολεμική Ελλάδα και να μιλάμε για μια γυναίκα σκλάβα των υποχρεώσεων του σπιτιού και του χωραφιού ή να προσπαθούμε να δείξουμε πόσο «ηθικό» ή ρομαντικό είναι αυτό το παρωχημένο πρότυπο. 

Οι γυναίκες και οι άνδρες που ασχολούνται ενεργά και επιχειρηματικά με την αγροτική δραστηριότητα, των οποίων η μέση ηλικία είναι τα 30-60 χρόνια, είναι άνθρωποι της εποχής μας, με ιδιαίτερη έφεση στην καινοτομία και στην ανάπτυξη της αγροτικής επιχειρηματικότητας, που επιτρέπει και ενισχύει την αλλαγή νοοτροπίας γενικότερα, με αποτέλεσμα την εξέλιξη και των ανθρώπινων σχέσεων.

Ο τρόπος που αντιμετωπίζεται η γυναίκα αγρότισσα σήμερα είναι σχεδόν «φυσιολογικός», δηλαδή ενός ανθρώπου με δικαιώματα και υποχρεώσεις, με ευκαιρίες για προσωπική ανάπτυξη.

Η σύγχρονη αγρότισσα οδηγεί αγροτικό αυτοκίνητο, οδηγεί το τρακτέρ και το χρησιμοποιεί με επάρκεια στην καλλιέργεια, έχει φορολογική ταυτότητα, λαμβάνει επιμόρφωση, είναι έμπορος, ασχολείται με τον αγροτουρισμό και την βιοτεχνία, βγαίνει με τις φίλες της, διασκεδάζει με την συντροφιά της, κατευθύνει τα παιδιά της σε έναν σύγχρονο μοντέρνο τρόπο ζωής, επιδιώκοντας πάνω από όλα μια πολύ καλή μόρφωση γι’ αυτά.

Όμως από την άλλη πλευρά δεν παύει να είναι μάνα, να ασχολείται με την οικιακή οικονομία, να διαχειρίζεται τα του οίκου. Σ’ αυτή την δεύτερη διάσταση της προσωπικότητάς της, πραγματικά υπάρχουν ζητήματα που δεν έχουν επιλυθεί ακόμα και τα οποία απαιτούν τόσο νομοθετική ρύθμιση κι πολιτική βούληση, όσο και δημόσιες επενδύσεις.

Μερικά από τα ζητήματα αυτά ενδεικτικά είναι:

1. Η ελλιπής αναγνώριση της επαγγελματικής ενασχόλησης της αγρότισσας. Το γεγονός ότι π.χ. δεν απολαμβάνει άδειας και επιδόματος τοκετού, δείχνει ότι αγνοούμε ότι το πρόσωπο στο οποίο ευγνώμονες σκύβουμε υποκριτικά το κεφάλι, μειονεκτεί σε σχέση με άλλες εργαζόμενες γυναίκες παρά τις πολύ μεγαλύτερες αντιξοότητες που αντιμετωπίζει ως επαγγελματίας.
2. Η ανυπαρξία υποστήριξης της τρίτης ηλικίας στα χωριά, όπου κατά κύριο λόγο οι γυναίκες ασχολούνται με την αγροτική δραστηριότητα, καταντά καθήκον των γυναικών, άσχετα από την ολοήμερη επαγγελματική δραστηριότητά τους. Βεβαίως αυτό ισχύει για τις εργαζόμενες γενικότερα, όταν δεν υπάρχουν υποδομές περίθαλψης στο επίπεδο τουλάχιστον των Καποδιστριακών δήμων.
3. Η προώθηση της αγροτικής εκπαίδευσης, της εκπαίδευσης ενηλίκων και της παροχής επαγγελματικής κατάρτισης στις γυναίκες και τα κορίτσια των αγροτικών περιοχών αποτελεί αναγκαιότητα που θα ενισχύσει το άνοιγμα των οριζόντων σχετικά με την αγροτική επιχειρηματικότητα και θα επιτρέψει και την οικονομική και κατ’ επέκταση κοινωνική ανάπτυξη της αγρότισσας, αλλά και των αγροτών γενικότερα. Στην περιοχή μας βλέπουμε συχνά μεγάλες επιχειρηματικές επενδύσεις στον πρωτογενή τομέα. Τι μας λέει αυτό για τις ευκαιρίες που υπάρχουν και δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε, γυναίκες και άνδρες, λόγω ελλιπούς υποστήριξης από την Πολιτεία και την Αυτοδιοίκηση;
4. Η κοινωνική αναβάθμιση του αγροτικού επαγγέλματος μέσω των τεχνολογικών και επιστημονικών δεξιοτήτων που πλέον αναπτύσσει ο αγροτικός κόσμος της χώρας, θα επιτρέψει την επιλογή του αγροτικού επαγγέλματος και από νέους και νέες επιστήμονες, οι οποίοι μέσω των επενδυτικών κινήτρων, των χρηματοδοτικών εργαλείων, της απόκτησης δημόσιας γης για την ανάπτυξη μεγάλων αγροτικών εκμεταλλεύσεων θα μπορούν να ζήσουν στην ύπαιθρο υπό τελείως διαφορετικές συνθήκες και να γίνουν αγρότες επιχειρηματίες.
5. Θα πρέπει η γραφειοκρατία να μαζέψει τα πλοκάμια της, γιατί σε μια τέτοια χώρα, όπως η Ελλάδα, όπου το συγκριτικό πλεονέκτημα της παραγωγής ποιοτικών προϊόντων διατροφής και κυρίως η εξαγωγή τους ως τυποποιημένα προϊόντα, δεν έχει αξιοποιηθεί στο βαθμό που θα έπρεπε, να δοθούν ευκαιρίες στους νέους επιστήμονες να εφαρμόσουν τα επιστημονικά εργαλεία τους και να επιταχύνουν τους ρυθμούς ανάπτυξης στον κύριο πυλώνα της εθνικής μας οικονομίας που είναι η αγροτική παραγωγή.
6. Τέλος, επειδή η γεωργία είναι «εργοστάσιο χωρίς σκεπή» θα πρέπει να εκσυγχρονιστούν και οι μορφές και διαδικασίες ασφάλισης και διασφάλισης της αγροτικής παραγωγής, προκειμένου να αποτελέσουν ένα επιπλέον κίνητρο για όσους θέλουν να ασχοληθούν με την αγροτική δραστηριότητα. Η μετεξέλιξη της αγροτικής δραστηριότητας σε επιχειρηματική, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι εξομοιώνεται με την μεταποίηση και την βιομηχανία. Θα παραμένει πάντα εξαρτημένη από τις καιρικές συνθήκες και από τις φειδωλές αποζημιώσεις του ΕΛΓΑ, στον οποίον η Πολιτεία επιβάλει την υποχρεωτική ασφάλιση, άσχετα αν υπάρξουν νέα, περισσότερο συμφέροντα ασφαλιστικά μοντέλα σε άλλους φορείς. Θα πρέπει, όμως, κάποια στιγμή να δούμε συγκριτικά το κόστος αποζημιώσεων των αγροτικών ζημιών από τον ΕΛΓΑ σε σχέση με τα διοικητικά του κόστη, για να διαμορφώσουμε ένα σύγχρονο μοντέλο ασφαλίσεων που θα διασφαλίζει ότι ο ενεργός αγρότης δεν θα μένει χωρίς δυνατότητα να καλλιεργήσει και να επιβιώσει αξιοπρεπώς, χωρίς να δανειστεί, εφόσον πληρώνει τις ασφαλιστικές του εισφορές.

Κάτω από τις παραπάνω προϋποθέσεις η αγρότισσα μπορεί να μετεξελιχθεί σε μια δυναμική παρουσία στην ελληνική ύπαιθρο, στην μεταποιητική δραστηριότητα και στην εμπορία των προϊόντων και των υπηρεσιών της. Ας το τολμήσουμε ως χώρα, ως Κοινοβούλιο, ως Αυτοδιοίκηση και όταν αναφερόμαστε στην αγρότισσα, ας ακούμε την ίδια για να αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα και ας μην ζούμε πλέον σε έναν ανύπαρκτο ονειροπόλο κόσμο που αναπαράγει η αστική κοινωνία, όταν η αγροτική κοινωνία παραμένει ακόμα αγοραφοβική, σχεδόν αποκλεισμένη και σε αφωνία. 

Η διεθνής ημέρα της γυναίκας δεν θα έπρεπε να είναι επικοινωνιακό ζήτημα, διότι είναι άκρως ουσιαστικό!